من از این مردم میترسم...

من از این مردم میترسم...مردمی که اینقدر برای یک قرون پول همدیگر را تا سرحد مرگ شکنجه میکنند، آدم هایی که مهر و عطوفت و مهربانی از بینشان رفته ، از مردمی که ریا  ودروغ ریشه شان را برباد داده. مردمی که به خیال خودشان پاک ترینند روی زمین اما خیانت میکنند در حق هم، در حق مهربانی هم، در حق تعهداتشان به هم، احساس همدیگر را میکشند و  نامشان از قاتل کمتر نیست.من از این آدم ها میترسم...آدم هایی که چشم و هم چشمی تمام وجودشان را گرفته، لحظه ای آرامش ندارند، پراز تملق  وظاهرسازی و دروغند و خودشان را بالاتر از آن چه که هستند می بینند. این مردم عجیب تغییر کرده اند، دیگر نه کسی راستش را میگوید، نه کسی آرامش دارد و نه خوشحالی و شادی مفهوم واقعیش را دربر دارد...یکی نیست بگوید آخر بشر، انسان، آدم یک دقیقه تامل کن و ببین شرافتمندانه، آزادانه و ساده زندگی کردن به تو بیشتر آرامش میدهد و تو را راضی تر نگاه میدارد یا زندگی پراز تملق، ریا  ودروغگویی...هرچند شاید هم بین جماعتی که همه یک راه را برای خوشبختی انتخاب میکنند شرافتمند بودن سخت ترین کاری باشد که از تو می اید ، چرا که هیچکس حرفت را خوب نمیفهمد...

نهایت شب

من از نهایت شب حرف میزنم

من از نهایت تاریکی 

و از نهایت شب حرف میزنم

اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیار 

و یک دریچه که از آن 

به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم

فروغ فرخزاد

شاد موفق یا موفق شاد!؟

با دوستی حرف از موفقیت و پیشرفت میزدیم، حرف بر سر آن بود که شادی و خوشبختی در گروی موفقیت و پیشرفت نیست و چه بسیار افراد موفقی که شاد و خوشحال و خوشبخت نیستند. با خودم فکر کردم اما از دید من آدم ها خوشبخت و شاد حتما موفق هستند که مهم ترین دلیلش همین شاد بودنشان است. آدمی که رضایت درونی دارد، آرامش درونی دارد، حتما موفق بوده که توانسته از درگیری ها و ایده آل گرایی های مفرطش در زندگی فرار کند، درون چاله روزمرگی نیوفتد و هیجان را آنقدر زیبا به زندگیش تزریق کند که شادی بشود ارمغان زندگیش. داشتم فکر میکردم که چقدر خوب میشد که آدمی میتوانست شادیش را با هیچ چیز در دنیا معاوضه نکند و ایده آل گرایی و کمال طلبیش را گاهی سرکوب کند تا هیجان و روزمرگی هم از زندگیش دور بماند.