دنبال همان باش که حالت را خوب میکند

در مسیر زندگی همه آدم ها، هرکس مسیری را انتخاب میکند. یکی به دل جنگل میزند و از طبیعت بکر و هوای تر وتازه اش لذت میبرد، یک در دل شهری شلوغ و آلوده، نفسش را به روی آلودگی باز میکند و فراموش میکند هوای تازه را ، یکی هم دریا را انتخاب میکند و از صدای امواجش لذت میبرد، در حالی که زدن به دل دریا، رویایی با امواج خروشان و خطرناک دریا حالش را بهتر میکند. اما میدانی؟ این مسیر تمامی ندارد...باید ادامه داد، هر راهی را انتخاب کرده ای، باید با تمام وجود در حین لذت بردن از آن، ادامه بدهی. اگر میانه های راه جا زدی، بازنده ای...مثل کنکوری میماند که اگر میانه راه ادامه ندادی، همانجا آزمون را بی شرکت کردن در آن باخته ای...این میان باید بدانی، چه چیز حالت را خوب میکند، همان را باید انتخاب کرد و با تمام وجود برایش جنگید.

چرخ و فلک قضاوت

چرخ و فلک را دیده ای؟ دور میخورد، میچرخد...میچرخد و بر فراز آسمان شهر می ایستد، شهر زیر پایت ، نسیم هر لحظه صورتت را نوازش میکند و عجب حال عجیبیست که چیره به شهر در حال تماشای رفت و آمدها، جنب و جوش ها شده ای...قضاوت کردن، در لحظه حالی مشابه دارد، حالی که با خودت فکر میکنی، برفراز شهر زندگی آدم دیگری ایستاده ای و با خودت فکر میکنی هر لحظه اش را میتوانی قضاوت کنی، اما چرخ و فلک خوب میچرخد به نقطه ابتدایی خودت میرسدو به تو میفهماند که تو از ابتدا پایت روی زمین بود و هیچ تسلطی نبوده و نیست... گاه باید دست کشید از قضاوت ، دست کشید از هر آن چه که به تو اجازه میدهد به دیگری با دیده قدرت نگاه کنی، که همین نگاه یک روز دامانت را میگیرد...

عشق مراقبت میخواهد

بذری که در درخت کاشته میشود، هرروزش یک روز تازه و نو است. چرا که برای رسیدن به میوه روز به روز شکل جدیدی از خودش پیدا میکند. اگر اما به او بی توجهی شود، اگر به اندازه آب نخورد، اگر ریشه اش درست درون زمین جای نگرفته باشد، پژمرده میشود. دوستی همین است، یک بذر که هرروزش متفاوت است و عشق فراتر از دوستیست. چونان چشمه ای جوشان است که درون زلال قلب هر انسانی شکل میگیرد. باید مراقب دوستی ها، عشق ها بود ، چنان که آلوده نشوند، چنان که بی توجهی به آن ها باعث پژمردگی و مردگیشان نشود...

آیا خودت را با تمام آن چه که هستی دوست داری؟

راهیست برای پذیرش تمام و کمال خودت که باید آن را تمام و کمال طی کنی. در این مسیر خیلی ها دستت را میگیرند، خیلی ها پشت پا میزنند و خیلی ها میخواهند که تو را از مسیرت به دور کنند. راستش، فکر میکنم برگ برنده دست همان هاییست که بی توجه به همگان سعی میکنند با خودشان در صلح و آشتی باشند. شبیه به کودکی که گوشه ای مشغول اسباب بازیش، فارغ از دنیای پیرامونش، دارد لذت میبرد از همه چیز. باید خودت را باور داشته باشی، با تمام عیب ها، با تمام خوبی ها، با تمام همانی که هستی، که اگر در پذیرش خودت موفق و سربلند بیرون آمدی، قطعا میتوانی بهتر خودت را بشناسی و برای روز به روز بهتر شدنت تلاش کنی. آدمی گاه فراموش میکند، میخواهد دست دیگری را بگیرد و از او بخواهد تا با پذیرفتنش، به او قدرت بدهد، فارغ از آن که آب در کوزه و تشنه لبان میگردد. گاه لازم است رها کنی دیگران را و فقط یک سوال از خود بپرسی، و آن هم این است که آیا خودت را با تمام آن چه که هستی دوست داری؟

