خسته ترین

خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود، خدا نکند آدمی بشود که مهربانیش هربار نگران و آزرده خاطرش کرده، چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف، نه بد بودن را بلد است و نه توان خوب ماندنش است. نه پای رفتن و نه تاب ماندنش است، آن وقت است که میگریزد؟ هجرت از دنیای آدم ها به خلوتی که درونش پوچ پوج است، سکوتی که قالبش تنهایی ای است که خودخواسته نبوده، که لذت بخش نیست و  آدم هارا از خوب بودنشان خسته نکنیم تا دنیا از رودخانه محبتشان، حضور جاریشان پراز خوبی بشود.

نصیب من از عشق

نه کسی منتظر است، نه کسی چشم به راه

نه خیال گذر از کوچه ما دارد ماه

بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست؟

وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه...

#سیدحسین_شریفی

روح عریانم

آدم نمیداند چه تنهاست تا آن جا که یکهو واقعا تنها می ماند... وقتی تنها شدی تازه میتوانی خود واقعیت را ببین، روح لخت و عریانی که عطش با دیگران بودنش، عطش با همز بان بودنش لحظه ای آرامت نمیگذارد..درست همین نقطه است که آدم ها مسیرشان از هم متفاوت میشود و هرکسی برای زندگی خود تصمیمی متمایز از دیگری میگیرد...یکی مست تنهاییش میشود، درست شبیه شرابی سر میکشدش و سعی میکند تا میتواند غرق آن شود تا لذت تنها ماندن را جرعه جرعه بی شریک شدنش سرکشد...یکی جفتی می یابد و تا آن جا که مسیرش میخورد، لذت پرواز را می چشد و هرجا که بالش خسته شد می نشیند مجدد بر بام تنهاییش و در انتظار مرغ مهاجری میشود که همراهش بشود برای پرواز بعدی و یکی هم از بخت و اقبال خوبش یکی را پیدا میکند که بی مزد، بی منت و بی هیچ ریایی میشود همدم جانش، هم زبانش و همزاد و همراه زندگیش و هم صحبتی و همنشینی اش میشود بارانی که یک باره ببارد و کویر تنهایی را گلزاری پراز دار و درخت کند...هرچه هست تنهایی غنیمت است...غنیمتی که باید قدر دانست برای کمی خودکاوی و شناخت خودت برای همراه شدن با آدم هایی که تا دیروز شاید چندان قدرشان را نمیدانستی...