بی تفاوتی

بعضی آدم ها ، کاری میکنند که آدم هایی که عزیزند و دوستشان دارند به جایی برسند که دیگر بود و نبود آن ها برایشان مهم نباشد. انگار آدم مرز بین دوست داشتن و عشق و یک حس کاملا عادی را گم میکند و دیگر نمیداند که او را دوست دارد، عاشقش هست یا آن که او هم یکیست مثل دیگران...آن وقت است که به پشت سرش جرات نگاه کردن ندارد، روبرویش پراز مه است و تلاطم و کشمکشی درونی و حال هم که بلاتکلیف میان گذشته و آینده مانده...اینطور وقت ها آدمی ترجیح میدهد با خودش فکر کند او هم یکیست مثل بقیه و به راه خودش ادامه بدهد، اینطور لااقل از لحاظ روانی بار کمتری را میکشد، میداند که نیازی نیست که هرلحظه با خودش کلنجار برود و خودش را قانع کند ...گاه باید به یاد ذهنت بیاوری که هرچیزی که آرامشت را برهم میزند مفتش هم گران است. باید به ذهنت بسپاری امنیت روانیت آنقدر ارزش قربانی شدن ندارد که به خاطر آدم هایی که قدر وقت و انرژی و بودنت را نمیدانند هدرش بدهی...

ویرانه های دل

آدم ها خیلی زود به زود عوض میشوند، انقدر سریع گاهی که فرصت هضم کردنش را هم به تو نمی دهند. مثل هوای وحشی بهار می ماند که یک باره رگبار میبارد و ده دقیقه بعد آفتابی سوزان صورتت را میسوزاند...باید مراقب رنگ عوض کردن آدم ها بود گاهی، مثل آفتابپرست میشوند. گول میخوری و انقدر عجیب گاه روی زندگیت تاثیر خودشان را میگذارند که مثل یک زلزله می ماند...قبل آن که زلزله ای به جان زندگیت افتد و ویرانت کند، آدم های زندگیت را باید درست انتخاب کرده باشی تا چشم باز نکنی و خودت را میان ویرانه های دلت پیدا کنی.

بهترین لطف من در حق خودم!

بهترین لطفی که آدمی میتواند به خودش کند شاید آن باشد که با موفقیت ها و شادی‌هایش به دیگران ثابت کند که توان انجام هرکاری را دارد و شاید هم حتی پز بدهد با آن ها در جایی که حس میکند باید. جایی که حس میکند بیان کردن یا نکردن موفقیت هایش سودی ندارد سکوت کند و هیچ کجا از ضعف ها و شکست هایش صحبتی به میان نیاورد. شاید تنها با کسی بتوانی از شکست ها و نقاط ضعفت صحبتی کنی که آنقدر عاشقتت باشد و دوستت داشته باشد که اصلا برایش مهم نباشد چه ضعفی داری تو !

تنفر از خود یا از او؟ کدام؟

وقتی از آدمی بدم می آید و حس خوب ندارم یا نسبت به او حس بد که نه، اما در بهترین حالتش خنثی هستم، بیشتر کشش پیدا میکنم . نه برای ارتباط، نه برای دوستی که برای آن که از دور تماشا کنم که چه چیز از وجود من در او نهاده شده است که باعث میشود از او دوری کنم. ما آدم ها این گونه ایم که همیشه نسبت به آن بخش منفی از وجود آدم ها که بیشتر شبیه ماست دوری میکنیم. همه مان کمالگراییم، میل به خوبی داریم، تمایل به مبرا کردن خودمان از بدی ها انگار... همین است که گاه وقتی از کسی بدمان می آید قطعا آن بخش از وجودش در ما نیز وجود دارد و عجیب است که همواره این تئوری برای من درست از آب در آمده و باعث شناخت خودم شده. امتحان کنید. خواهید دید که همینطور است.

