ترسیدم سر بچرخونم

یه آهنگ داره سیاوش قمیشی به نام تردید میخونه که :"سر بچرخونی مسیر روبروتو باختی." آدم در اون لحظه حس میکنه واقعا اگر سرش رو بچرخونه ممکنه گردنش کج بشه ، مسیر روبروش هم ببازه .همچین قدرتی دارن گاهی آهنگا.

چرا بغض آخه؟

یک حالی هست اسمش را میگذارم "ندانم حالی" .خودت هم چرایی لبخند یا به عکس بغضت را نمیدانی، فقط میدانی که در لحظاتت ندانم حالی حاکم شده.لبخندش به کنار، دلیل نمیخواهد اصلا، چراکه حتی بگذار اصلا ابدی بشود این هلال زیبا بر لبان هرکه دچار این حال بشود، اما بغضش...امان از بغضش که بدترین ندانم حالی میشود اگر دلیلش نامشخص بشود.

دلم فریاد میخواهد ولی در انزوای خویش...

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب 

بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آن گاه

چه آتش ها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها، خوشا بر من

که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست

چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

که این یخ کرده را از بی کسی، ها می کنم هر شب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب

حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی؟

که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

به بهانه میلاد خواهر:)

نیمه تابستان است، 

پرندگان میدانند که چه غوغاییست

همه در تب و انتظاری نو

در واپسین روزهای مرداد

دیرآمدنت را حوصله میکنند

در زایش ثانیه های بی قرار

ناگهان تو آمدی و گرمای 

حضورت سرخوشانه ساز

پرندگان را کوک کرد تا 

نغمه شادی سر دهند

میلادت یک اتفاق نبود

معجزه ای بود تا قبل آمدنم

بدانم فرشتگانی هم به اسم

خواهر دارم

تولدت مبارک فرشته من 

ترک بی سر و صدا

ترک بعضی آدم‌ها برایت هیچ حسی جای نمیگذارد جز این که چیزی از دست ندادی، یک جایی خواندم که وقتی آدمی میرود، باید بدانی که از مدت ها قبل چمدانش را بسته و آماده رفتن است. گاهی وقتی میخواهی از کنار یک نفر بروی، میخواهی همه چیز را در قلبت تمام کنی، آنقدر محکم و قوی این کار را میکنی که خودت هم در باورت نمیگنجد که چطور؟ انگار تمام احساساتت در یک بی تفاوتی جمع شده باشد که یکهو تو را تهی از هرچه تفاوت است کند و بی سر و صدا فقط چمدان دوستی و خاطراتت را برداری و بروی.

معنای عشق

همه میگویند عشق یک حس دوطرفه است، یکی نیست بگوید که عشق احساس تنها نیست، عشق دوست داشتنِ تنها و بال بال زدن پروانه در قلب نیست که یک تلاش دوطرفه است برای رسیدن به مقصد که همین دوست داشتن است که مسیر را زیباتر میکند. این احساس اگر مدیریت نشود، اگر بر سرش حرف ها زده نشود، تلاش ها ، زحمت ها کشیده نشود،دردهایش تحمل نشود آن وقت مثل خشت اولیست که کج نهاده شود که دیواری را تا ثریا کج ببرد.

ماندگارهای زندگی

از میان آدم‌ها همان‌هایی عزیزتر میشوند که پوسته قوی، پرانرژی و شاد تو را جدی نگیرند و برخلاف بقیه بتوانند درون شکننده و حساست را بشناسند و به وقت‌های دلتنگی، دل گرفتن و ناراحتیت به فریادت برسند. از میان آدم‌ها همین‌ها هستند که ماندگارند، باقی تنها رهگذرانیند برای گذران عمر و زندگی کنارشان.

نماد دختر موفق در جامعه من!

