بگذاریم کودکان کودکی کنند!

عقیده دارم که کودکام باید بچگی کنند، اندازه سنشان باشند، نه بیشتر و نه کمتر! آن که مثلا یک طفل معصوم 7 ساله خیلی بیشتر از سنش میفهمد و حرف میزند هی مدام مورد تشویق قرار گیرد و هی به عنوان حسنش این خصیصه بیان شود از دید من مخرب است! بگذاریم بچه ها اندازه سن و سالشان باشند و، تالامات بزرگسالی و عمیق شدنش آنقدری هست که به وقتش که برسند قدر بچگی کردن هایشان را بدانند! همین

مرز باور و ناباوری آدم!

آدم ها را به جایی نرسانید که از همان ابتدای آشناییشان با آدم ها به جای سلام خداحافظی کنند، آن هم فقط به خاطر آن که از همان اول خودشان با خیال راحت رفته باشند، بدرقه را از استقبال شروع کنند تا اینطوری با خوبی و خوشی و شادی بیشتری زندگی کنند. 

پ.ن: پیشاپیش از این که هی کسی نمیگه ترسیدن بده و فلان و اینا کمال تشکر را دارم. و پیشاپیش میدونم که امید خیلی چیز خوبیه اما اینم میدونم که زیادی از هرچیزی هم آزاردهنده میشه. حتی زیادی امیدواری! ضمنا من آدم معتاد به امیدواری، نترس، و به شدت کمالگرا و ایده آل گرایی هستم.

آخه آدم اینقدر چاپلوس و متظاهر!؟

یک عدد از این پرهایی که خدام حرم ها در دست میگیرند گرفته دستش و هی ملتمسانه میگوید امیدواریم که مسوولین حرم به ما هم اجازه خدمت به آقا را عطا کنند و بلا بلا بلا. بخث عقایدش که بگذریم چاپلوسی و تملقش در همین یک حرف لو رفت که گفت:چقدر که این پره خوبه، آدم رو میبره به اون حس و حال حرم، فکرشم نمیکردم یک روز از این پرها دست بگیرم." بعد من خیره به صفحه تلویزیون زیر لب گفتم گند زدی، بسه دیگه. آخه آدم اینقدر چاپلوس و متظاهر!؟ 

در انتظار پاییز:]

از حالا نشسته ام منتظر خنکای پاییز، برگ ریزانش، رنگی رنگی شدن برگ هایش و قرچ قرچ کردن برگ هایش در زیر پا! به قول چهرازی بند دلت پاره میشود نارنجی ها را میبینی! آن وقت اگر نم نم بارانی هم ببارد دیگر اهمیتی ندارد که برگ ریزونای پاییز کسی چشم به راه نشسته یا ننشسته! دو حالت دارد یا لیوان چای بدست پشت پنجره مست صدای باران میشوم یا بی چتر هندزفری به گوشم میگذارم و پیاده روی میکنم و قمیشی گوش میدهم. فقط کاش پاییز سردتر بیاید امسال!

سوت قطاری در ذهن زنی...

قطاری سوت زنان امتداد خیابان ذهن زنی را طی میکند. قطار به مقصد رسیده و زن اما دیوانه ای در انتظار می ماند که متن خیابان را در پی یافتن خاطره ای گنگ و مبهم مرور میکند تا روحش را جان بخشد.

اینجا اینطور است!

اینجا همان کشوری هست که در عین تبلیغ برای محصولی علیه آن هم صحبت میشود! میدونند که از لحاظ فنی مثلا فلان برند بهتر هست ها،  اما خب مصلحت ایجاب میکند که نظر خودشان را ندید بگیرند و محصولی که رییسشان تبلیغ میکند را حکم کنند! اینجا همانجایی هست "مصلحت" بر "علم" هم حتی حکم میکند و این خودش کلی حرص دارد!

اندراحوالات دروغ دوستان به خودشان!

دوستی معمولی دو آدم که زمانی عواطفی بینشان جاری بوده هرگز معمولی نمی‌شود. و این دروغ بزرگیست که خیلی از اطرافیان من به خودشان می‌گویند. جایی در کتاب رویای تبت فریبا وفی خواندم که : " چرا همه اش دنبال معنای دیگری هستی . این یک دوستی ساده است .آب دهانم را قورت دادم .دوستی یک زن و مرد هیچ وقت ساده نیست . " 

انکار واقعیت وجودی!

وقتی واقعیت وجودی و بیرونی خودت را انکار کنی به درونت این اجازه را داده‌ای که ناآرام باشد. لازم است گاهی وا بدهی، چه اشکال دارد مراقبت نکنی و  هر آن چه که در لحظه احساسش میکنی و بر سرزبانت هست را کلامش کنی...خدارا چه دیدی شاید درونت آرامتر از چیزی که هست شد.

من و پفک نمکی!

یک ویدئو آورده که درپاکت پفک مینو دو عدد سوسک زنده در حال تردد هستند. حالا این که چطور این دو عدد سوسک زنده موندند به کنار، اما این که با همه این‌ها باز هم یک پاکت گنده پفک مینو گذاشتم کنار دستم و تند و تند دارم میخورم هم به کنار، سوالی که مطرحه اینه که اگه داستان رو باور کنم با آرمان‌های از دست رفته و خاطرات بچگیم با پفک نمکی چیکار کنم؟!

اولویت اول خودت بودن!

میدانی سختیش به چیست؟ سختیش به آن است که یک عالم کار ریخته باشد سرت، ذهنت هزارجا درگیر شده باشد و بقیه هم از تو توقع داشته باشند! سختیش میشود آن جا که مجبور میشوی اولویت بدهی که ذهنت فقط جاهای خاصی درگیر بشود و این میان هی بقیه نخود آش ذهنت بشوند  وتمرکزت را از تو بخواهند که دریغ کنند! گاهی واقعا سخت است اولویت اول زندگی خودت باشی!