کله شقی بی نهایت آدم ها

ما آدم ها گاه کله شق تر از آن می‌شویم که قدر بدانیم داشته هامان را و برای از دست ندادنشان تلاشی از خودمان نشان بدهیم. انگار هرچیز بسیار ارزشمندی را که شاید کمی هم راحت بدست آورده ایم را فقط تنها زمانی قدر بدانیم که از دستش بدهیم. بعد مدام با خودمان حسرت بخوریم‌که ای کاش قدر دانسته بودم آن فرصت را، موقعیت را، شانس را و یا حتی آن آدمی را که بود بی آن که برای بودنش من زیاد به زحمتی بیافتم... انگار طبیعت ما آدم ها همین باشد که گاه عجیب قدرناشناس میشویم، حتی گاه ناخواسته و ناآگاهانه...