دختری را دعوت کرده‌اند برنامه در شبکه سوم سیما، شبکه ای که احتمالا خیلی در این ساعت از شب روز جمعه باید بیننده داشته باشد که سنش 18 سال رتبه دوم کنکور هنر بوده و این دختر نماد دختر موفق است و به بهانه روز دختر که یکشنبه است دعوت شده! بعد حالا هی از او سوال میکند که چه شد که در عرصه های مختلف زندگیت موفق شدی؟ هی دختر طفلکی طور میگوید منظورتان کنکور است؟ بعد هی مجری میگوید نه! منظورم کل عرصه هاست و هی دختر چیزی ندارد بگوید! بعد دخترک میگوید که تک فرزند بوده و هی مجری اصرار اصرار که تک فرزندی خوب بود؟ واقعا؟ بعد هی اصرار دارد که از زیر زبان دخترک حرفی در برود که نه! اتفاقا تک فرزندی غمگین ترین اتفاق زندگی بوده و راضی نیستم وبلا بلا بلا...بعد هی من نشستم نگاه میکنم میبینم درباره جامعه ای که دختر موفقش تنها موفقیتش کنکور است و تک فرزند بودن مایه ننگش و تئاتر و سینما و هنر و فرهنگ و ادب از دید آدم‌هایش بی ارزش ترین هنر است چه میتوانم بگویم؟ به قول تهمینه عزیزم من و دوربین مستشار!

شروع چالش صد روز شاد

• اتفاقاتی توی زندگی آدم گاهی میوفته که آدم یادش میره اصلا چجوری زندگی میکرد، چجوری شاد بود و از زندگیش لذت میبرد. واسه من پایان ارشد برابر بود با سردرگمی، کلافگی، شاید گاهی بی هدفی( با تمام اهدافی که داشتم حتی)، نگرانی و اضطرابی که از آینده داشتم و باعث میشدن که حتی اخیرا شبا خواب نداشته باشم و ضربان قلبم کاملا از اختیارم خارج بشه گاهی. برام این مقطع و اتمامش خیلی پر سر و صدا شد. علت؟! خودم هم درست نمیدونم. فقط میدونم همش حس میکردم که موفقیتم کامل نیست، باید بیشتر بخونم، بیشتر بدونم... اینجوری که تمام حال خوبمو ریز ریز از خودم دریغ کردم تا این اواخر که حتی بی حوصله و آدم گریزم داشتم میشدم و محل کارمو هم زیاد دوس نداشتم. شاید تنها مدیریت کردن همه این مسایل هم مزید بر علت شد اما تصمیمی که گرفتم این شد که واسه خودم چالش بذارم و صد روز فقط و فقط و فقط سعی کنم بدون استرس و هیجان از زندگی لذت ببرم، شاد باشم، زندگی کنم و بعدش واسه ادامه مسیر زندگیم یه تصمیم خوب بگیرم و ادامه بدم. اما به خودم قول دادم طی این صدروز که تقریبا دوماهش رو خانواده هم پیشم نیستن از زندگی لذت ببرم با تمام وجود که بعدش بتونم تصمیم خوبی بگیرم. هرروز یه عکس از این چالش میذارم ضمنا:]

• #100dayswithoutstress #enjoylife#livehappy #day1

بیش از این جایز ندانم!

تصمیم گیری من همیشه اینطور بوده که بر خلاف شخصیت به شدت عجولم و، بر خلاف هیجانات زیادم اما صبر و تحملم در برخورد با آدم ها، در گذشت کردن و گذر کردن ازشان از دید نه تنها خودم بلکه اطرافیان به شدت زیاد است، تا جایی که واقعا به آدم ها بیش از لیاقتشان بها دهم، اما آن روزی که صبرم لبریز بشود، آن روزی که تصمیم گیرم که بیخیال همه چیز شوم و قید آن آدم را بزنم، یک جور ناگهانی تصمیمم را میگیرم و تقریبا محال میشود که بخواهم پشت سرم را نگاه کنم و این اتفاق نه تنها آن فرد را بلکه اطرافیان را هم حیرت زده میکند. گاهی اگر از بعضی آدم ها نگذری از تو سبقت میگیرند و آن جلوتر می ایستند تا تو را زیر پایشان گذارند.