کاش..

وقتی که با آدم ها خاطره میسازی حواست نیست، لحظه روی هم میگذاری، لحظه ها میشوند چاردیواری امن، شاد میشوی، لذت میبری، اما حواست نیست.. یادت میرود که یک روز هم موعد آن میشود بگذاری و بگذری و چاردیواریت را همانطور که هست دوست داشته باشی اما ترکش کنی، به امید یافتن جایی بهتر... راهی بهتر و شاید سرنوشتی که میخواهی از سر بنویسی اش... گاهی به این فکر میکنی که چقدر آدم های حال حاضرت را دوست داری، چقدر دوری ازشان سخت بشود، چقدر باید بغضت را پشت هم بخوری، قورت بدهی، زیر لب زمزمه کنی حالت را بچسب،  آینده را رها کن،  و هی هربار بعد از هر شادی،  هرلبخندی که کنار آدم هایت، دوستان و رفیقانت میزنی در تنهاترین لحظاتت،  آن لحظه که میخواهی چشم ببندی و خوابت ببرد بغضت را فرو بخوری و دعاکنی که آینده بهتر از حالت باشد...گاهی چه سخت میشود زندگی در لحظاتی که آنقدر دوستشان داری که دلت میخواهد زندگی همانجاها همان حوالی متوقف شود...

پ.ن: تو اوج روزهای استیصال و استرس و نگرانی و فشار هستم. کاش دعام کنید حالم خوب بشه. کاش بتونم یه تصمیم درست و به جا بگیرم. کاش آدم های زندگیم همیشه  خوب و دوسداشتنی باشن.... 

بیست و هشتم آبان ماه نودوچهار 

آدم ها همه رفتنی نیستند...

آدم ها همه رفتنی نیستند، باور کن. گاهی هم می آیند و می مانند و همه چیزت را از آن خود میکنند حتی قلبت را. جوری می شوند که نمیتوانی نادیده شان بگیری، جوری می شوند که در اوج نگرانی و اضطراب حضورشان آرام جانت میشود، همانطوری که تو در اوج عصبانیت و گرفتگی چهره ات با یک کلامشان لبخند میزنی، دلت پیششان نمیگیرد، انگار گیرش کرده باشند به یک جایی که دیگر جدا نشود از آن حال خوب خودش، راستش میخواهم بگویم که به جای ترس  از رفتن آدم ها،  گاهی به آمدن آدم ها هم امید داشته باشیم و ایمان بیاوریم که گاهی ماندن بعضی آدم ها ممکن ترین است اگر از، از ماندنشان ناامید نباشیم و از لذت حضورشان چشم نپوشیم و با تمام وجودمان مهربانی و عشق را باور داشته باشیم.فرق است بین آدم امیدوار و ناامید، فرق است بین آدم پرانرژی و بی حال، فرق هاست بین همه آن آدم هایی که هرروز برای بهتر شدن تلاش میکنند و آدم هایی که در گذشته شان درجا میزنند،  آدمیزاد با همین تفاوت هاست که خودش زندگیش را رقم میزند...

باورهای مثبت

باورهای آدمیزاد است که فکر او را بارور میکند از ایده ها و خلاقیت های نو، از همه آن چیزهایی که اکر مثبت نباشند روزت را آلوده میکنند، درست مثل آلودگی آب رودخانه به نفت که هرچه بخواهی جداشان کنی باز هم  نفت آن رو ایستاده و از جاش تکان نمیخورد. آدمیزاد بنده تفکراتش است، آنقدر مثبت باید فکر کرد که منفی های در دورترین نقطه از مغزت بایستند آن وقت است که شاید بتوانی مدعی بشوی که عشق حقیقتیست که دیر یا زود بدان میرسی... 

جاده روابط

از یک جا به بعد روابط آدمی حرفی برای گفتن ندارد، چیزی نیست جز رانندگی در شب در یک جاده بی انتها با پیش زمینه ای از موسیقی متن شب... خبری از هیجان و شور کورکورانه آن ابتدای مسیرنیست اما احترام و درک متقابل هست، آنقدر اعتمادو علاقه ریشه دوانیده که هیچ تندبادی نتواند بیرونش بکشد. آن وقت اگر هنرمند باشی دچار تکرار ملال انگیز نمیشوی و عاشق شب باقی می مانی و تا خود صبح هم که باشد در جاده رابطه ات میرانی و لذت میبری و اگر ناشی باشی و دچار عادت بشوی، یک جا خوابت میبرد و رابطه به ته دره میرود، می میرد...از یک جا به بعد خود رابطه معضل نمیشود که تروتازه و پر شور و هیجان نگه داشتنش است که اهمیت پیدا میکند.

نمک جای مرهم

آدمیست دیگر، توقع ندارد که از او قدردانی شود، نمیخواهد که تک به تک محبت هایش پاسخ بگیرند، اما چیزی که باعث میشود یکهو جا بخورد، از خودش وا برود ناسپاسیست... که یکی نمک بخورد نمکدان بشکند، زخمش را بزند و آن وقت جای مرهم هی نمک بپاشد، هی قدر ناشناسی کند، آن وقت است که یکی این میان به مهربانی بدبین میشود، نسبت به خوبی ها دو دل میشود و این شک و بدبینی خودش از هزار دشمنی بی دلیل بدتر میشود.

