قوى تر از همیشه

حرف ها در ذهن آدم ها گاه حک میشوند..حرف هاى خوب مى ماند تا آنقدر حس خوب ایجاد کند تا انرژى به تو بدهد و اما امان از حرف هاى تلخ، بخصوص همان ها که میخواهد تو را ناتوان نشان دهد، نیازمندى و احتیاجت را به رخت بکشد، آن وقت است که اگر آدم زرنگى باشى تمام خشمت را قدرت میکنى و چهارنعل براى اثبات خودت به خودت مى تازى... بعضى آدم ها کمبودها و عقده ها و ضعف هایشان در زندگى را با توسرى زدن به دیگران و ضعیف نشان دادنشان جبران میکنند و این تو هستى که براى زندگیت تصمیم میگیرى تا که ارباب زندگی خودت باشى و براى اثبات توانایى هایت به خودت محتاج هیچکس نشوى.

خانواده و دیگر هیچ

میدانی؟ خوب است ته دلت قرص آدم هایی باشد که دوستشان داری، دوستت دارند و خوب تر آن است که آن ها عزیزترین های زندگیت باشند...خانواده ای که میدانی هیچ کدام از رفتارهایش نمایش نیست، شعر نیست، قصه نیست که بی چشم داشت همه جا دنبالت هستند و هرجا حس تنهایی کردی سایه به سایه همراهت هستند  وکمکت میکنند، حتی اگر تو به آن ها پشت کنی....خوب است داشتن خانواده، قیمتی ترین دارایی های زندگیت و تنها دارایی های باارزشت در زندگی...

نامه های نانوشته به دخترم

یک روز با دخترم یاد خواهم داد که قوی و محکم بودن و به دیگران به چشم جنسیت نگاه نکردن به مفهوم انکار کردن احساساتت نیست که خلقت تو همراه با زیباترین جلوه حضور خداوند در روی زمین یعنی همین احساسات و عواطفت بوده است...روزی به او یاد خواهم داد که زندگی را احساس کند، در تک تک لحظه ها و ثانیه هایش، فارغ از غم ها و غصه ها و مشکلاتی که باید بر سر آن ها محکم بماند، نشکند و سعی کند آن ها را حل کند  وبا ترس هایش روبرو شود، باید با احساساتش هم احساس راحتی کند ...که اگر از کسی خوشش آمد، عاشقش شد هم بداند این احساسی که با اوست اصلا چیز بدی نیست که بخواهد انکارش کند، تنها باید مراقب آن باشد که اگر عاشق شد، خواست عاشقی کند، بداند تنهاییش را با که دارد قسمت میکند ... به او یاد خواهم داد تنهاییش ارزشمند است، همانقدری که اگر آدمی پیدا شد که قدرش را بداند او هم ارزش وقت گذراندن و عاشقی کردن دارد...یک روز به او یاد خواهم داد که با احساسات خودش راحت باشد و انکارش نکند که درونش پر بشود از اندوه و بغض ها  ودلخوری ها از خودش ودیگران

برو نه هر کار یار توست، بار توست

بازی کثیفیست در انتظار گذاشتن آدم هایی که یک روز چنان به آن ها القا کرده ای دوستشان داری که حال نبودنت هم باعث شده که دست و پایشان بسته شود..که هر تکانشان بخواهد سبب آن شود که پیش چشم وجدان خودشان خیانت کار جلوه داده شوند  وبا خودشان گمان کنند که بی وفایی کرده اند... وفاداری حدی دارد، که اگر از حدش بگذرد میشود حماقت...که اگر آنقدر وفادار ماندی به دیگری که به تنهایی خودت خیانت کردی و فرصت به دیگری ندادی تا به زندگیت آید، حماقت کرده ای...گاهی بعضی آدم ها را باید کنار گذاشت، نه به خاطر آن که دوستشان نداری، نه به خاطر آن که میخواهی به آن ها پشت کنی و بی وفایی، برای آن که آنقدری که تو به او وفادار مانده ای، او حتی به تنهایی خودش هم وفادار نمانده  واین آغاز جداییست که  مدت ها پیش باید آن را کلید میزدی...دست بنجبان و تا دیرتر نشده بندی را که تو را به دیگری وصل میکند که تو را نمیبند پاره کن و به اصول تنهایی خودت و آدم هایی که از ته دلشان تو را واقعا دوست دارند وفادار بمان...

هنوز عادت ندارم به دلتنگی

آدمی به همه چیز عادت میکند بالاخره، به دوری ها، به نبودن ها، به هرچه که روزی داشت و دیگر ندارتش... یک روز، دو روز، چند روز، اصلا تو بگو چندسال، اما بالاخره یک روز کمرنگ میشود همه چیز به جز حس دلتنگیش که به آن نمیشود عادت کرد هربار یک جور غافلگیرت میکند. شاید هم که دلتنگی از آن دست احساساتی باشد که همیشه هیجانش یک جور عجیب و غریبی وابستگیت به بعضی آدم ها را یادآوری کند.

پاییز من عزیز غم انگیز برگ ریزم

برای من پاییز نمادیست از تنوع رنگ. رنگ هایی که علیرغم شاد بودنشان رنگ غم بر فصلشان میریزند. تمام غروب های پاییز برایم یک بوی غریب دلتنگی میدهد. همین تناقض هاست که به گمانم دیوانه میکند هر رهگذری را که در تنهایی صدای خش خش برگ های جدا شده از درخت را زیر پاهایش میشنود. اما این ها همه دلیل نمیشوند که تمام پاییزهای عمرت را علیرغم بوی دلتنگی هایش، طعم جدایی هایش،حجم تنهایی هایش، غربت غروب هایش و رنگ طبیعتش در انتظاری شیرین به سر نبرده باشی.