کوتاهی دیوار زندگی

دیوار زندگیم گاهی کوتاه میشود ، کوتاه ترین...آنقدر کوتاه که به خودم، به زندگی، به همه چیزهای قشنگی که باورشان داشتم شک میکنم، یک نا میگذارم کنار امید و میشوم ناامیدترین دختر دنیا...اینطور وقت ها ادمی دلش گرفته، دلش میخواهد سربگذارد و ساعاتی ذهنش را خلاص کند از هرچه هست و نیست و فقط چشمانش را ببندد، گاه دلت میخواهد با کسی حرفی بزنی و امان از آن روزهایی که کسی نیست.که کسی را ندارد که ساعتی با حرف بزنی...همان اویی که با همه فرق دارد و نیست و نداریش...گاه زندگی خودش هم از من ناامید میشود و کاش این گاهی ها خیلی زود از سرم عبور کنند.

قوی بودن از نگاه من

هرکسی از قوی بودن تعریفی دارد. گاه بعضی آدم ها با خودشان فکر میکنند قوی بودن، محکم بودن و مستقل بودن مفهومش آن است که به هیچکس وابسته نباشی، که دلبستگیت کم باشد که آنقدر احساسات نداشته باشی و یا گاهی فکر میکنند قوی بودن یعنی اگر مقابل مشکلی زانو زدی دیگر قوی نبوده ای! اما قوی بودن یعنی لمس لحظه لحظه های زندگی، نوازش گوش هایت از صدای نهر زندگی در کنار ترس و رعب و وحشتت از امواج اقیانوس زندگی...قوی بودن یعنی آرامش آرمیدن در سایه بهاری درختی که بهارش سررسیده در مقابل لحظات پراز اضطرابی که یکهو انگار زلزله ای بر جان زندگیت انداخته و به قصد ویرانی آمده...به گمانم قوی بودن یعنی مواجهه با همه احساسات مثبت و منفی در زندگیت، فریاد زدنشان، جنگیدن برای اهدافت و مقابله با ترس هایت در رسیدن به تمام آرزوهایت و پذیرفتن آن که وابستگی ها به آدم ها خوب است اگر تورا از مسیر اصلی تعالی و پیشرفت و آدمی بهتر شدن باز ندارد..قوی بودن یعنی بپذیری زندگی ملغمه ای از مثبت ها و منفی هاییست که باید پذیرفتشان و راه کنار آمدن با آن ها را یاد گرفت تا روح  وروانت سالم بماند.

TED TALK

Life's beauty is inseparable from its fragility. We are young until we are not. We walk down the streets sexy until one day we realize that we are unseen. We nag our children and one day realize that there is silence where that child once was, now making his or her way in the world. We are healthy until a diagnosis brings us to our knees. The only certainty is uncertainty, and yet we are not navigating this frailty successfully or sustainably. The World Health Organization tells us that depression is now the single leading cause of disability globally -- outstripping cancer, outstripping heart disease. And at a time of greater complexity, unprecedented technological, political and economic change, we are seeing how people's tendency is more and m

Normal, natural emotions are now seen as good or bad. And being positive has become a new form of moral correctness. People with cancer are automatically told to just stay positive. Women, to stop being so angry. And the list goes on. It's a tyranny. It's a tyranny of positivity. And it's cruel. Unkind. And ineffective. And we do it to ourselves, and we do it to others.

If there's one common feature of brooding, bottling or false positivity, it's this: they are all rigid responses. And if there's a single lesson we can learn from the inevitable fall of apartheid it is that rigid denial doesn't work. It's unsustainable. For individuals, for families, for societies. And as we watch the ice caps melt, it is unsustainable for our planet.

Research on emotional suppression shows that when emotions are pushed aside or ignored, they get stronger. Psychologists call this amplification. Like that delicious chocolate cake in the refrigerator -- the more you try to ignore it ...

the greater its hold on you. You might think you're in control of unwanted emotions when you ignore them, but in fact they control you. Internal pain always comes out. Always. And who pays the price? We do. Our children, our colleagues, our communities.

