تو کیستی؟

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم .
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

 

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟

 

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

 

که ذره های وجودم تو را که می بینند،
به رقص می آیند،
سرود میخوانند!

 

چه آرزوی محالی است زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو:
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!

 

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟
ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.
که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!

 

تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

عقل یا احساس؟

چیزهایی هست که در زندگی در سن خاصی تعریف دارند، اصلا تمام زندگیت هستند، دغدغه ات میشوند اما وقتی پیش میروی، بزرگتر که میشوی تنها دلتنگیشان برایت باقی می ماند...مثل همان هیجان و احساسات بیست سالگیت که آنقدر گاهی زیاد میشود که انگار دست گذاشته باشند بیخ گلویت  وخفه ات کنند...اما از یک جایی به بعد آدمی احساساتش کنترل می‌شود، آنقدری که بهشان بی توجه میشود، آنقدری که دلتنگ میشود بی توجهی میکند، به عاشق شدنش لقب بازی هورمون ها می‌دهد، کسی را دوست دارد کنارش می‌گذارد  واولویت بندی می‌کند در زندگیش...شانس اگرشانس تو باشد ، این میان بزرگتر شدنت، محتاط شدنت  ومحافظه کارتر شدنت  وعقلانی تر شدنت باعث نشود آدم‌هایی را در زندگیت از دست بدهی که میتوانستند بهترین رفیقانت باشند ... میدانی؟ آدمی گاه با خودش فکر میکند هرچه جلوتر می‌رود زندگیش انقدر پراز اولویت های مختلف می‌شود که یکهو چشم باز می‌کند و میبیند دلش برای آن وقتی تنگ است که با شور و اشتیاق دوستش را بغل کرد و از هیجان جیغ کوتاهی هم کشید و آنقدر هیجان زده شد از دیدارشان که زبانش بند آمد...آدم از یک جایی به بعد رفت و آمد آدم ها برایش عادی می‌شود اما، عقلش آنقدر بیدار می‌شود که احساسش تنها معطوف می‌شود به گاه به گاه‌هایی که اولویت های زندگیش اجازه می‌دهد ... 

دلتنگ شدم

دلتنگی بهاییست که بابت دوست داشتن همه آدم های عزیز زندگیت می‌دهی. بهایی که کاش آدم هایی که برایشان دلتنگ میشوی ارزشش را داشته باشند. دلتنگی همان خوشه انگور سیاهیست که شمش لنگرودی میگوید، اگر بگذاری سربسته بماند مستت میکند اندوه...

فرصت سوزی نکن

 مجسمه را دیده‌ای؟ بی جان است اما برای آن که مجسمه ای زیبا شود صاحبش آنقدر تراشش داده و آنقدر سروکله زده شب و روز با مجسمه بی جانش تا یک اثر هنری خلق کند...راستش رابطه آدم ها هم همین است، باید سروکله زد، باید تلاش کرد، باید به آدم های جدید زندگی فرصت داد، فرصت همراهی، فرصت دیدار، فرصت دوست داشتن و عشق ... فرصتی برای باهم بودن که اگر این فرصت را ندهی یک روز به عقب بازخواهی گشت و تمام موفقیت های زندگیت جلوی فرصت های سوخته ای که برای بدست آوردن آدم ها از دست داده ای رنگ می‌بازد...خسته کننده تر از مجسمه سازی که با مجسمه بی روحش حرف میزند نیست...چرا که آدم ها روح  وروان دارند، احساس دارند، عاطفه دارند و برای ساختن رابطه ات میتوانی آنقدر انعطاف داشته باشی که دردت نگیرد موقع تراش خوردن و صیقل خوردن روح  وروانت ، چرا که از تو یک آدم قوی تر، محکم تر وآگاه تر می‌سازد انگار همین تراش های گاه و بیگاه و تو را آدمی منعطف مقابل پستی ها و بلندی های زندگی میکند.

برای اویی که یک طرفه عاشق شده است...

دلتنگ کسی میشوی که دلش برایت تنگ نمیشود، کسی را دوست داری که دوستت ندارد، کسی دوستت دارد که دوستش نداری، اصلا تمام قوانین دل به دل راه دارد زیر سوال رفته، میدانم، همه این ها را میدانم که رفتن در جاده های یک طرفه ای که تنها لذت رفت را در بهترین حالتش می چشی و زجرش را به روی خودت نمی آوری ناراحتی دارد، اما یادت نرود در این دنیا چیزهایی هست که نمیدانند همه کس، آن هم قدر و منزلت تویی که برای آدم های اشتباه دلت تنگ میشود، یادت نرود تو مهم تر از همه آنان هستی که جاده زندگیت کنارشان یک طرفه شده، پس قدر خودت را بهتر است بدانی و دلت را بدهی برودپی جاده های دوطرفه ای که لذتش می ارزد به هزار هزار ثانیه های غمگین یک طرفه هایش.

