حال امشب من

گاه امیدواری زیاد نابودت میکند. از درون میخورد تو را ، همچون موریانه ای که به جان چوب افتاده باشد. مثل امشب که حال من خوب نیست ، اما امید درون تک تک سلول های تنم رخنه کرده است و دارد از درون نابودم میکند. امید بسته ام به بعضی چیزها که فکر میکنم گه گاه هرگز اتفاق نمی افتند در زندگیم و دارم برایشان آب در هاون می کوبم... نمیدانم... شاید احمقانه ، شاید دیوانه وار اما من به امیدوارم و انتظار معتادم. با خودم فکر میکنم ای کاش کمی از بلاتکلیفی که گاه به جانم می افتد نجات یابم...