قوی بودیم و کس ندانست!

‏قوی بودیم و کسی نفهمید درونمان چه احساسی بود...قوی بودیم و کسی نفهمید که در دلمان چه غلغله ای، چه جوش و خروشی در جریان است...قوی بودیم و کسی نفهمید دلمان عادت کرده به صبوری، که درونمان پراز دلهره  واضطرابیست که مجال گفتنش نبوده و نیست...قوی بودیم و از قوی بودنمان چنان پوسته ای ساختیم که هیچکس نفهمید که این پوسته نازک صرفا برای آن است که کلکی سوار کرده باشیم تا هیچکس نفهمد که چقدر همه چیز برایمان سخت و گاهی تحمل ناپذیر بوده است...

اندکی صبر سحر نزدیک است...

گاهی تنهایی بلاهای بدی بر سر آدم می آورد...نه که بر سر جسم آدمی ، که بر روح و روانت...همه دور وبرت را خوشبخت و عاشق میبینی الا خودت، خرسندیت می ماند در گروی بودن همان یک نفری که نیست...همان همدل و همراه  ورفیقی که نداریش...شب که میشود، انگار بمانی لب یک دره عمیق، تاریک و وهم انگیز، پایت را درونش بگذاری و تا تهش را یک سره بروی، غلت میخوری درون شب و میروی...آن وقت است که در این تنهایی غمگین، دراین سکوت ترسناک هر بلایی هم که سر خودت بیاوری هیچکس نمیفهمد الا همان شب...از بس سکوت  وبرهوت همه جا را فرا گرفته، از بس این احساس تو را درون خودش حل کرده ...اندک حرفی میزنی، زیر لب، با خودت زمزمه میکنی و اما نمیفهمی...سکوت میکنی و ناله ضعیفت از ته دره به گوش سحرگاه میرسد تا خودش را برساند به تو و زیر گوشت زمزمه کند "اندکی صبر، سحر نزدیک ... "

خودباوری خودمان:)

یکی از غمگین ترین اتفاقاتی که در زندگیم رخ داد و من تا جایی شاهدش بودم این بود که در نگاه عالم و آدم موفق ترین، شادترین، پرانرژی ترین و باهوش ترین دختری بودم که می‌شناختند...تا جایی که خیلی ها حتی اعتراف کردند که به من غبطه میخورند.بارها شد که از من سوال شد تو چطور مهندسی برق، آن هم دانشگاه دولتی درس خواندی، نقاشی را دنبال کردی، عکاسی و نوشتنت را هم رها نکردی و همزمان این همه در کار خانه و مسایل مختلف سررشته داری؟ چطور وقت کردی؟ یادم هست اولین بار که با این سوال روبرو شدم ، با تعجب گفتم یعنی همه اینطور نیستند؟ یک جاهایی خودم را ویران کردم...یک جاهایی تا انکار خودم پیش رفتم تا طرف مقابلم خدای ناکرده ناراحت نشود، یا توی ذوقش نخورد...یک جاهایی هم خودم را دست کم گرفتم و فکر کردم خنگ ترین دختر روی زمینم ...یک وقت هایی در تنهایی خودم فکر کردم دارم درجا میزنم و هیچی نیستم و تنها نداشته هایم را دیدم...در دید خودم تنهاترین دختر روی عالم شدم گاهی که همه از او جلوتر هستند  و عقب افتاده...اعتراف میکنم نداشته هایم را بیشتر از داشته هایم دیدم...آنقدر غرق نداشته هایم بودم که یکهو با دیدن بعضی آدم ها واقعیت زندگی خورد توی صورتم...مهم نیست تو چقدر باهوش باشی، چقدر موفق باشی، مهم آن است که بتوانی تنهایی همه توانمندی هایت را مدیریت کنی، به وقتش توانمندیت را حتی به رخ بکشی، به وقتش بتوانی آنقدر زیاد هم فروتن نباشی که خودت را انکار کنی، بتوانی موقعیت ها را خوب بشناسی و از هوش هیجانی ات هم به خوبی استفاده کنی...از یک جایی به بعد یاد گرفتم در پاسخ کسانی که به من به چشم انسانی موفق نگاه میکنند، تا جایی که واقعیت دارد من هم همراهی کنم و نگذارم که زیرپا بروم...خودم را دست کم نگیرم و لیاقت و شایستگی های خودم را باور کنم...از یک جا به بعد به خودم ایمان آوردم  وبیشتر از همه آدم های زمین خودم را باور کردم و با تمام وجود به داشته هایم افتخار کردم و بابتشان شکرگزار خداوند شدم... 

