ساخت قفس ب دست خودت!

هر آدمی در زندگیش باید رها کردن را یک بار هم که شده برای همیشه یاد بگیرد. گاهی نباید این تو باشی که همیشه برای حل مشکلات اقدام می‌کنی، گاهی نباید این تو باشی که پیش‌قدم رفع دلخوری‌هایی...گاهی هم باید "رها" کرد به جای آن که هربار خودت را مشتاق رفع "مشکلات" نشان بدهی، آن وقت است که شاید متوجه بشوی که برای هیچ رابطه‌ای از دوستی تا عشق نه باید عجول بود، و نه باید آنقدر زمان داد تا از تب و تاب افتاد...باید یاد گرفت که همیشه برای هر صبری کاسه‌ای اندازه درنظر گرفت و چوب خطت راتا همان‌جا درنظر گرفت و اگر گنجایش آن تمام شد رها کرد و حس آزادی را به اسارت به قیمت ارزان معاوضه نکرد. آدمی اگر رها کردن را یاد نگیرد تا ابد در قفس دیگران باقی می ماند و این غمگین ترین حس آدمی میتواند باشد.

فهمیدن های اجباری

نمیشود کسی را مجبور به فهمیدنت کرد...آدمی که تو را میفهمد نیاز به اشارت تو هم ندارد، یک حرف تو او را بس تا حالت را از چهره ات بداند و برای روبراه شدن همه چیز تمام تلاشش را بکند....نمیشود که همه اش تذکر داد که آدم ها درکت کنند، بخواهند در لحظه همان رفتاری داشته باشند که تو دلت میخواهد...در این دنیا آدم های خیلی کم انگشت شماری هستند که تو را تمام و کمال میفهمند، بلد هستند...برای فهمیدنت از آدم ها التماس نکن... هرکس همانقدر از تو میفهمد که میخواهد یا میتواند به اصرار تو هم هیچ بستگی ندارد.

ترس از ریسمان سیاه و سفید

آدمی که یک اتفاق تلخ در زندگیش افتاده باشد، یک بار تا مرز بی تفاوتی و خنثی شدن نسبت به همه چیز پیش رفته باشد در دوست داشتن آدم ها گاهی ترسو میشود...در شادترین لحظاتش یک غم عجیب و آرامی نشسته که باور ندارد که شادمانیش ماندنی باشد، که دوست داشتنی وجود داشته باشد. از بس هربار امید داشت و ناامیدش کردند، از بس هربار اعتمادش، بی اعتمادی شد... آدمی که یک بارتا ته همه چیز را رفت و به بن بست رسید و پیش همه رسوا شد دیگر از ریسمان سیاه و سفید میترسد، بیشتر از خودش از یادآوری اشتباهش توسط بقیه میترسد...آدم ها را نباید بی تفاوت کرد، نباید ترساندنشان! کاش در حق آدم ها بیشتر مهربان و انسان باشیم.

کم آورده ام...

دختری که کم آورده علایم مشخصی دارد، در چشمانش اول آن برق همیشگی نیست، دوم با نگاهش میخواهد به همه بفهماند که غم دارد غصه دارد، گاهی که میداند بی فایده هست دیگر حتی تظاهر را هم قاطی رفتارش میکند، نگاهش که میکنی اما اگر خوب بشناسیش از چشمانش میتوانی همه چیز را بفهمی، آن هم درست وقتی که نگاهش را از چشمانت می دزدد، سعی می کند کم حرف بزند،تا یک وقت از دستش در نرود سوتی بدهد و مجبور بشود توضیح بدهد، اما اگر برایش خیلی عزیز باشی، در لحظه ممکن هست منفجر شود و مسلسل وار شروع به حرف زدن کند، آن هم درست وقتی که سعی کنی از نگاه نگرانش همه چیز را دریابی و با حرف هایت نشان بدهی که برایت مهم هست که ناراحت هست، که برایت یک دنیا ارزش دارد خوشحالیش، که اگر چشمانش درخشش همیشگی را نداشته باشد نگاهش غمگین باشد، دوست نداشتنی می شود، آن گاه برایت حرف میزند،چون بلبل دهان باز می کند و از دلهره هایش، غم هایش ، برایت می گوید، شاید نم اشکی در چشمانش بتراود و برایت گریه هم کند، اما تو اورا بفهم، درکش کن، مگذار تا دردهایش در چشمش برایت کم ارزش به نظر آید، اورا آرام کن اما نصیحتش نکن، بگذار تا مهم بودنش حتی برای لحظاتی به او حس امنیت بدهد که مهم هست ، که عزیز است، که وقتی شاد است دوست داشتنیست و وقتی نیست هم می تواند به تو تکیه کند...درک یک دختر چندان هم سخت نیست، کافیست دنیای زنانه اش را کمی بفهمی تا در قبالش دنیایی از احساسش را به پایت ریزد...

صبوری میکنم یک جایی دیگه می برم

من آدم صبوری هستم، از همان آدم‌های عجولی که اما عجیب در بخشیدن آدم‌ها صبورند، که کینه‌ای در دلشان نیست، همه را با مهربانی می‌بخشند و خیلی زود فراموش می‌کنند، اما ظرف احساساتم، ظرف صبوریم اگر سرریز بشود، اگر لبریز بشود، امان از آن روز...یکهو تصمیمم را می‌گیرم، یک لحظه چمدان خاطرات و خوشی‌هایم را جمع می‌کنم، ناخوشی‌هایم را درون سطل زباله‌ها می‌اندازم و در ذهنم همه چیز را فراموش شده فرض می‌کنم و برگشت ؟ نه! برگشتی هم نیست...من ادم‌ تصمیم گیری های یکهویی هستم که میدانم در لحظه درست‌ترینند و برای هیچ‌کدامشان حسرتی به دلم نمی‌ماند.