Now, don't get me wrong. I'm not anti-happiness. I like being happy. I'm a pretty happy person. But when we push aside normal emotions to embrace false positivity, we lose our capacity to develop skills to deal with the world as it is, not as we wish it to be. I've had hundreds of people tell me what they don't want to feel. They say things like, "I don't want to try because I don't want to feel disappointed." Or, "I just want this feeling to go away."

"I understand," I say to them. "But you have dead people's goals."

Only dead people never get unwanted or inconvenienced by their feelings.

Only dead people never get stressed, never get broken hearts, never experience the disappointment that comes with failure. Tough emotions are part of our contract with life. You don't get to have a meaningful career or raise a family or leave the world a better place without stress and discomfort. Discomfort is the price of admission to a meaningful life.

So, how do we begin to dismantle rigidity and embrace emotional agility? As that young schoolgirl, when I leaned into those blank pages, I started to do away with feelings of what I should be experiencing. And instead started to open my heart to what I did feel. Pain. And grief. And loss. And regret.

Research now shows that the radical acceptance of all of our emotions -- even the messy, difficult ones -- is the cornerstone to resilience, thriving, and true, authentic happiness. But emotional agility is more than just an acceptance of emotions. We also know that accuracy matters. In my own research, I found that words are essential. We often use quick and easy labels to describe our feelings. "I'm stressed" is the most common one I hear. But there's a world of difference between stress and disappointment or stress and that knowing dread of "I'm in the wrong career." When we label our emotions accurately, we are more able to discern the precise cause of our feelings. And what scientists call the readiness potential in our brain is activated, allowing

Our emotions contain flashing lights to things that we care about. We tend not to feel strong emotion to stuff that doesn't mean anything in our worlds. If you feel rage when you read the news, that rage is a signpost, perhaps, that you value equity and fairness -- and an opportunity to take active steps to shape your life in that direction. When we are open to the difficult emotions, we are able to generate responses that are values-aligned.

But there's an important caveat. Emotions are data, they are not directives. We can show up to and mine our emotions for their values without needing to listen to them. Just like I can show up to my son in his frustration with his baby sister -- but not endorse his idea that he gets to give her away to the first stranger he sees in a shopping mall.

We own our emotions, they don't own us. When we internalize the difference between how I feel in all my wisdom and what I do in a values-aligned action, we generate the pathway to our best selves via our emotions.

So, what does this look like in practice? When you feel a strong, tough emotion, don't race for the emotional exits. Learn its contours, show up to the journal of your hearts. What is the emotion telling you? And try not to say "I am," as in, "I'm angry" or "I'm sad." When you say "I am" it makes you sound as if you are the emotion. Whereas you are you, and the emotion is a data source. Instead, try to notice the feeling for what it is: "I'm noticing that I'm feeling sad" or "I'm noticing that I'm feeling angry." These are essential skills for us, our families, our communities. They're also critical to the workplace.

In my research, when I looked at what helps people to bring the best of themselves to work, I found a powerful key contributor: individualized consideration. When people are allowed to feel their emotional truth, engagement, creativity and innovation flourish in the organization. Diversity isn't just people, it's also what's inside people. Including diversity of emotion. The most agile, resilient individuals, teams, organizations, families, communities are built on an openness to the normal human emotions. It's this that allows us to say, "What is my emotion telling me?" "Which action will bring me towards my values?" "Which will take me away from my values?" Emotional agility is the ability to be with your emotions with curiosity, compassion, and especially the courage to take values-connected steps.

یخ میزنم یکهو...

