سرنوشت متفاوت

اعتقاد دارم به تعداد آدم های روی زمین سرنوشت برای تک تک آدم ها وجود داره.این که کدوم یکی رو انتخاب کنی با تو هست.از هرانسانی هم فقط یک نفر وجود داره پس نسخه یکسان پیچیدن واسه آدما مسخره ترین کاری هست که یه انسان میتونه بهش متوسل بشه.هر اتفاق یکسانی تو زندگی هرشخصی منجر به نتیجه یکسان نخواهد شد.اگراینجوری بود سنگ رو سنگ بند نمیشد و تعداد آدم های عاقل رو زمین هم بیشتر بود.

تر و تازه نگهش دار

از یک جا به بعد روابط آدمی حرفی برای گفتن ندارد، چیزی نیست جز رانندگی در شب در یک جاده بی انتها با پیش زمینه ای از موسیقی متن شب... خبری از هیجان و شور کورکورانه آن ابتدای مسیرنیست اما احترام و درک متقابل هست، آنقدر اعتمادو علاقه ریشه دوانیده که هیچ تندبادی نتواند بیرونش بکشد. آن وقت اگر هنرمند باشی دچار تکرار ملال انگیز نمیشوی و عاشق شب باقی می مانی و تا خود صبح هم که باشد در جاده رابطه ات میرانی و لذت میبری و اگر ناشی باشی و دچار عادت بشوی، یک جا خوابت میبرد و رابطه به ته دره میرود، می میرد...از یک جا به بعد خود رابطه معضل نمیشود که تروتازه و پر شور و هیجان نگه داشتنش است که اهمیت پیدا میکند.

ناراحتی...

مثل کسی که ناراحتت کند و رهایت کند به حال خودت تا تنها با خودت فکر کنی که چطور میشود یکی آنقدر بی معرفت شده باشد؟ شاید هم که از دوری زیاد یا نزدیکی زیاد است که این اتفاق می افتد... مثل دو ماشینی که اگر زیاد به هم نزدیک بشوند تصادف میکنند  یا مثل فاصله خورشید از زمین که اگر از حدی بیشتر بشود همه چیز یخ میزند و اگر نزدیکتر شود میسوزاتد... رابطه آدم ها هم مشمول همین قانون است...اما زندگی به من یاد داده از هیچکس توقعی نداشته باشم، و هیچ چیز از هیچکس بعید نیست...

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

برای آدمی که همیشه و پیوسته سرش به کاری گرم بوده، سخت است نشستن و نگاه کردن...سخت است نشستن و هیچ کاری نکردن...برای آدم هایی که همیشه به امیدی رویاهایشان را گره زده اند به هم و برای باز کردن هرکدامشان به آینده دل بسته اند و تمام تلاششان را کرده اند، سخت است فرش دلشان خوش آب و رنگ نشود به رسیدن هایی که حالشان را خوب کند...اما گاهی لازم است، گاهی تمرین آرامش باید کرد، گاهی باید حواست باشد زندگی انقدر سخت نگیرد که رضایت داشتن را یادت برود، همش بروی پی ایده آل گراییت، پی کمال گرایی و انحصارطلبی و بدو بدو کردنت برای رسیدن هایی که صبوری میخواهد..که باید برایشان عجول نبود...شاید که موفقیت سهم کسانی باشد که صبورتر باشند، که به وقت خستگی کمی استراحت کنند و با امید بیشتر ادامه بدهند

حرف ...

حرف های آدم ها در لحظه معنا و مفهوم پیدا میکنند، که اگر حرفی زدی و فردایش بخواهی پسش بگیری انگار که آبی ریخته باشد را بخواهی از روی زمین جمع کنی... نمیشود آدم ها را ناراحت کرد، رنجاندشان و بعد هم منکر همه چیز شد...حال آدم ها در لحظه معنا و مفهوم دارد که اگر از لحظه اش گذشت هرچه بود  ونبود را سخت میشود فراموش کرد و گذشت و گذر کرد...

شطرنج کلمات

برای کسی که بازی کردن با کلمات تخصصش باشد، خود اهل نوشتن باشد، خودش بداند هر کلمه مفهومش چیست و برای کلمات هم انگار جان قایل باشد، سخت ترین وضعیت آن است که حالش خوب نباشد و کسی بخواهد با کلماتش بازی کند... میشود شطرنجی از کلمات که اگر طرف مقابلت خوب بلد نباشد بازی را، ماتش میکنی و حالت بدتر از حال قبلی میشود...برای کسی که بازی با کلمات را میداند، سخت ترین آن است که غصه ها بشوند سربازانی که با چند حرکت محدود ماتش میکنند و او با هرچه وزیر و قلعه  و قشونت مقابلشان کم می آورد...