سید مهدى موسوى

پاییز آمده ست که خود را ببارمت!

پاییز: نام ِ دیگر ِ «من دوست دارمت»

بر باد می دهم همه ی بود ِ خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت!

باران بشو، ببار به کاغذ، سخن بگو...

وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل ِ کاغذی ِ من

حتی اگر که خاک شوم تا بکارمت

اصرار می کنی که مرا زودتر بگو

گاهی چنان سریع که جا می گذارمت!

پاییز من، عزیز ِ غم انگیز ِ برگریز!

یک روز می رسم... و تو را می بهارمت!!!

به پاییز بودنت نناز

بعضى آدم ها مثل پاییزند، هزار رنگ، زیبا و دلفریب ... چنان زیباییشان همگان را مست کرده که زیبندگیشان لقب پادشهى و شاهزادگى به آن ها داده... میان این همه رنگ اما تنها آدم هاى سبزرنگ زیبا هستند برایم... آن هایى که به خاطر هررنگشان، هرروز منتظر اتفاقى نو نیستم، آن هایى که عجیب یک رنگیشان ، سادگیشان و صداقتشان به دلم مى نشنید که پیرایه رنگ و دغلشان همه را مست و مبهوتشان نکرده تا آن روز که در پس پاییزشان ، زمستان سردشان هوش از سر همگان ببرد که چطور یکهو همه رنگ ها نقش بر آب شد... این میان من همان آدم هاى بهارى را بیشتر دوست دارم، دلشان، حرفشان، صورتشان بویى از شکوفه هاى بهار نارنج مى دهد، آنقدر که مرا مست شادابى و طراوت کند و سرشارم کند از حس زندگى...

آیا من همان منِ واقعیم هستم؟

تو یکجور حرفت را میزنی، دیگران جور دیگری برداشتش میکنند، تو یکجور می نویسی دیگران همانطور که دلشان میخواهد میخوانند و تفسیرش میکنند و تو یک جور رفتار میکنی و دیگران همانقدری که وسعت فکرشان است از آن استنباط و ادراک میکنند...  تا بوده همین بوده و هست که اگر بخواهی زندگیت را برپایه استنباط و درک و شهود بقیه پایه ریزی کنی آن وقت آن ها هرروز تو را جور دیگری میخواهند، میشوی همانی که جماعت همیشه ناراضی میخواهند و دیگر تو خودت نیستی و این خودش کلی جهنم میشود در زندگی!

عاشق شدن سهل و اما عاشق ماندن چه سخت

به گمانم از سخت‌ترین کارهای دنیا عاشق ماندن باشد. به معشوق که رسیدی، وصالت که حاصل شد، آن وقت است که نهال رابطه‌ات میوه داده‌است تازه، آن وقت است که فکر می‌کنی، تمام شد، رسیده‌ای، دیگر تلاش نمی‌کنی. حالا دیگر تمام آن تب و تاب در پیچ و خم گذر زمان خوابیده، شور و هیجان‌ها آتشش خاموش شده، همه چیز به همان حالت روتین و همیشگی درآمده. مثل آدمی که یک تغییر مهم در زندگیش رخ بدهد، آن اوایل گیج ویج است اما بالاخره وفق می‌دهد خودش را...درختی که میوه‌اش وصل شده است اما اگر مراقبت نشود، اگر حواست به آن نباشد میوه‌اش همان یک بار است، کم کم پژمرده می‌شود، باید حواست به ریشه‌اش باشد که نخشکد درون خاک، باید به برگ‌هایش توجه کرد تا خشک نشود، باید پاییز و بهارش را در کنار هم بردباری کرد. عاشق شدن چه آسان و اما عاشق ماندن چه سخت...یادمان باشد اگر روزی عاشق شدیم مراقب باشیم که عشقمان که به ساحل امن رساندیم آنقدر به آن عادت نکنیم که دیگر صدای امواج زیبا را نشنویم. مراقب طراوت وتازگی روابطمان تا همیشه باشیم.

براى رفیق جانم

رفیق یعنی همانی که خودت را پیشش یک دور نقد میکنی، تخریب میکنی، از عیب‌های خودت می‌گویی، اما او باز هم تو را دوست دارد، میداند که گاهی هم حالت خوب نیست، میفهمد که گاهی دیوانه می‌شوی و هیچ خوبی خودت را نمی‌بینی، آن وقت همین‌وقت‌هاست که شروع میکند یک دور همراهی کردن با تو، خوب که خالی شدی، آن وقت از خوبی‌هایت می‌گوید، یادت می آورد روزهای خوب و بدی را که فکر می‌کردی آخر خط است. ان وقت است که حتی اگر کیلومترها دورتر از تو آن طرف کره خاکی هم نشسته باشد و از پشت کیبورد و مانیتور در حال حرف زدن با تو باشد، باز هم دلت میخواهد توانش را داشتی که توی صورتش داد بزنی که دیووووونه دوست دارم، مثل همیشه فقط خودتی که میفهمی چی میگم.