ماراتن زندگی

دونده ای که می‌دود، اگر در سرعت زیاد ماراتن یک لحظه حواسش برود پی رقابت و از دویدن ذهنش منحرف بشود، گره میخورد پاهایش و با شدت هرچه تمام تر زمین میخورد. شاید دیگر بلند نشود، شاید هم توانست بلند بشود و بدود، اما اگر هم بلند شد، دیگر به گرد پای همانی که حواسش پی او پرت شد هم نمیرسد. گاه اما آدم حواسش نیست، به فکر مقایسه می افتد، فکر میکند عقب افتاده، و این نقطه همان جاییست که اگر همان لحظه ایست نکنی، همان لحظه جلویش را نگیری، یکهو چشم باز میکنی میانه های راه خودت را فلج و ناتوان روی زمین میبینی، پراز ترس، پراز فکر منفی و پر از ترس از نشدن هایی که فقط ترس باعث نشدنش میشود.

کوله پشتی ۹۷

نوبتی هم باشد نوبت نوشتن کوله پشتی سال ۹۷ است. سالی که برایم عجیب و غریب ترین سال عمرم شاید بتواند نام گیرد. سال نود و هفت که آغاز شد، با خودم فکر میکردم حتما غمگین ترین، تنها ترین و بی کس ترین تولد عمرم را پیش رو خواهم داشت. اما روز تولدم چنان شگفت زده شدم از همه جا که با خودم فکر میکردم از قشنگ ترین تولدهای عمرم بود. از سردردها و حالت تهوع ها، اضطراب های نود و هفت نمیتوان گذشت ، چرا که دختری که سینه سپر میکرد، پیش همه به شادترین و پرانرژی ترین معروف بود، تبدیل شده بود به دختری مضطرب که هرلحظه ی زندگی برایش نفس گیر و طاقت فرسا شده بود. می دوید و اما نمیرسید. بهارش گذشت و اما تابستانش با تولد دوخواهرزاده ام، پذیرش اولین مقاله ام و البته خبرهای خوبی که میشنیدم زیباتر شد، پاییز نود و هفت برایم یکی از غمگین ترین پاییزهای عمرم بود، چرا که به من نشان داد که هرچقدر هم در حق آدم ها خوبی کنی، دست آخر یک جا ازشان جوری ناامید میشوی که امیدواری محال باشد. اشک های پاییز نود و هفت به من خیلی چیزها را یادآوری کرد. به من، به اندازه محبت کردن، به اندازه اعتماد کردن و به اندازه نزدیک شدن به آدم ها را بیشتر فهماند. زمستان نود و هفت اما آنقدر عجیب وغریب گذشت که دلم میخواهد هرچه بود را برای خودم نگاه دارم. فکر کنم یک راز است. یک راز که فقط لبخند بر لبم می آورد. نود و هفت از من آدمی صبورتر، مهربان تر ساخت که اما مثل سابق به آدم ها دلخوش نیست، مستقل تر شده است و قوی تر و محکم تر و استوارتر در مسیر حرکت به رویاهایش میخواهد حرکت کند. فاطمه ای که سال نود و هشت را امروز آغاز کرده است، شاید برود که دهه چهارم زندگیش را به زودی با کودک درونی همچنان فعال آغاز کند، اما قطعا صبورتر، آرام تر، منطقی تر، مهربان تر، عاشق تر و اما مصرتر و محکم تر بر سر خواسته هایش از زندگی ایستاده و دیگر از هیچ چیز و هیچکس در زندگی توقعی ندارد. روی پای خودش ایستاده و سعی میکند از آدم ها ناامید نشود و بی هیچ قضاوتی از اتفاقات ریز و درشت بگذرد و دلش را دریایی تر کند.

نترسیدم!