میدانی؟ گاهی با خودم فکر میکنم یکی از صبورترین آدم ها در روابطم هستم ، همانی که بار عاطفی رابطه هایش معمولا روی دوش اوست...در خانواده همیشه سعی کرده ام مسلط رفتار کنم، در سخت ترین شرایط قابل تهی نکنم، در روابطم با دوستم سعی میکنم کم نیاورم و من باشم که محکم و قوی به وقت سختی همدلی میکنم و در روابط احساسیم معمولا آنقدر سنگ تمام میگذارم که گاهی خودم هم حیرت میکنم از این حجم احساسی که درونم نهفته است و میتوانم پشت و پناه کسی باشم...اما در زندگی خودم جز خانواده و عزیزترین هایم هیچکس پشت و پناه نیست انگار که آن ها هم به فراخور زندگی شخصیشان کمتر میتوانند پشت و پناه تمام لحظه هایت شوند... راستش همانقدری که آدم های زندگیم برایم عزیز میشوند، همانقدر که دوستشان دارم و برایشان وقت و انرژی صرف میکنم اما گاه از ناسپاسی آدم ها دلم میگیرد، از یک حرف، از جملاتی که یکهو دلم میخواهد آن لحظه زمین دهان باز کند و من فرو بروم درون زمین و نشنوم، نخوانم که چطور محکوم شده ام به خاطر تنها گناهم که مهربانی و مراقبت و احساس است...آن وقت است که دیگر نمیتوانم متفاوت رفتار کنم، دلم یخ میزند، سرد میشوم...دست خودم نیست...دیگر نمیتوانم برتری بدهم انگار، آن آدم برایم تبدیل میشود به آدمی معمولی، به کسی که انگار تمام لحظات خوبی که کنارش سپری کردم به صندوقچه خاطرات خوبم میسپارم و از بعدش فقط میشوم یک آدم معمولی بی احساس ، میشوم یک دوست خیلی عادی مثل خیلی های دیگر...انگار دیگر آن آدم متفاوت قبلی نباشم، انگار دیگر آن آدم مواج پرشور و انرژی و گه گدار برونگرا نباشم...میشوم یک آدم درونگرای محض با یک منطق محض وعاری از احساسی که حرف هایش را ، محتویات مغزش را ، هیجانش را دفن میکند درون خودش و به وسعت دنیایی خالی از عاطفه سکوت میکند...انگار با یک آدم سرد روبرو میشوی و بهتت میزند که آدم قبلی کجا رفت...نمیدانم خوب یا بد بودنش را ... اما گاه اینطور میشود...شاید هم گاه اثرات تنهاییست که از آدم ، آدمی دیگر میسازد... 

زمزمه های یک دل تنها

در تمامی زندگانیم حسرت یک چیز بر دلم هست و از بیانش هیچ ابایی نداشته ام و ندارم...حسرت عشقی که تنهاییم را دوبرابر نکند، حسرت عشقی که دوستم بدارد، دوستش بدارم و گاه به گاهی که باخودم دچار شک و تردید میشوم نسبت به حسش بفهمم که حتی احساسش از من یک قدم گاه جلوتر است ...حسرتی که گاه با خودم گمان میکنم سهم من از زندگی است، اما ندارمش...نیست...نمیدانم کجاست، نمیدانم قسمت چه باشد اما گاه به گاهی در زندگی آرزو میکنم که کاش بود و کاش این دل وامانده اینقدر دلتنگ کسی نمیشد که نمیداند کیست و چگونه است...اما دل است دیگر، مستقل از عقل گاهی دلتنگی میکند ...کاش کسی می آمد که دوست داشتیم یکدیگر...دوازده روز مانده به تولدم و من با خودم فکر میکنم ای کاش آخرین تولدی باشد که تنهایی سپریش میکنم و ای کاش رفیق و همراه و هم تیمی روزان سخت و شادم سروکله اش میان زندگیم پیدا میشد...

سکوت پرحرف

همیشه گفته ام و باز هم میگویم حرف باید زد، با خودت ، با دیگری بر سر خواسته هایت، برسر توقعاتت ، بر سر از بین نرفتن رابطه ای که دوستش داری، که در ان احساس شادمانی و آرامش میکنی، خواه رابطه دوستی باشدریال خواه عاشقانه  وخواه با خانواده. اما راستش تنها زمانی باید لب بست از سخن و حرفی نزد و شاید حتی لال شد که برای محافظت از خودت در مقابل آدم های احتیاجی به حرف زدن نباشد...آن جایی که داری خفه میشوی از حرف نزدن اما میدانی حتی یک کلمه از دهانت ممکن است به قیمت زیرسوال رفتن غرور و عزت نفس و حرمتت تمام شود...همان جا سکوت کن...آدم عاقل خودش را از پرتگاه پرت نمیکند مگر آن که آرزوی مرگ داشته باشد...بنابراین هرجایی که آدمی حس کرد حرف زدنش به خطرش می اندازد باید سکوت کند و با سکوتش تمام حرف هایش را بزند.

