ناجی خودت باش

 زندگی هر آدمی مثل یک کشتیست، کشتی که اوست و تمام آدم های عزیز زندگیش ..راستش وقتی یک سوراخ کوچک هم در کشتی ایجاد میشود انگار همه درگیر شده باشند. مثل خانواده ای که یکیشان دچار دردسری شده باشد...آن وقت گر آن یک نفری که دچار دردسر شده سعی در نجات خودش کند انگار همه را نجات داده است..اگر یک نفر هم از درون کشتی فکری به خاطرش برسد و بتواند خودش را نجات بدهد ممکن است بتواند کل اعضای کشتی را نجات بدهد...درست مثل ماسک اکسیژن درون هواپیما که ابتدا باید خودت را نجات بدهی و بعد ماسک دیگری را برایش بگذاری...در زندگی خودت سعی کن اول ناجی خودت باشی تا بتوانی به دیگران هم کمک کنی چرا که یک انسان بدبخت هیچ وقت نمیتواند به دیگران هیچ کمکی کند.

تصمیم گیری آگاهانه!

به گمانم نه در لحظه محض زندگی کردن خوب باشد و نه در گذشته و آینده...آدمی همیشه نیم نگاهی به آینده دارد، نمیشود که همه اش در حال زندگی کنی ، بی آن که بدانی از زندگیت چه میخواهی ...نمیدانم سخت میگیرم یا نه، اما هیچ گاه نتوانستم در زندگی ام تنها لذت بردن در لحظه بدون گوشه چشمی به حتی چندساعت بعدم را معیار قرار بدهم و بگویم دنیا دوروز است و ... همیشه فکر میکنم آدمی باید عقل ومنطقش را در کنار احساساتش آنقدر زنده نگه دارد که اگر یک روز هم از سر لذت بردن محضش در حال دست به کاری زد بداند که آگاهانه است و عواقب و مسوولیت تصمیماتش را پیش بینی کند.

دریغ نکنیم خودمان را

گاهی باید به آدم ها وقتی بیشتر اختصاص داد. حقی که گاهی از دیگران دریغش میکنیم. کاش یک روز به آن جا نرسیده باشیم که به همه رویاهایمان، آرزوهایمان رسیده ایم و اما انگار به هیچ چیز نرسیده ایم چرا که تنها مانده ایم. آدم به آدم زنده است، به ارتباط با دیگرانش. بودن دیگران ، دوستان، خانواده و عزیزانمان را در زندگیمان از خودمان دریغ نکنیم که از بهترین و باارزش ترین داشته هایمان در زندگیمان هست.