الاکلنگ روایط

الاکلنگ را دیده ای اگر وزن طرفین هم سطح هم نباشد یکی میرود آن بالا در قله و آن یکی برای همیشه پایین می ماند. اگر یکی کمی از جایی که نشسته جلوتر آید ، تعادل را برهم میزند...راستش تمام روابط انسان ها مشمول قاعده الاکلنگ است که اگر یکی بیشتر جلوتر برود، تعادل چنان برهم میخورد که آزار و اذیت میبیند...همین است که تنهایی آدم ها مقدس ترین است همچون عشق...همین است که که همیشه میگویم نباید پاپتی پرید وسط تنهایی ادم ها، باید برایشان ارزش قایل شد...باید دوست داشت اما با فاصله، دور از چشم اما از جان و دل...حتی اگر جایی رابطه ای آغاز شد که میانه اش تعادلی برهم خورد، یکی بی تفاوت شد و عقب تر رفت، باید رها کرد...هنر است الاکلنگ سواری را در رابطه ات بلد باشی و بدانی کجا باید پیاده شوی، کجا سوار و کی باید به جایت برگردی.

کمی سکوت

یادم میرود گاه که ارزش آدمی هر حرف های ناگفته اش است، که اگر حرفی از گنج نهان دلت بیرون آمد دیگر اسمش گنج نمیشود و میشود گندی که نمیشود جمعش کرد....باید تمرین کنم سکوت کردن را ...سکوتی در امتداد تمام عمرم...

موفقیت فیک یا واقعی!؟

گاهی با خودم فکر میکنم که موفق ترین دختر در روابط عاطفی همان است که منطقش انقدر قوی باشد که از احساساتش تنها به عنوان ابزاری جهت دلبری وفریفت دیگران استفاده کند...آنقدری که هیچ گاه آنقدر احساساتش گل نکند که نتواند رها کند و هروقت اراده کرد در لحظه بتواند بگذارد  وبگذرد، بی آن که حتی آب در دلش تکان بخورد... اما گاهی هم با خودم فکر میکنم رسالت آدم ها روی زمین عشق ورزیدن است، پس اگر قرار بر ان باشدکه احساسات نابت هم قلابی از آب در بیاید ، پس دیگر رسالتی نیست برگردن آدمی...هنوز هم نمیدانم کدام درست باشد، اما گاه آنقدر از حجم احساساتم، از واقعی بودنشان، از صداقت خود خسته میشوم که دلم میخواهد بذر احساس درونم از ریشه و بن نابود بشود.

من در گذر زمان

قبل تر ها در فیسبوک پیجی داشتم به اسم ریزنویس که الان همچنان هست و اما فعالیتی ندارم. آن وقت ها روزانه پیام هایی از زندگی خیلی آدم ها به سمتم روانه میشد...پیام هایی که ریزنویس میخواند بی آن که هویت واقعیش را کسی بداند و سعی میکرد همدلی کند...جالب ترش آن بودکه خیلی ها فکر میکردند یک خانم عاقل و اما سن و سال دار پشت نوشته ها نشسته است که حداقل سنش 40 ساله است و اما من حتی از سن و سالم هم چیزی نمیگفتم...گاهی با خودم فکر میکردم شاید کسی از نوشته هایم اما بتواند متوجه شود چقدر هنوز خام و بی تجربه ام...این احساس من بود درست وقتی کمی بزرگتر شدم، نسبت به نوشته های قدیمیم...نه آن که الان خیلی پخته و باتجربه و زیادی عاقل شده باشم...اما فرقم به آن زمان آن شده که الان بی ادعاترین دخترم که دیگر فکر نمی کند به عاقلی، پختگی...سعی میکند درست شبیه سنش باشد هرچقدر هم که اطرافیانش بگویند که پنج شش سال از سنش جلوتر فکر میکند...فرقم آن است که الان هرچه بنویسم برایم باارزش است، چرا که حال لحظاتم را خیلی خوب نشان میدهد...یا یادگیریم از خیلی چیزا، از تجارب دیگران ...یا حتی تخیلات و رویاها و آرزوهایم را خوب میشود از روی نوشته هایم پیدا کنم ...