قرار نیست

قرار نیست هم آدم ها به انتخاب هایت آفرین بگویند، قرار نیست همه آدم ها از زندگی تو خوششان بیاید و قرار نیست هیچ آدمی روی زمین ، مسیر آدم دیگری را انتخاب کند. هر آدمی دراین کره خاکی داستان زندگی خودش  را دارد، قرار است اگر یک روز به عقب برگشتی و میان حسرت های زندگیت گم شدی، آنقدر کم باشد آرزوها و رویاهایی که به آن نرسیدی که لبخند روی لبت نمایانگر زندگی کردن برای دل خودت باشد. 

غربت

میدانی غربت از تو چه می‌سازد؟ آدمی صبورتر، مستقل تر،  بی توقع تر به معنای واقعی کلمه و البته کمی خوددار و تودار...غربت باعث میشود حرف هایت را به هیچکس نگویی جز خودت...گاه حس میکنی درون بیابانی بی آب و علف گیر افتاده ای و تمنای آبت از این بیابان سرابی بیش نیست...گاه میخواهی حرف بزنی، اما هم حرفی نیست...گاه مشکلی داری اما تنها خودت باید حلش کنی چرا که گفتنش به دیگرانت، به عزیزانت تنها نگرانشان میکند...غربت سخت است، وقتی که تنها باشی، سعی میکنی کارهایت را تنها انجام بدهی و گاه آنقدر ممکن است مسیر را اشتباه بروی که دست آخر به عقب برگردی و باخودت زمزمه کنی آدم بی اشتباه وجود ندارد، همین که اشتباهاتت را کم کنی بهترین است...غربت از تو یک آدم دیگر میسازد، اما این آدم باید آدم بهتری باشد قطعا که اگر هم با او غریبگی کنی اما حس کنی بهتر از آدم قبل شده است.