بچگی ها از تاریکی می ترسیدم، نه که تاریکی ترس داشته باشد، من اما وهم و خیال برم میداشت که تمام دزدان عالم در تاریکی پیدا میشوند، یا حتی تمام جانوران موذی تنها در تاریکی خانه دارند، یا گاهی حتی در خواب های بچگیم اتاقی پراز جانوران موذی میدیدم یا دزدی که از دیوار خانه بالا آمده و دارد در حیاط سرک می کشد، بزرگتر که شدم اما از دوری ترسیدم، از این که یک روز بخواهم آدم های نزدیک دور و برم را کمتر ببینم،بعدترش از عدم موفقیت تحصیلی و عقب افتادن از گروه همسالان، بعد از دوست داشته نشدن و بعد از روبرو شدن با دنیای عجیب و غریب و آدم ها، روز به روز یک ترس به ترس هایم اضافه شد و کم کم چوب خط ترس پر شد و هربار اما به اجبار یا حتی به اختیار با ترس هایم روبرو شدم، بچه تر که بودم به کمک بزرگترها، بعدترها با حمایتشان و کم کم آموختم که خودم به هرسختی هم باشد از پسش بر می آیم و با همه شان میتوانم مقابله کنم. آدمی همین است، یک روز چشم باز میکند و می بیند دیگر از ترسیدن هم ترسی ندارد، یعنی به واقع می بیند چاره ای ندارد، باید بلند شود، دست خودش را بگیرد خودش را هل بدهد میان تمام ترس هایی که تا دیروز مثل خوره به جان زندگیش افتاده بود و امروز با آن روبرو شد و حل شد و دیگر نترسید که نترسید...

غیرممکن، غیرممکن است!

اگر هنوز برای به دست آوردنش میترسی، پس هنوز وقت بدست آوردنش نیست. میدانی؟ همیشه استاد نقاشی ای بود که میگفت، هرچه را میخواهی اگر با تمام وجود بخواهی، بدست نیاورندش محال است... گاه باید با تمام وجودت ، بدون هیچ ترسی، جسورانه برای خواسته ها در زندگی جنگید. آنقدر که اگر لازم شد به دل دریا بزنی، خودت را بدست امواج بسپاری و سرسختانه میان باد و طوفان بجنگی. اگر یک روز، میان رویاها و آرزوهایت از زندگی، به یکیشان نرسیدی شاید تنها دلیلش آن بوده که با تمام وجود نخواستی! وگرنه غیرممکن، غیرممکن است.

جلاد خودت نباش

هیچ چیز بدتر از آن نیست که آدمی خودش بشود دشمن خونین خودش. درست وقتی همه آدم ها در تلاشند که به تو بقبولانند که چقدر خوب و دوست داشتنی هستی، تو جلادی شده باشی که با خودت بی رحم ترین رفتار ممکن را داری و این یعنی فاجعه...نقطه ای که ایستاده ای در این لحظات، درست جایی لبه پرتگاهست که ای کاش دست خودت را بگیری، آرام آرام با خودت مدارا کنی و خودت را اندکی بیشتر دوست داشته باشی. گاهی نیاز است که کمی بیشتر از دیگران، خودت بتوانی خودت را در آغوش بگیری و با خودت مهربان باشی، باید راه مهربان بودن با خودت را یاد بگیری و به دیگران بفهمانی که چقدر خودت هم خودت را دوست داری.

سنجاقکم

سنجاقکیست در زندگی که تورا وصل میکند به تمام آن چه که در زندگی داری. یک نجوای درونی که مدام تورا رو به جلو میکشاند. زمزمه ای که به زندگی رلحظه ات تنوعی دوباره میبخشد تا فراموش کنی آن چه که در زندگی تورا از رخوت و رکود دور میکند. گاه این نجوا میتواند، صدای آواز نهر در دل طبیعت باشد و گاه شاید صدای زنگ گوشی ات وقتی کسانی که دوستشان داری، اسمشان بر صفحه موبایلت می افتد. گاه اما نجوای درونیت را گم میکنی، یادت میرود همه آن چیزهایی که تورا به زندگی وصل میکند...باید مراقب بود، مراقب ندای درونی ات که به بیراهه نرود، که اگر رفت به مسیر برگردد، دور بزند...آنقدر باید مراقب بود که یکهو چشم باز نکنی که درون یک جاده یک طرفه پراز حس منفی بی توجه به نجوای درونت بی احساس و بی روح فقط به انتها فکر کنی.