تکست هایی برای نفرستادن!

بعضی آدم ها عجیب ترسناکند، عجیب تر حال و هوایشان که مطابق میلشان نبود، عقده های درونیشان که زیاد شد، دهان باز میکنند و هر چه حرف بر سر زبانشان آمد حواله این و آن میکنند. با زبانشان تمرین پرتاب نیزه میکنند بر بقیه...  یکی هم هست یک نوت پد در موبایلش دارد و یک فولدر به اسم "تکست هایی برای نفرستادن" که تمام زبانش را خلاصه کرده در همین فولدر و تکست ها که هروقت کاسه دلش لبریز شد، به جای خالی کردنش با هوچی گری بر سر دیگران همانجا حرفش را می زند و آرام میگیرد، آن وقت هم کسی را ناراحت نکرده و هم خودش آرام شده. به گمانم اگر هرکسی یکی از این فولدرها داشت دنیا جای بهتری میشد.

خرمالوی روابط

خرمالو را دیده ای؟ اگر نرسیده باشد طعم گسش برایت بدترین مزه ایست که میتواند حالت را حتی به هم بزند، زیادی که برسد اما له میشود و خوردنش خالی از لطف و لذت میشود. حکایت روابط ما آدم هاست، اگر نرسیده باشد، میوه اش هنوز کال باشد طعم نارسی و خام بودن دارد و اگر زیادی رسیده باشد، بی آن که جایگاه و رتبه و مقام آدم های مختلف در ان نامشخص باشد، طعم عادت و تکرار میدهد. باید مراقب بود که روابط نه آنقدر خام بماند که نرسیده مجبور بشوی تمامش کنی و نه آنقدر برسد که دستت به هیچ جایی بند نباشد الا یک طناب سست روی پلی معلق میان زمین و هوا.

هرکار کردی عادت نکن!

به زندگی عادت نباید کرد، زندگی را باید مزه مزه کرد، چه تلخش که مزه‌اش طعم شربت سینه می‌دهد و چه شیرینش که طعمش مزه خوش نارنگی به وقت پاییز را می‌دهد. به گمانم بدتر از این نیست که آنقدر گرفتار عادات زندگی و روزمرگی بشوی که یادت رفته باشد که "عادت" لذت را از آدمی دریغ میکند. باید آنقدر توان داشت که از هرچه وابسته‌ات کند به تکرار دل کند ودنبال کشف لحظات جدید بدون تکرار لحظات گذشته بود...

به زندگی عادت نکن، زندگی را زندگی باید کرد.

زندگیم روی دور تند افتاده...هیچ وقت تصورش را هم نمی‌کردم روزهایی باشند که شب که میخواهم سرم را بر بالشت بگذارم از فرط خستگی ندانم آخرین نفری که به او فکر کردم چه کسی بود؟ یا آخرین فکری که از سرم گذشت درباره چه چیزی بود؟ هیچ وقت فکرش را نمی‌کردم که صبح که از خانه بیرون می‌روم به این فکر کنم که اگر برنامه‌هایم طبق نقشه پیش نروند دیگر فرصتی برای جبران کار عقب افتاده ندارم و آنقدر تمرکز برایم اهمیت پیدا کند که بخواهم بیست و چهار ساعت را چهل و هشت ساعت کنم.اما این روزها حس میکنم چقدر فرصت ندارم، چرا اصلا یک روز 24ساعت بیشتر نیست؟ اما از یک طرف خوشحالم که هنوز هم گرفتار و اسیر " عادات" زندگی نشده‌ام و سعیم را میکنم که گرفتار روزمرگی نشوم...همیشه گفته ام و هنوز هم میگویم که عادت لذت زندگی کردن را از آدمی دریغ میکند و این از بد هم بدتر است....