پویا جمشیدی

جنونِ بعد توهم همیشه هم بد نیست

خیال می‌کنم اما، کسی که باید نیست

کسی که آمد و از ذهن من قدم برداشت

خیال بودنش ای‌کاش واقعیت داشت

ببخش خاطره‌ها را اگر عذابت داد

ببخش اشکی اگر روی گونه‌ات افتاد

ببخش با من اگر خواب‌های بد دیدی

که بغض بودی و از زور گریه خندیدی

به دفن کردن یک عمر آرزو در گور

به حرف‌های نگفته، به دیدنت از دور

که درد آمد و تا عمق سینه را پیمود

تو را به گریه سپردم که وقت رفتن بود

شروع می‌شوم از اتفاق تکراری

به ضجه‌های من از زندگی اجباری

شروع می‌شوم از خنده‌های تزئینی

تمام می‌شوم اما مرا نمی‌بینی

فرار می‌کنم از سرنوشت معلومم

عبور می‌کنی از من، به مرگ محکومم

به آرزوی من از تو که حاصلش درد است

بهارِ بعدِ زمستان رفتنت سرد است

که آرزوی من از تو گذشته‌ام را ساخت

کسی به قدرِ من اما تو را نخواهد باخت

که بی‌تو پنجه کشیدم به سرنوشت خودم

جنون گریستم و در خودم مچاله شدم

مچاله‌تر شدم از‌ اضطراب وامانده

و خنده‌های تو در خاطرات جامانده

که هیچ از تو ندارم میان شب‌گردی

تو را به گریه سپردم، دوباره برگردی

که بی‌عبورتر از کوچه‌های بن‌بستم

که نیستی و من از فکر بودنت مستم

تو نیستی و من از قبل خسته‌تر شده‌ام

تو نیستی و من از من شکسته‌تر شده‌ام

تو نیستی و به عکسی که مانده بر دیوار

به قول‌های نداده، در آخرین دیدار

به بغض‌های شبانه به آه دامن‌گیر

به گریه‌های نکرده، گلایه از تقدیر

گریستیم و غم از شانه‌های هم خوردیم

به بوسه‌های پس از بغض‌مان قسم خوردیم

قرار شد بنویسیم یادمان نرود

کسی که آمده یک روز ناگهان نرود

قرار شد که کسی پشت بی‌کسی باشد

که عشق دلهره‌های مقدسی باشد

قرار شد که شبی راهمان جدا نشود

که دست‌های تو از دست من رها نشود

قرار شد که نفهمیم حاصل دردیم

قرار شد به گذشته دوباره برگردیم

قدم زدیم و کسی بین آرزوها ماند

قدم زدیم و کسی تا همیشه تنها ماند

هنوز عکس تو در قاب ذهن من رنگی‌ست

هنوز خاطره‌هایت شروع دلتنگی‌ست

هنوز بعد تو بر روی سینه‌ام داغ است

به طاقتی که ندارم که طاقتم طاق است

هنوز چشم تو از پشت پنجره پیداست

که رد پای تو بر سینه‌ی خیابان‌هاست

که کوچه‌های پس از تو همیشه غمگینند

که ردپای تورا لای گریه می‌بینند

به آرزوی من از تو که باورت کردم

صدا بزن که من از راه رفته برگردم

صدا بزن که بگیری دوباره دستم را

صدا بزن که نبیند کسی شکستم را

مرا دوباره صدا کن که رفته‌ام از دست

مرا دوباره صدا کن، مرا که یادت هست؟

بمان میان توهم، که جز تو راهی نیست

که روزگار پس از تو به جز سیاهی نیست

صدا بزن که بفهمم هنوز بیدارم

من از زمان نبودت دو شخصیت دارم

دو شخصیت که یکی فکر می‌کند هستی

و دیگری که تو را دیده توی بدمستی

که پلک می‌زنم و تو نشسته‌ای با من

مرور می‌کنم از نو! تو رفته‌ای یا من!؟

عبور می‌کنی از من، کسی کنارم نیست

بگو که بعد تو آن‌که نشسته با من کیست؟

مرا به بغض غریبی همیشه می‌خواند

زمان برای کسی منتظر نمی‌ماند

من آمدم که تنت جامه‌ی تنم باشد

که دست‌های تو بر دور گردنم باشد

من آمدم که تو را با خودم رقم بزنم

تو را میان خیابان شبی قدم بزنم

کسی نبود مرا لحظه‌ای امان بدهد

به تکه‌های من از زخم کهنه جان بدهد

کسی نبود و کسی آمد از تو دورم کرد

کسی نبود و غم رفتنت صبورم کرد

کسی نبود و زمان لحظه لحظه با من مُرد

کسی نبود و من از زور گریه خوابم برد

به خواب رفتمت از خواب‌های پر دردم

تو را به سینه گرفتم که گریه‌ات کردم

گریستی و کنارت برای من جا بود

و اشک‌های کسی پشت خنده پیدا بود

گریستی و جهان توی دست من جان داد

گریستی و غمت روی شانه‌ام افتاد

بیا میان توهم کمی کنارم باش

درون خاطره‌هایت در انتظارم باش

بغل بگیر و غمم را به سینه‌ات بسپار

بگیر دست مرا روی شانه‌ات بگذار

بغل بگیر و مرا لای گریه‌ات گم کن

به سال‌های نبودن، به من ترحم کن

به روزهای نبودن که رفته از دستم

برای دیدنت از دور منتظر هستم

من از غروب و غم عصر جمعه بیزارم

به هرچه از تو ندارم که دوستت دارم

پس از تو حرف نگفته، نگفته می‌ماند

سکوت می‌کنم اما کسی نمی‌داند

پس از تو در تب دوری اگرچه خواهم سوخت

نگاه غم‌زده‌ام را به کوچه خواهم دوخت

کنار پنجره از انتظار خواهم مرد

«امید آمدنت را به گور خواهم برد»

