عشقت درست شبیه بارانیست
که اولْ بار بر سر کویری خشک
و بی آب و علف بزند، چنان که
از معجزه اش از دل کویر هم
علف سر در آورد...
عشقت طراوتیست در قلبم،
چنان که از شبنمش تمام وجودم
پر از تازگی شده است...
عشقت درست شبیه لطافت هوا
بعد از اولین باران بهاریست...
عشقت همه باران رحمت است،
بر سرم ببار...
هر چه دل دادمت و هر چه به من دل دادی
قبلِ راهی شدنم در چمدان جا دادی
چمدان رفت و چه خوبست خودم جا ماندم
نیستی مساله این نیست که تنها ماندم
کاش در راسِ همین ساعتِ سرگردانی
ورقِ واقعه را یکسره برگردانی
سهمگین است نهنگی به بیابان برسد
دشت را گم کند آهو به خیابان برسد
مثل اینست که در خواب منی اما حیف
وقت بوسیدنت این خواب به پایان برسد
شهر را پرسه زدن بی تو برایم سخت است
چه کسی بعد من از بودنِ تو خوشبخت است ؟
تا که بیرون بزند زاویه ی دلتنگی
مثنوی خون به دلم کرد مگر از سنگی ؟
سد شدی کوه شدی سخره نوردم کردی
عشق ورزیدم و خندیدی و طردم کردی
آنسوی فاجعه پیداست تو می مانی و من
حلقه ی گمشده اینجاست تو می مانی و من
سرِ راهش بنشینی و کمین بگذاری
گرگ باشی و سرت را به زمین بگذاری
عاقبت می رمد و می رود این تقدیر است
اسب_وحشی صفتی را که تو زین بگذاری
باز رگ می زند این جمله ی برگرد به من
شاهرگ می زند این جمله ی برگرد به من
فصل انگوری و من عاشق تاکستانم
از تنم دوری و تب دارم و تابستانم
یک نفر نیست بگوید که بمان حرف بزن
بس کن این مرثیه را شعر نخوان حرف بزن
شعر یعنی که ببین اینهمه دلتنگ شدم
تو بغل باز کنی فاتحِ این جنگ شدم
جنگ یک واژه ی تحمیلی و تمثیلی بود
بی تو هر روز نه هر ثانیه یک سیلی بود
دوستت دارم و این قافیه تکراری شد
شعر هم بعد تو مصداق خود آزاری شد
مثل تریاک که یک روز شقایق بودست
هر که شاعر شده شاید کمی عاشق بودست
بگذارید کمی حرف دلم را بزنم
کف کند سر برود شقشقه ای از دهنم
بگذارید تسلای خودم باشم و بس
شاعر ساده ی سودای خودم باشم و بس
چشم را پنجره را حنجره را می بندم
((من از آن روز که در بند توام )) خرسندم
#ساقی_سلیمانی
به دنبال یک حس ماورایی
در فراسوی این کره خاکی در تونل زمانم
میخواهم در آن سوی آسمان
درجایی که سرخی آسمان
هنگام غروب وطلوع خورشید
به تاریکی و روشنی می گراید
خودم را پیدا کنم ...
آن جا که دیگر زمینی وجود ندارد
و من رها از هر جسم خاکی
خودم را در آغوش باد رها خواهم کرد
و رختم را در هر جایی پهن خواهم کرد...
آن جا که دیگر همه رنگ ها
رنگ زیبای یکرنگی شده است
وکلاف سر در گم ذهن
مغشوش من از هم گشاده شده است ...
آن جا که هر قلب نا آرامی
را آرامش ابدی می دهند ...
آن جا که رنگین کمان
هر روز به دیدارم می اید
و آسمان آبی زیباترین رنگ دنیای میشود...
میخواهم یک احساس ماورایی را جست و جو کنم ...
آن جا که بر تابی از گیسوان زمان می نشینم
و دیگر با الاکلنگ سرنوشت
کاری نخواهم داشت ...
آن جا که چشم های نگرانم
موج شادی را جایگزین
موج تشویش می کنم...
آن جا که دریای بیکران هستیم
دیگر هیچ تلاطمی نخواهد داشت
صاف...آرام...نیلگون
من میخواهم بال بگیرم...
دوبال که با ان بتوانم پرواز کنم و
فارغ از هر فکر وخیالی به یک
احساس شیرین ماورایی دست یازم..
فاطمه
آن به که در این زمانه کم گیری دوست
با اهل زمانه صحبت از دور نکوست
آنکس که به جمگی ترا تکیه بر اوست
چون چشم خرد باز کنی دشمنت اوست
خیام
ترانه سرا : علی اکبر یاغی تبار
ﻇﻬﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻨﺪ، ﻛﻪ ﭼﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ.
ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻲ ﻟﻚ،
ﮔﻮﺷﻪ ﻳﻲ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﭘﺎﻙ،
ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ! ﺟﺎﻱ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ.
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ:
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ، ﺳﻴﺐ ﻫﺴﺖ، ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺖ.
ﺁﺭﻱ
ﺗﺎ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻫﺴﺖ، ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ.
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ، ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﻴﺸﻪ ﻧﻮﺭ،
ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻡ ﺻﺒﺢ
ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻢ، ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﺪﻭﻡ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺩﺷﺖ، ﺑﺮﻭﻡ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻛﻮﻩ.
ﺩﻭﺭﻫﺎ ﺁﻭﺍﻳﻲ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ. »
سهراب سپهری
دوباره شب که میرسد، پر از ستاره میشوم
دوباره واژه های خیس، پر از ترانه میشوم
دوباره باد میبرد،مرا
به لانه ی فرشتگان
میان ابرهای بی کسی و لخته لخته آسمان
دوباره ماه میشوم، دوباره باغ میشوم
مهتاب اگر نشد، نشد!
خودم چراغ میشوم...
محمد صالح علاء