عشق یعنی حالت خوب باشه :)

با بیشتر آدم ها از سر ادب آداب دارد معاشرت میکنی، اما تعدادی آدم در زندگی هستند که با بودنشان زندگی میکنی، از حضورشان لذت میبری و روزی اگراز تو بپرسند نامشان ببر باید بتوانی بی آن که اسمشان را با صدای بلند فریاد بزنی، در ذهنت ردیفشان کنی. مهم ترین ها همان ها هستند که در ذهنت الان که داری این جملات را میخوانی نقش بسته اند، لبخند را به لبت می آورند. خدایا شکرت بابت آدم های زندگیم که حس زندگی به من تزریق میکنند و به معنای واقعی کلمه دوستشان دارم.
پ.ن: از بابت داشتن دوستانی که من رو بلدن، حالمو خوب میکنن، سوپرایزم میکنن، با هدیه های یهوییشون غافلگیرم میکنن حس غرور و خوشحالی میکنم. عزیزترین های آدم فقط خانواده نیستن، که یک سری دوست و رفیق نزدیکم هستن.
هجدهم آبان ماه نودوچهار

چگونه دوست داشته شدن!

مهم نیست چه کسی بیشتر از همه مرا دوست دارد، مهم نیست چه کسی تو را...  مهم آن است که آدم ها همدیگر را آن گونه که خودشان در خلوت و تنهایی خودشان دوست دارند و میگویند" یکی باشد که اینطور و آن طور دوستم داشته باشد." دوست داشته باشند... آن وقت حرف هم را بهتر میفهمند، به درک بهتری از هم میرسند و شاید گاهی از رفاقت ها و دوستی ها که بگذریم به روابطی از نوع دیگر هم برسیم و چیزی تحت عنوان "عشق" را یافتیم.

دست خداوند :)

شاید که صدای باران
صدای خدا باشد که 
دست هایش را بر 
سر طبیعت میکشد و
چه حسرتی بماند بر دل
آنان که چتر به سر میگیرند
و از این نوازش مهربانی بی بهره اند
فاطمه

هم آغوشی ابرها

ابرها که به هم آغوشی هم 
تشنه می شوند، همدیگر را
که بغل میگیرند، اشک های 
شوقشان قطره قطره از
آسمان فرو میریزد، شاید
که این بار ابری معشوقش
را غلغلک داده که چشمانش
از فرط خنده این چنین می بارد

فاطمه

دلتنگی

دلتنگی یک احساس است، گاهی ناب و گاهی بی تاب ترین احساس ممکن. همیشه دلتنگی آدمی شامل حال یک نفر با چند نفر خاص نمیشود... گاهی احساسی هست که در خصوصی ترین لحظات زندگیت لانه میکند، خانه میسازد درونت،  خاموشت میکند، آن وقت نه میل سخنت هست، نه توان وصف حالت. یک حس خلا که گاهی معنای خوشبختیت را در تنهایی جور دیگری برایت تعبیر میکند. دلتنگی هرچه هست بهتر همانست که در خلوتت چون یک راز باقی بماند تا به وقتش درمان بشود. 

چهاردهم آبان ماه نودوچهار

خوشبختی؟

میتوانم تضمین بدهم که تا زمانی برای یک نفر مهم هستید که برسر کوچکترین ناراحتی ها و دلخوری ها شخص مقابل حرف بزند. بجنگد بر سر آن که بخواهد مسایل و مشکلات را حل کند، آن وقت اگر روزی روزگاری از اهمیت افتاد، از تب و تاب افتاد همه چیز، اگر کسی از چشم افتاد سکوت و بی تفاوتی بلندترین صدای ممکن است. به گمانم کسی که آدم هایی در زندگیش دارد که میتواند بر سر همه چیز،  از ناراحتی و دلخوری ها تا شادی ها تا مشکلاتش "حرف" بزند، خوشبخت است. کسی که آدم هایی را دارد که مهارت ارتباط برقرار کردن را با او بلدند که اگر لحظه ای ناراحت بود،  چند لحظه بعد دیگر نباشد شاد و خوشبخت است...