به توانمندی خود واقف باشیم!

تا همین چندوقت پیش فکر میکردم فروتن بودن تا حد انکار خود کردن خوب است، یا به بیان دیگر آن که یک نفر دربرابر تعریف های به حقی که از او میشود، تواضع به خرج بدهد و هی بخواهد انکار کند که نه اینطور نیست و آن گونه که میگویند نیست و لطف داری و از این جور تعارفات معمول خیلی هم خوب و متین و موقرانه است. تا همین چندوقت پیش خودآگاهی برخی آدم ها از نقاط ضعف و قوتشان و این که با توانایی های منحصربه‌فرد خودشان، خودی نشان بدهند حالم را به هم میزد. اما کم کم به این نتیجه رسیدم که آدمی که خودآگاهیش خوب باشد، که خودش را خوب بشناسد، محکم برسر تمام صفات خوب و مثبتش و تمام نقاط قوتش هم می ایستد، جایش باشد روی قابلیت هایش با اعتماد بنفس مانور میدهد، نیاز به تایید و تمجید آدم ها نداردو خودش را همانطور که هست قبول دارد و میداند که توان پرواز کردن هم دارد. الان دیگر به این باور رسیده ام که آدمی که در مسیر درست باشد به تمام صفات مثبت منفی خودش واقف است ولو آن که در جایگاهی که باید هم مجالی برای ابراز نبیند، اما باور دارد که توانمند است و میداند که کجا فروتنی به خرج دهد و کجا رونمایی کند از تواناییش!

دوست داشتن!

دوست داشتن درست مثل نانیست که از تنور در آمده، تا داغ و تازه است لذت بخش است، دوست داشتن درست مثل آش رشته داغ در زیر اولین باران زمستانی در هوای سرد است، که اگر سرد شده باشد، که اگر از تب و تاب افتد دیگر بیانش بی فایده است... دوست داشتن را اگر به وقتش ابراز نکرد، اگر از تب و تاب افتاد، باز گفتنش یک بی تفاوتی را متفاوت نمیکند. انکارناپذیر است که همه آدم های این کره خاکی به دوست داشتن معتادند که اگر نبودند این همه "عشق" در این دنیا زاده نمیشد... راستش از مرگ دوست داشتن ها و عشق میترسم، از روزی که آدم ها از ترس پس زده شدن، از ترس تنها شدن ها به هم نگویند که چقدر همدیگر را دوست دارند، که دوست داشتنشان از تب وتاب افتد، که روزی هیچ عاشقی دست آن معشوقی که باید در دستانش نباشد میترسم...من از ناگهانی دیر شدن ها میترسم، از این همه بی تفاوتی و بی احساسی میترسم...

حتی اگر یک روز باقی باشد!

با خودم زیر لب تکرار میکنم مثل همیشه که همیشه آخر داستان خوب خواهد بود، حتی اگر اکنون خوب نیست پس هنوز آخرش نیست و بعد سعی میکنم بگذرم از روزهای سخت...آن وقت است که شروع به خیال پردازی میکنم، با خودم رویاهایم را جلو چشمم می آورم  وسعی میکنم با خودم فکر کنم که بالاخره معجزه ای اتفاق می افتد، بالاخره یک اتفاق خوب می آید ... اصلا آگهی زده ام در خیالم که "به یک معجزه جهت اتفاق افتادن نیازمندم #نیازمندیها" و همچنان در انتظار می نشینم، در انتظار محقق شدن تمام رویاهایم، در انتظار یافتن عشق افلاطونی ام، در انتظار دیدن نتایج تلاشم در زندگی و روز به روز شادتر از دیروز شدنم...دارم به روزهایی فکر میکنم که خوشبخت ترین، موفق ترین و شادترین دختر روی زمین شده ام...مطمئنم که آن روز بالاخره خواهد آمد، حتی اگر یک روز به آخر عمرم باقی باشد... 