تربیت بدو بدویی

با دوستی حرف میزدیم...از تربیت" بدو بدویی".از چیزی که در وجودمان یکهو نهادینه شد بی آن که متوجه آن شده باشیم.از بچگی همیشه خواهان آن باشی که بهترین باشی، که به تمام ابعاد زندگیت برسی.راستش اینطور بگویم که از همه چیز خوشت بیاید. مثلا خودِ من، همزمان آن که عاشق ریاضیات و فیزیک بودم، دیوانه‌وار هنررا دوست داشتم و از آن طرف هم دوستدار شعرو ادبیات وفلسفه! کتابخوانی تمام عیار که رودست نداشت!از کیهان بچه‌ها تا چلچراغ و تمام رمان‌های نویسندگان مشهور و غیرمشهور تا آن‌جا که شب‌ها قبل خواب کتاب نمی‌خواندم خوابم نمی‌برد. از المپیاد‌ها و همایش‌ها و مسابقات علمی و غیرعلمی هم چیزی نگویم بهتر است چون مثنوی هفتادمن کاغذ می‌شود. اینطور که همیشه در زندگیت بدوی تا برسی به همه چیز درزندگی! اصلا یک معتاد به سخت‌گیری و کمالگرایی و ایده‌آل طلبی در زندگی که به هیچ‌وجه حاضر نیست استاندارد‌های زندگیش را پایین بیاورد تا آن‌جا که در دفتر خاطرات نه سالگیم هم استانداردهایم روشن است! دوست‌جان هم از مادربزرگ هشتاد و سه ساله‌اش گفت که در این سن هنوز حسرت آن را میخورد که چرا نرفت لیسانس بگیرد و معلم معمولی باقی ماند یا پدربزرگ شاعر و مترجمش که همین‌ها توقع او را از زندگی بالابرده !بعد می‌گفت که با این که خودش به تخصص اعتقادی ندارد اما چون تربیت "بدو بدویی" در وجودش نهادینه شده حتما باید امتحان بدهد قبول بشود ولو این که نرود! بعد با خودم فکر کردم که چقدر این انحصارطلبی و کمالگرایی گاهی زندگی را سخت می‌کند.اصلا معنی خوشبختی را برایت تغییر می‌دهد! انگار خوشبختی واقعی هم در زندگی از آن کسانی بشود که از این واژه تعریف ساده‌تری دارند و کمتر فکر می‌کنند! شاید واقعا معنای "زندگی خوب" درساده تعریف کردن آن باشد، شاید هم این "تربیت بدو بدویی" که همه‌اش در زندگی در حال دنبال کردن باشی انگار روزگارچون سگ هاردنبالت گذاشته باشد که مثلا اگر در سن 22سالگی از دانشگاهی خوب بهترین رشته فارغ التحصیل نشوی و بلافاصله سرکلاسهای ارشد حاضر نشوی و بعد هم دکترا نخوانی سرکار نروی یا هرچیز دیگر زمین  وزمان به هم دوخته می‌شوند.کلا از بچگی در وجودت کرده‌اند که تو همیشه باید در یک سن مشخص به همه ابعاد زندگیت رسیده باشی و همه جوره موفق باشی و اگر اینطور نباشد بیکار بیعار و سست عنصر بوده‌ای و همین می‌شود که در صورت هرشکست یا عدم موفقیتی در وقت مقتضی احساس طفلکی بودن و شکست می‌کنی! داشتم فکر می‌کردم شاید اگر روزی یک دختر داشته باشم بهش یاد بدهم که هرچقدر دلش خواست زندگی را راحت بگیرد و آرام آرام پیش برود.بعد یک لحظه فکر کردم من الان با این رویه چندان مشکلی هم ندارم، پس باز فکر کردم به دخترم هیچی نمی‌گویم می‌گذارم که خودش تصمیم بگیرد که بدو بدو کند یا آرام آرام پیش برود.

کابوس دهه شصتی!

درصد زیادی از دوستانم یا در شرف رفتن هستند و یا رفته اند ... داستان تکراری دهه شصتی ها...به گمانم سرراه ترین دهه، بچه های دهه شصت هستند، از کشورهای دیگر رانده میشوند، پذیرفته نمیشوند و روزی هزار بار تنشان در غربت میلرزد و در کشور خودشان زیادی هستند چرا که تعدادشان آنقدر زیاد است که کسی نمیخواهدشان...یکی میگفت ما دهه شصتی ها تنها یک جنگ دیگر را از نزدیک ندیده ایم که به لطف ترامپ خواهیم دید...نسل عجیبی هستیم که حتی بین اعتقاد و آرمان های خودمان هم مانده ایم گیج و مبهوت از بس در مدارس چیزهایی به خوردمان دادند که هی ترسیدیم از هویت خودمان حتی...دلم میسوزد، دلم میسوزد برای مایی که هیچ کجا خانه ای نداریم و آنقدر امیدوارانه میجنگیم برای سهممان از زندگی که گاه ناامیدانه نگاه به پشت سر میکنیم و میفهمیم نسبت به نسل قبل از خودمان انگار به هیچ چیز نرسیده ایم و فقط اشک میشویم و اندوه..

