خواب نامنظم سردرد منظم!

روز خوب مثل سال نکویی که از بهارش پیداست از صبحش پیداست. وقتی شب قبل سه ساعت خوابیده باشی و از بیخوابی سردرد گرفته باشی و گرمای تابستان طاقت فرسا هم به تو اثر کرده باشد هرچقدر هم تلاش کنی که تلقین کنی روز خوبیست دست آخر یک جایی همین بیخوابی و سردرد کلافه ات میکند و خوابت نمی آید، نمی آید و بالشتت همچون سنگی میشود که خواب را از تو میگیرد. چه گرمای مزخرفیه آخه که آدمو گرمازده میکنه؟!

اوی گذشته، منِ حال

بعضی آدم ها در گذشته تو هستند، جایی میان گذشته و در خاطراتت جامانده اند، شاید اگر روزی جایی ببینیشان تنها یک چیز را در ذهنت تداعی کنند، آن هم "توی" گذشته را. آدم هایی که یک روز در جایی حوالی زندگیت نزدیک ذهنت زندگی کردند با تو، چه خنده ها که با آن ها داشتی، چه غم ها و شادی هایی که شریکت شدند، اما تمام شدند، یک جا ماندند از رسیدن به حالت، همان موقع از آینده ات خط خوردند و اکنون دیدنشان فقط یک حس درونت زنده میکند، که داری خودت را میبینی که مثلا در سن بیست سالگی هستی،  پراز احساساتی کنترل ناپذیر و هیجانات بی پایان و یک انرژی زایدالوصفی که در لغت نمیگنجد...یک دختر سرکش را به یادت می آورد که مسیر خودش را میرود و بی توجه به دنیای اطرافش فقط میخواهد زندگی کند، شاید به نوعی خودخواهی محضی که از غرور و احساسات زیاد نشات میگیرد... فکر کردن به آن لحظات لبخند عمیقی به لبت می آورد، باور میکنی که آدم ها بخشی از خاطرات تو هستند و چه بخواهی چه نخواهی هرکدامشان برایت دفتری پرخاطره هستند، و باور میکنی که آدم طی پنج سال از زندگیش میتواند چه تغییراتی کند که اگر آدم ها نبودند، خاطرات نبودند نمیتوانست این تغییرات را احساس کند.

در انتظار معجزه...

آدم ها هر چقدر هم که عجول باشند، هرچقدر کم طاقت باشند اما بالاخره یک جایی یاد میگیرند صبور شوند، که پای هر اتفاقی ناامید نشوند زود، که دست از تلاش برندارند و امیدشان دیر ناامید بشود... اما امان از آن روزی که یک "نا" بماند کنار "امید" و آن وقت هرچه واژه با بار معنایی مثبت جلوی چشمش ابهتش فرو ریخته میشود. صبر واژه ای میشود که خودش درد است، درمان میشود فقط معجزه ای که تمام حال خوبس را به او برگرداند.

حال خوب من :)

این که اولین ماموریت کاریت را بروی و موفقیت آمیز پیش برود همه چیز یک طرف و آن که یک نفر در این عالم باشد که در کارت تو را تشویق کند، انگیزه‌ات بشود، حالت را خوب کند هم یک طرف.آدمیست دیگر حال خوبش را با هیچ چیز دلش نمی‌خواهد عوض کند.همین که از صبح تا به الان حالم خوب است یعنی همه چیز.بقیه اش هیچ مهم نیست.فقط بگویم روز خوبی بود.همین. لبخندی میزنم و به همین یک لبخند اکتفا میکنم