باور رویاهایم:]

باور دارم که رویاهایم محقق میشوند، حتی اگر هزار نفر جلودارم بشوند، حتی اگر صد مانع جلوی پایم قد علم کنند، حتی اگر آسمان به زمین برسد، زمین به آسمان من به خودم، به توانایی هایم به تلاشم ایمان دارم و میدانم یک روز از این روزها به عنوان روزهایی یاد خواهم کرد که اگر سخت گذشت، اگر تنهاترین روزهای عمرم بود اما نتیجه داشت، به ثمر نشست. قوی بودنشاید که سخت باشد، امیدواری شاید که اعتیاد خطرناکی باشد اما در این روزهای پاییزی که پشتش زمستباور دارم که رویاهایم محقق میشوند، حتی اگر هزار نفر جلودارم بشوند، حتی اگر صد مانع جلوی پایم قد علم کنند، حتی اگر آسمان به زمین برسد، زمین به آسمان من به خودم، به توانایی هایم به تلاشم ایمان دارم و میدانم یک روز از این روزها به عنوان روزهایی یاد خواهم کرد که اگر سخت گذشت، اگر تنهاترین روزهای عمرم بود اما نتیجه داشت، به ثمر نشست. قوی بودنشاید که سخت باشد، امیدواری شاید که اعتیاد خطرناکی باشد اما در این روزهای پاییزی که پشتش زمستانی سخت خواهدبود،  اعتماد به بهار زندگیم باعث میشود لبخندم را از گوشه لبانم در سخت ترین شرایط هم پاک نکنم و حتی در بغض آلودترین لحظاتم به باورهایم ایمان داشته باشم.انی سخت خواهدبود،  اعتماد به بهار زندگیم باعث میشود لبخندم را از گوشه لبانم در سخت ترین شرایط هم پاک نکنم و حتی در بغض آلودترین لحظاتم به باورهایم ایمان داشته باشم.

سقفی از جنس ابر

چقدر خوب می‌شد سقف آسمان کوتاه‌تر بود، مثلا هروقت که از روی تخت خودت خوابیدن خسته می‌شدی می‌رفتی روی ابرها می‌خوابیدی، البته بی‌آن که کسی بداند کجا رفته ای، یک نردبان می‌گذاشتی از آن بالا می‌رفتی وروی ابر می‌خوابیدی، بعد هم از تخت ابریت تمام ستارگان بالای سرت را نگاه می‌کردی، فکرش را بکن، ستاره‌ها پشت ابرها پنهان شده اند، درست مثل بازی قایم باشک و آن وقت تو زرنگی می‌کنی و روی ابرها می‌روی، بعد هم ستارگان را تماشا می‌کنی. من هنوز تک ستاره ام را پیدا نکرده‌ام، فکرش را که می‌کنم دیگر خجالت می‌کشم به آسمان پرستاره هم نگاه کنم، آخر میدانی؟ تمام ستارگان به من چشمک می‌زنند، حس خوبی ندارد میان این همه ستاره تک ستاره‌ای نداشته باشی که مجبور باشی به همه‌شان زل بزنی و شب‌ها بی‌خواب بشوی. 

قسمتی بسیار کوتاه از کتاب ناتمامی که هرگز فرصت اتمامش را پیدا نکردم.

آدم ها عادت دارند، تو باور مکن...

آدم‌ها عادت به خراب کردن محبت‌ها دارند و اما این تو هستی که باید عشقت را نثار همه چیز و همه کس کنی، رها، آزاد، حتی اگر بالت را قیچی کردند باز هم پرواز را فراموش نکن ، در اوج باش همیشه...روزی روی این کره خاکی یک نفر به تو بال پرواز کردن دوباره می‌دهد، آنقدر که بر اوج کوه‌ها و دشت ها نغمه پرواز سر بدهی.برگ ریزان پاییز را هرگز باور مکن، گمان مبر که همیشه برگ‌ریزان است، یک روز هم برگ برسر درخت می‌ماند و سرسبزی و استواری درخت روزهای زندگی را بهاری می‌کنند. آدم‌ها معنای دوست داشتن را لجن‌مال کرده اند، به گند کشیده‌اند مفهوم به این زیبایی را، اما تو باورش داشته باش، درست مثل من.عشق چیزی فراتر از هورمون‌هاست، همانی که در امتداد زمان و در امتداد یک دوست داشتن طولانی به وجود می‌آید. 

رگه هایی از خودآزاری

آدم است دیگر، عاشق که می‌شود، یکی را که زیادی دوست دارد، گاه خودش را فراموش می‌کند، یادش می‌رود یکی بود که بیشتر از هرکسی دیگر دوستش داشت، انگار عشق میل به خودآزاری داشته باشد، از دگر آزاریش که بگذریم که همیشه همان‌هایی را که بیشتر از همه دوست داری، بیشتر هم متوقع ازشان هستی، که اگر کوچکترین رنجشی به جانت آوردند هم به رویت نمی‌آوری و فراموش می‌کنی، حتی اگر در لحظه زبانت همان لبه تیز چاقوی برنده بشود، اما باز هم دست آخر دلت آرام است، خوشی به بودنشان، دوستشان داری...و گاهی با خودم فکر می‌کنم، آدم گاهی در گذشت‌هایش چه بدیهی رگه‌هایی از خودآزاری را به نمایش می‌گذارد.

به انتظار معجزه...

یک جا هست که در اوج استیصال آدم امیدش یک نا میگیرد و ناامید میشود، آن وقت اگر امیدش برنگشت، اگر حالش بهتر نشد، اگر نتیجه نگرفت به دفعات در موقعیتمشابه که قرار گرفت گمانش میرود که این بار هم تا آخر سر هم که همه چیز مرتب پیش برود باز هم دست آخر یک چیز کم است، یک اتفاق گند میزند به همه چیز... این جور وقت ها روزگار ممکن است یکجور دیگر شگفت زده ات کند و همه چیز مرتب و منظم بشود، هرچه هست من اسمش را میگذارم معجزه... این روزها منتظر همان معجزه هستم که غافلگیر بشوم،  از بس خواستم و نشد، از بس تلاشم را کردم و نتیجه نداد...