اصرار بعضی به تباهی

یکی گفته بود که من به قسمت اعتقادی ندارم و اگر کسی به کسی نرسید حتما یکیشان کمتر تلاشی کرده ...اما راستش گاه نباید تلاش کرد، گاه باید واداد...شاید اسمش قسمت نباشد اما تصمیم درست گرفتن است به قیمت قمار نکردن عمری زندگی در تباهی...گاه آدمی اصرار می ورزد به چیزهایی که وقتی به آن میرسد ، میفهمد پوچ بوده ، سراب بوده...راستش به گمانم این داستان مشمول داستان روابط انسانی هم میشود گاهی...اگر رابطه ای به آن جا رسید که نشود، که نشد یا دلیلی پشت نشدن آن باشد که با عقل و منطق جور در می آید باید توانش را داشته باشی که دلت را راضی کنی، با احساساتت کلنجار بروی که یک عمر زندگی درون باتلاق را ارزان نفروشی به زندگی روی زمین صاف ویا حتی زندگی پر چاله خودت...تصمیم گیریش سخت است اما گاه اصرار بیهوده کردن فقط تباهی به بار می آورد و این را تنها کسی میداند که از بیرون داستان شما را تماشا میکند.

چه تصمیم سختی!

به گمانم داشتن یک یار در زندگی هرکسی از حقوق اولیه اش باشد، شاید که بتوان اینطور گفت مه به غیر از پدر و مادر یک روز همه عزیزترین های آدمی ، دوستانش، رفیقانش می روند پی زندگیشان و آن وقت آدمی می ماند با خودش تنها و آن وقت است که میفهمد یار و همراهی میخواهد که پابه پایش باشد. راستش داشتم فکر میکردم قدیمی تر ها راست میگفتند که هرکسی همدمی را میخواهد برای روزهای پیری اش...داشتم فکر میکردم تصمیم سختی گرفته ام که پایبندی به آن بسیار سخت است! رابطه عاطفی نداشتن با هیچکس! بی یار ماندن! چه تصمیم سختی!

کم کردن وابستگی با بی توجهی؟

احمقانه ترین کاری که کسی انجام میدهد نسبت به کسی که دوستش دارد آن است که بی آن که به او گفته باشد که نیاز نمی بیند به ادامه ارتباط بی توجهی کند تا از وابستگی احتمالی جلوگیری کند! راستش بگذار خیال همه تان را راحت کنم، بی توجهی نسبت به کسی که دوستت دارد نه تنها وابستگی اش را کمتر نمیکند بلکه او را تنها از خودت متنفر میکند واگر حس کرده ای رابطه ای کاملا معمولی هم با او داری خرابش کرده ای ! کم کردن وابستگی ان هم با بی توجهی تنها در داستان ها و کتاب ها کاربرد دارد که در عالم واقعیت اگر کسی خودش را اندکی هم دوست داشته باشد تنها کاربردش بریدن از شخص است و حتی گاه به قیمت خراب کردن تمام پل های پشت سر! 

عادت نکنیم

راستش هر چیزی در وجود آدم درست تا وقتی که شکل "عادت" به خود نگرفته باشد جذاب و لذت بخش است و این به نظرم کودکانه ترین خلق آدمیزاد است که درست مانند بچگی هایت که عروسکی که در دستت بود بعد از چنددقیقه بازی حوصله ات را سر میبرد الان هم هرچیزی که شوق و ذوقی برایت نداشته باشد و جدید نباشد کسلت می کند. همین است که زندگی که فقط از آن زنده بودنش ماند و روزمرگی و عادت جای تمام زیبایی هایش را گرفت فاتحه اش را باید خواند! راستش شاید شعار به نظر آید اما هر روزی که صبح چشم باز کنی و با خودت فکر تکرار کنی یعنی عمر نکرده ای، زندگی نکرده ای! باید همیشه از تکرار فرار کرده حتی شده اگر با یک تغییر کوچک مثلا امروز چای صبحانه ات را به جای باشکر، تلخ بنوشی یا مسیر برگشت به خانه را متفاوت انتخاب کنی و شاید در این طراوت بهاری اندکی هم پیاده‌روی کنی!

نه تاب دوری و نه تاب دیدار

همه شب خواب بینم خواب دیدار

دلی دارم دلی بی‌تاب دیدار

تو خورشیدی و من شبنم چه سازم

نه تاب دوری و نه تاب دیدار

#قیصرامین پور