بگذار ناشکری کنند...

ما آدم ها گاهی ناشکر میشویم، گاهی قدر نمیدانیم، قدر تمام آن کسانی که هستند، کسانی که جان دلند اما نمیخواهیم قبول کنیم که هستند...در نهایت واکنش همه آدم ها در قبال فقدان یکی اما یکسان است...عادت....آدم ها به ناشکری هم عادت میکنند، به فقدان هم عادت میکنند، به نبودن ها ، به قدر ناشناسی ها و ناسپاسی ها .... یک جا میرسند به جایی که به دلگرمی نیاز دارند، به یک حضور...آن وقت همانجا عادت میخورد توی سرشان، تازه میفهمند دل شکسته حال بد نیست که خوب بشود، که چقدر نیاز دارند که یکی باشد که دلداریشان بدهد...آن جا شاید بفهمند تنبیه شده اند، تاوان میدهند، یکی را یک روز آزار داده اند  وحالا دارند درد همان را به جانشان میکشند...آدم ها بالاخره یک روز میفهمند که کجا دل شکسته اند که دارند تاوانش را میدهند...همین است که هروقت کسی آزارت داد باید بگذاری و بگذری و در دلت واگذارش کنی به خدا تا یک روز یک جایی شاید دلش شکست  وآن جا فهمید تاوان چه را میدهد...آدم ها را گاهی باید به حال خودشان گذاشت، حتی در قبال فقدانت باید بگذاری خودشان به نتیجه برسند که بودنت بهتر بود یا نبودنت ...

به بهانه پایان بهار :)

تقویم ها هم ترتیب را خوب بلدند

تابستان یعنی گرمای آغوشت

 بعد از بهار آمدنت

تابستان یعنی "تیر" باران دلم

با نگاه شیرینت

تابستان یعنی بهارمن به

عطش سیری ناپذیر خواستنت

وصل شده است...

پیچک دلتنگی!

دلتنگی مثل پیچک می ماند، از دست و پا شروع میشود یکهو نهایت وجودت را دربرمیگرد، پای رفتنت را میبندد، اسیرت میکند...دلتنگی ...امان از این حس که مثل خوره به جان روحت می افتد، خودت را گم میکنی، ذهنت بسته میشود ، بال و پر خیالت چیده میشود و درون قفس می افتی...باید مراقب بود که ذهنت بلاک نشود، که ذهنت باز باقی بماند، که راه فراری بماند، که تمام گنجایش ذهنت نشود دلتنگی...دچار وسواس فکری نشوی و آنقدر جا داشته باشد ذهنت که بتوانی ساعاتی از روز اصلا استراحتش بدهی و به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکنی...باید مراقب بسته نشدن ذهن بود.

مقایسه ممنوع!

باید دور بود، از آدم هایی که مقایسه میکنند، ادم هایی که سرتاسر زندگیشان شده است مقایسه کردن با این و آن...چشم و هم چشمی با دیگران، تا آن جا که وقتی از خستگی هایت برایشان میگویی به جای همدلی شروع به گفتن از خستگی های خودشان میکنند و هی پشت سرهم تا میگویی از فلان مساله ناراحتم سریع میگویند ئه؟ درست عین من...این ها ...این آدم ها معیار مقایسه را هم برهم میزنند، اصلا معیار رفاقت را هم برهم میزنند...از این آدم ها باید دوری کرد، بیشتر از آن که به تو انرژی مثبت در زندگی تزریق کنند، انرژی منفی به تو میدهند و بس...