با خود به صلح رسیده ام

یه روز چشم باز میکنی و میفهمی خودت را با تمام ظاهرت، با تمام نقص و عیب و ایرادای ظاهریت و شخصیتت دوست داری. از هیچکس دیگه توقع نداری. با خودت در صلح کاملی و خودت رو اونقدری دوست داری که دیگه از دست خودت کمتر حرص میخوری و کمتر به خود سرزنشگر درونت اجازه میدی اذیتت کنه. اون روزی که بالاخره خودت رو پذیرفتی به آرامش میرسی و دیگه خود واقعیت اونقدر برات پذیرفته شده که هیچکس نتونه بین خودت با خودت دشمنی و قهر راه بندازه. اون وقته که دیگه حتی اگر ورزش میکنی واسه این نیست لاغر بشی و نگران نگاه دیگران نسبت به هیکلت و ظاهرت باشی، موقع خنده از نزدیک از چهره خودت عکس میگیری و لذت میبری چون مهم نیست از دید دیگران زشتی یا زیبایی، چون دیگه داری واسه خودت، از لحظاتت به سبک خودت لذت میبری و این صلح درونی با خودت کلی نعمته.