کاش بزرگ نمیشدم

آدم ها اولش که بزرگ می‌شود میخواهد مقاومت کند در برابر بزرگسالیش...تمام قد جلوی بزرگسالی می ایستد و هی هربار که یکه میخورد از رودر رو شدن با بزرگ شدنش فکر میکند همین که کودکی درونش هنوز گاهی برای کودکانه هایش به او مجال بدهد کافیست. کم کم واقعیات زندگی همچون باد سردی که وقت زمستان به صورتت میخورد و میسوزاندت تمام وجودت را تحت تاثیر قرار می‌دهد...هی روز به روز منطقت با احساساتت کشتی می گیرد و در این نبرد روزبه روز منطق پیروز میشود تا بالاخره در مرحله نهایی احساست در تصمیم گیری هایت کمتر حرف برای گفتن دارد...کم کم متوجه میشوی که حرف های پدر دروغ نبود، دلشوره های مادر بی دلیل نیست، تو داری بزرگ میشوی و فانتزی های زندگی دارند یکی یکی مقابل حقایق و واقعیات زندگیت زانو میزنند، تو داری گم میشوی در شلوغی های تودرتوی زندگی و دیگر رفیق بازی هایت هم حتی پیش چشمت رنگ میبازند...داری رویاهایت را دنبال میکنی و اما زمان انگار شتاب گرفته باشد و درنگ لحظه ای جایز نباشد...بعدترها روز به روز بهتر میفهمی که پدر راست میگوید که تو زندگی ها در پیش داری، تو هنوز بچه ای و کمتر متوجه قضایا میشوی و به قولی مفهوم این حرف که این موها در آسیاب سفید نشده اند و پیرهن بیشتر پاره کردن را بهتر لمس میکنی و این یعنی تو بزرگ میشوی در حالی که بهتر است درونت کودکی باشد که روز به روز بچه تر بشود وگاهی با تمام وجود به یادت آورد که مراقب باش روزگارت خوش بگذرد و دچار روزمرگی نشوی....

دوست خوب

به گمانم همه آدم ها باید یک دوست در زندگیشان داشته باشند که وقتی کلاف سردرگم ذهنشان کور شد کمکت کنند تا گره آن کورتر که نشود هیچ بلکه ذهنت را خلاص کنند از هرچه ناراحتیست. خوشبختی یعنی همین که دوستی داشته باشی که به تو یادآوری کند که گاهی هم در زندگی نباید سر تصمیماتت آنقدر معطل کنی که یادت برود اصلا باید سر این چندراهی که پیش پایت بود یکی را انتخاب میکردی، که آنقدر خودت را گیج کرده باشی که درجا بزنی بی آن که هیچ کار خاصی کنی... گاهی آنقدر در ذهنت کار پشت کار ردیف میکنی که فقط در لحظه میدانی سرت شلوغ است بی آن که هیچ کار خاصی کنی، در حالی که باید راه افتاد، ترس ها را کنار گذاشت و از یک جایی شروع کرد و حالت را به هیچ قیمتی به آینده وانگذاشت. اصلا یک وقت هایی باید از زندگی همینقدر بدانی که کیفیت خوشحالی آدمی به هیچ و دقیقا هیچ چیزی جز درون خود آدمی بستگی ندارد، که کیفیت حال آدمیست که آینده خوبی را برایش به ارمغان می آورد. همین است که روزی یادم است که دوستی میگفت لایف استایلت را که درست کنی خودبه خود همه چیز نظم خودش را پیدا میکند. به گمانم همه آدم ها یک دوست نیاز دارند که تورا آنقدر خوب وعمیق بشناسند که ذهنت با حرف زدن با آن ها حتی از کیلومترها دورتر ازشان منظم ترین شکل ممکن بشود.

غریب ماندم بین حال و احوالم

همیشه یک حس رو جلو میراند مرا، حسی ناشناخته که به من امید تزریق میکند، به من میگوید مسیر درست چیست، مرا به دنبال خودش در کوچه پس کوچه های خیال گاه میکشاند و من اسمش را نمیدانم. درونم مثل دریا مواج است همیشه، یک تلاطم که آرام نمیگیرد، در جنگ است و به من شور و هیجان می دهد که جنگنده تر برای رسیدن به آرزوها و رویاهایم تلاش کنم. یک حس کاملا ناشناخته که اما گاه گریبانگیرت میشود و انگار بین خودآگاه و ناخودآگاهت، میان این برزخ لعنتی گیرت می اندازد که تو ندانی چه حالی داری، انگار با بعد جدیدی از شخصیت خودت روبرو میشوی، انگار روی پلی معلق بین گذشته و آینده در حال راه میروی و شناور مانده ای... انگار روی قایقی سرگردان پراز هراس و سردرگمی به انتظار نشسته باشی... گاه اینطور است و برای آدمی که همیشه سعیش آن است که به لایه های درونی ذهن خودش و ناخودآگاهش هم دست یابد سخت است میان این برزخ قدم زدن و هیچ نداستن و استیصال و غریب ماندن... غریب مانده ام بین آگاهم و ناخودآگاهم، با خودم، با خودم در لحظاتم در این شهر...