بی دلیل بی بدیل

گاهی پیش می آید و گاهی سال ها میگذرد و نمیفهمی چرا کسی را دوست داری، بی آن که دلیلی برایش پیدا کنی. کم کم متوجه میشوی که دوست داشتنی که بخواهی سردرگم دنبال دلایلش بگردی را باید فراموش کرد چرا که کسانی را در زندگیت داری که هیچ احتیاجی به تو ندارند اما عاشقت هستند و این را میتوانی از تمام رفتارها، گفتارها و کمک های بی دریغشان به خودت متوجه بشوی... شاید که همسر، شاید خواهر، شاید هم که برادر و یا اصلا پدرو مادر و یا شاید نزدیک ترین رفیقت هیچ وقت بدون تو زندگیشان را نبازند اما قطعا چون تو را دوستت دارند به تو احتیاج دارند و نه چون به تو احتیاج دارند و این چیزیست که آدمی را دنبال عشق میکشاند... عشقی که بی دلیل، بی هیچ قید و شرطی در زندگیت جاری میشود و درون قلبت را پراز روشنایی و امید میکند.

هشت مارچ

روزی می آید که به دخترم خواهم گفت که زن بودن همه اش درد نیست اگر به تو یاد بدهم خوب از پس احساساتت بر بیایی، زن بودن همه اش تماشای موفقیت مردان جامعه ات نیست اگر تو دانشت، استقلال روح و فکرت آنقدر باشد که محکم پابه پای آن مردان نابرابرانه در رقابت های علمی و کاری موفق از امتحان بیرون آیی، زن بودن همه اش رنج نیست آن وقت که نه ماه به انتظار کودکت نشسته ای در حالی که میدانی از نظر قانون حقی بر گردنش نداری چرا که قانون را مردان سرزمینت نوشته اند، زن بودن سخت نیست اگر به تو یاد بدهم جلوه خوب زنانه ات را به وقتش چنان به نمایش بگذاری که همه مردان را به زانو در آوری، به او خواهم گفت زن بودنت را قدر بدان، در دنیای بیرون تنها به انسانیت فکر کن و درونت را زن نگاه دار تا به وقتش حتی بتوانی مسیر قانون را به راحتی تنها با رفتار و منشت به نفع خودت رقم بزنی، آنقدر محکم و مستقل باشی که هر ناملایمتی را دوام بیاوری و هوش و ذکاوت زنانه ات را به رخ بکشی. 

#روز_جهانی_زن #8مارس

با زندگی شوخی کن

با مرگ جدی باش

و با زندگی شوخی کن

درست مثل وقتی که

زندگی برایت جدی‌ست

و مرگ را به شوخی گرفته‌ای

این را جنازه‌ی زنده‌ای می‌گفت

که از نظمِ گورستان گریخته بود

بهرام معصومی

از کتاب "سفید چه رنگی‌ست"

بهترین دوستانم

بهترین و نزدیک ترین دوستان آدمی همان ها هستند که رابطه ات با آن ها چهارفصل است، سردی دارد، گرمی دارد، بهار دارد و زمستان دارد. آن هایی که در اوج دلخوری هم باز ته دل هردوتان قرص است که همه چیز به حال سابق برمیگردد، بهتر از قبل، قوی تر و محکم تر از قبل! مثل گرهی که باز شده باشد، گره قلب های دو دوست هم ممکن است شل بشود، اصلا جدا بشود اما دست آخر گره را محکم تر میکنند که جدانشدنی بشود و محکم کاری بشود. بهترین دوستی ها همان ها نیست که همیشه همه وقت در خوشی ها کنار هم باشند دونفر، بهترینش همان حالتیست که دلشان به هم گره خورده باشد و ناملایمات روزگار از هم جدایشان نکند.

اندکی صبر سحر نزدیک است!

صبر! صبر همانی که جواب خیلی از سوالات زندگیست، همانی که اگر نداشته باشی‌اش کلاهت پس معرکه است  وامان از منی که آنقدر در زندگی عجول بوده ام و همیشه زودتر از دیگران به مقصد رسیده ام که حال صبوری کردن برایم سخت شده...هرچند طی سال های اخیر با خودم عهد کرده ام که صبورتر بشوم و تاثیرش را هم می‌بینم که کمی شده ام اما باز هم این عطش سیرناپذیر رسیدن، این کمال طلبی و ایده آل گرایی گاه کلافه ات می‌کند، زندگی ات را زیر و زبر میکند و تمام لحظاتت را پراز دلهره و استرس نرسیدن و نشدن و شک و تردیدهای تمام ناشدنی می‌کند...گاهی تنها آرزویت می‌شود کمی دانستن از زمان آینده ای که نیامده ...در زندگی همین را فهمیده ای که تلاش کن حتی اگر اکنونت خوب نیست، آخر داستان خوب است، اما یاد نگرفته ای که انگار صبر هم در کنار همه این‌ها اگر نباشد تو را دچار نگرانی هایی میکند که گاه از پسش برنمی‌آیی...صبر پاسخ همه چیز است...صبر خوب است...صبر بهترین است..از هرکسی که مانند من عجول است همچون خودم میخواهم خواهش کنم لطفا اندکی صبر!سحر نزدیک است!