پذیرش حال و استمرار حال خوب

مهم نیست اکنون در چه حالی. شادی غمگینی ، عصبانی  .. هرچه هستی باش امابپذیر که همه چیز در زندگی گذران است. حتی حال بد اگر خودت بخواهی... این روزها دیگر دلم نمیخواهد به آینده بروم ، چرا که بعداز هفت هشت سال حس میکنم باز دوباره تمام شیطنت هایم ، حس و حالم ، برق چشمانم ، انرژیم برگشته و دلم نمیخواهد به گذشته بروم چرا که هرچه بوده را در گذشته حل کرده ام و رها کرده ام وبه حال آمده ام...دیگر نه میخواهم اضطراب آینده را داشته باشم و نه ناراحتی و شادی گذشته را ، که فقط میخواهم روی حالم متمرکز باشم. تلاش میکنم، قوی می مانم و امیدم را حفظ خواهم کردو باور دارم که بالاخره راهی پیدا میشود ...پذیرفته ام که گه گاه حالم بد میشود ، پذیرفته ام که گه گاه دلم میگیرد اما بر استمرار حال خوب متمرکز شده ام، بر آن که زیاد در حال بدم نمانم ، نگذارم افکار منفی درسرم زیاد لانه کند و خشت به خشت بدنم را با یک زمین لرزه مهیب ویران کند؛ چرا که هر فکر منفی مثل آتشی زیرخاکستر است که یکهو میشود آتشی که برجان کل زندگیت می افتد...باید مراقب بود.. مراقب حال خوب، مراقب استمرار حال خوبت و مراقب زندگی و امیدواریت.

حال امشب من

گاه امیدواری زیاد نابودت میکند. از درون میخورد تو را ، همچون موریانه ای که به جان چوب افتاده باشد. مثل امشب که حال من خوب نیست ، اما امید درون تک تک سلول های تنم رخنه کرده است و دارد از درون نابودم میکند. امید بسته ام به بعضی چیزها که فکر میکنم گه گاه هرگز اتفاق نمی افتند در زندگیم و دارم برایشان آب در هاون می کوبم... نمیدانم... شاید احمقانه ، شاید دیوانه وار اما من به امیدوارم و انتظار معتادم. با خودم فکر میکنم ای کاش کمی از بلاتکلیفی که گاه به جانم می افتد نجات یابم...

شریک روح

شریک روح چیه؟ 

شریک روح مثل بهترین دوست میمونه ولی بیشتر... مثل یه آدمی که توی دنیا تورو بهتر از خودت میشناسه.

تورو همونطور که هستی قبول داره و به تو باور داره، قبل از اینکه کسی به تو باور داشته باشه یا وقتی که هیچکس بهت باور نداره. 

مثل یکی که از تو آدم بهتری میسازه. 

درواقع اون از تو آدم بهتری نمیسازه، این خودتی که این کارو میکنی بخاطر اینکه اون این انگیزه رو بهت میده. 

شریک روح کسیه که روح تو تا ابد همراهشه. فرقی نمیکنه چه اتفاقی بیفته تو همیشه دوستش خواهی داشت. هیچ چیزی هیچوقت این رو عوض نمیکنه.

 پ.ن : نوشته از من نیست.

بعد از هفت سال:)

کاه کلاف سردرگم زندگیت چنان گره میخورد که باز کردنش زمان زیاد و انرژی زیادی از تو خواهد گرفت. پراز سردرگمی، پراز کلافگی ، به دنبال پیدا کردن خودت هستی. پراز دلهره و هراس بارها به خودت شک میکنی، پاسخ سوالات ذهنیت را نمی‌یابی و گاه حس میکنی دنیا به آخر رسید و تو به هیچ جا نرسیدی اما... لذت بردن از مسیر برایت سخت ترین کار دنیا میشود، آنقدر آشفته، آنقدر نگران که در تودر توی زندگی گم میشوی. آنقدر که تاب و توان پاسخگوییت به نشخوارهای مداوم ذهن سرزنشگر و سوال کننده ات نیست. یک جا می ایستی، نگاه میکنی به عقب و میفهمی ، نه هر سوالی پاسخ دادنیست و نه هر جوابی وحی منزل است که گاه آدمی در طول زمان حتی نظرش تغییر میکند. کم کم با خودت آشتی میکنی، خودت را میپذیری و در صلح کامل برای دیگر بار بعد از مدت های طولانی که حتی شاید چندسال فاصله از خودت، به همان دختر پرشور، پرانرژی و پراز حس زندگی و امید تبدیل میشوی که حال خوبت را به دنیای پیرامونت منتقل میکنی.😊 بعد از تقریبا ۷ سال از بعد از فارغ التحصیلی از لیسانس و تلاطم های مختلف زندگیم احساس میکنم باز به همون آدم سابق برگشتم