دلم به وسعت حجم نبودنت تنگ است

و شب سیاه و جهان تا ابد همین رنگ است

پیشاپیش سال نو مبارک

امسال اولین سالیست که دور از خانواده ام. اولین سالی که نوروز را جایی به جز شیراز میگذرانم. سال گذشته این وقت ها مشغول نوشتن جمع بندی سال قبل و سال جدید بودم و هیچ متصور نبودم امسال درست نزدیک سال نو حتی آن دفتر جمع بندی را فراموش کرده باشم آورده باشم . یادم هست سال 96را که شروع کردم با خودم عهد کردم دختری صبورتر باشم، مهربانیم را فراموش نکنم و برای اهداف زندگیم بیشتر بجنگم و رویاهایم را فراموش نکنم. تصمیم گرفته بودم که روحیه ام را قوی تر کنم و برای بدست آوردن هرچیزی اگر نقطه ضعفی هست قوت و قدرتش کنم و تلاش کنم...اما اکنون دوماه از امدنم گذشته و در ماه سوم حس میکنم هنوز هم دلم تنگ است...میگویند آدم وقتی کشور را به مقصدی دیگر ترک میکند تا یک زندگی جدید را بسازد حتی موقت ، باید بداند که روزهای سختی و دلتنگی زیادی را میان آدم های جدید تجربه خواهد کرد. علیرغم چیزی که بقیه از کسانی که رفته اند دارند اما زندگی اینجا سخت است...اولین چالشش فرهنگی کاملا جدید است که گاهی تو نمیدانی عکس العمل درست مقابل رفتارهای این آدم ها چیست چرا که تو از یک فرهنگ سرتاسر تعارف آمده ای و رفتارهایی متفاوت میبینی که نمیدانی واقعا واکنش مناسب چیست. دومین چالشش زبانیست که هرچقدر هم مدعی باشی زبانت خوب است، اما از هم زبان مادریت فارسی بوده و گاهی می مانی که حتی واژه درست در این جمله چیست. چالش سومش مسایل عاطفی و احساسیست.هیچ آدمی از اولی که می آید دوست و رفیقی ندارد.تنهای غربت بسیار عمیق تر از تنهایی میان آدم های هم زبان خودت هست. تنهایی غربت گاهی تلخ است، گاهی شیرین . از این بابت شیرین که شاید بتوانی خودت را در جامعه ای آزادتر بهتر بشناسی و خواسته های واقعی  خودت را بشناسی تا بتوانی از کلیشه هایی که گاه در ذهنت از بچگی پررنگ شده است رهایی یابی. چالش درس خواندن به زبانی دیگر که خودش داستانیست متفاوت و چالش های مالی ...اوایلی که وارد کشور جدید میشوی، حتی اگر از لحاظ مالی به ریال وابسته نباشی، اما مدام در ذهنت همه چیز را تبدیل میکنی و حسرت میخوری که چقدر ارزش پول کشورت پایین است...میان تمام روزهایی که آدمی اما میگذراند، گاهی از فشار تنهایی، غربت  وخیلی مسایل دیگر ، هدفش را گم میکند. گاهی میشود صبح ها از خواب بیدار میشوی و با خودت فکر میکنی من به این دنیا تعلق ندارم، من آدم اینجا نیستم، اما بعد میفهمی که بخشی از دوریست همه این ها..کم کم چالش جدید زندگیت را باور میکنی، میفهمی که مثل همیشه نباید روزمرگی به دامت اندازد..کم کم شروع میکنی به دست و پا زدن ، میفهمی که باید قوی باشی، صبورتر و صبورتر شوی. میفهمی دیگر عجله پاسخ هیچ چز نیست، چرا که اینجا دنیای صبر و حوصله و آرامش است. آدم های اینجا هرچیزی را به مرور زمان به دست می اورند، بر سربدست آوردن هیچ چیز عجله ای ندارند جز نجات جان انسان ها! میفهمی که تنها راهی که مانده همین است. قوی باش. صبور باش و بجنگ برای زندگی  زیر آسمان شهری که یک روز دوستش داشتی و دلت میخواست یک روز بیایی و در آن زندگی کنی.