می توان عاشق بود
به همین آسانی..
من خودم
چندسالی ست که عاشق هستم
عاشق برگ درخت
عاشق بوی طربناک چمن
عاشق رقص شقایق درباد
عاشق گندم شاد!
آری
میتوان عاشق بود
مردم شهر ولی میگویند
عشق یعنی رخ زیبای نگار!
عشق یعنی خلوتی با یک یار!
یابقول خواجه، عشق یعنی لحظه ی بوس و کنار!
من نمیدانم چیست
اینکه این مردم گویند..
من نه یاری نه نگاری نه کناری دارم...
عشق را اما من،
باتمام دل خود میفهمم!
عشق یعنی رنگ زیبای انار..
#فروغ
سالها رفت و هنوز
یک نفر نیست بپرسد از من که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟
صبح تا نیمه ی شب منتظری
همه جا می نگری
گاه با ماه سخن می گویی
گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی
راستی گمشده ات کیست؟
کجاست؟
صدفی در دریا است؟
نوری از روزنه فرداهاست
یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟
#مریم_کیانی
مدتیست در زندگی سخت میگیرد. میخواستم آگهی کنم که از زندگی قطع امید کرده ام، که حجم خستگی های زندگیم آنقدر زیادتر از تاب و توانم شده که ظرفیت پذیرش من بیشتر شده... شاید یک سالی شده باشد که هیچ اتفاق مثبتی جز دوسه مورد محدود در زندگیم نیوفتاده باشد و شاید چندماهی باشد که اتفاقات منفی پشت سرهم روی سرم یکی یکی آوار میشود و آنقدر تاثیرش را روی ذهنم، روحم و جسمم گذاشته که به گمانم اگر اتفاق مثبتی هم برایم بیوفتد دیگر نتوانم باورش کنم... انکار یک جور خو گرفتن به حالی که اسمش را ناامیدی نگذارم، اما دست و‌پا زدن و جنگیدن برای حفظ ظاهری که انگار دنیای بیرونم متوجه درونم نشود و لااقل کمی کوتاه بیاید... شاید مخاطبین همیشگی وبلاگیم از بهاردخت تا نوت نویس تا ریزنویس از بلاگفا تا به الان کمتر از من حسی جز حس زندگی و انرژی های مثبتی که به زندگیم روانه میکنم دیده باشند... اما این روزها آنقدر خسته شده ام که تنها دلم خوابی میخواهد به درازای تمام‌خستگی ها و اتفاقاتی که پشت سرهم افتاده اند و حالم را دگرگون کرده اند...
تو دریایی و من ماهی تنها
چه دورِ دورِ این ساحل، ز دریا
دلم دریایی از شوق رسیدن
شنا در آسمان، آبی پریدن
کجای جنگل از بوی تو خالی است
همان جا بوی گل های خیالیست
در آن شب ها که می روید، گل نور
که می آید، نوای بلبل دور
زن چوپانیم، سر در گریبان
که می خوانم در اشکم، قصه شور
دلم ابر غم و یاد تو باران
بتاب ای مه به ساق سبزه زاران
چه میشد ابری از آغوش بود و
به چشمت شعله ای خاموش بود و
تو آتش بودی و من ساق افرا
به شب می سوختم تا صبح رویا
چه می شد ماه من مهتاب باشی
چو رویا در امیدم خواب باشی
به خط پنجه ام نقش تو پیدا
به لبهایم تبی بی تاب باشی...
محمد ابراهیم جعفری
میون تموم اون لحظاتی که باید شاد باشی، بخندی، وسط تموم اون خنده ها یهو یادت میوفته به یه سری گیر و گورای زندگیت، به یه دلتنگی عمیق ناشناخته، به حسی که گم شده میون تموم اون حسای خوبی که در لحظه هست . سعی میکنی شاد باشی، بخندی، بی توجهی کنی به همه چیز که البته خب گاهی نمیشه... همین که میدونی زندگی غیرقابل پیش‌بینی تراز فکر تو و برنامه ریزی تو هست و همین که میدونی چیزایی که از درک و حل و فصل کردن توسط تو به دور هست و از دست تو کاری برنمیاد رو باید رها کرد و‌همین که بدونی یه نفر رو بالای سرت داری که تمام ثانیه های زندگیت مراقبته یه کم دلتو آروم میکنه تا لبخند لحظه هات کمتر به غصه آلوده بشن
یک جایی هست که به گمانم در زندگی خیلی از وبلاگ نویس ها و کسانی که می نویسند این اتفاق می افتد، که با تمام عشق و علاقه ای که به نوشتن داری، آرامشی که کلمات، جملات و نوشته ها به تو می دهند، اما دلت نخواهد بنویسی. یک جور مرخصی از لغات و واژه ها، یک جور مهاجرت از دنیای نوشتن به دنیای درون خودت و زندگیت. آدمی وقتی می نویسد، غرقش که میشود دیگر انگار دنیا برایش یک دنیای انفرادی و تنهایی نیست، دنیاییست که با کلمات ساخته، تقسیم کرده ای زندگیت را با نوشتنت. حالا تصور کن، کسی باشی که نوشتن تنها عشقت نباشد، کسی باشی که علایق هنری دیگر هم داشته باشی، شغلت چیز دیگر باشد و احتیاجات زندگیت هم ایجاب کند درگیر مسایل دیگری هم باشی. آن وقت بین همه این ها همانی که بیشتر از همه وقتت را سرگرم خودش میکند را به ناچار برای مدتی کنار میگذاری و من به گمانم برای خلوت شدن زندگیم و پناه بردنم به دنیایی واقعی تر بهتر باشد مدتی ننویسم...همین
راست میگفت شاعر که
"پاییز بهار عاشق شده است."
رخ زردش، آسمان گریانش،
رقص برگان لرزانش،
صدای گرفته خش خش برگانش
گویای حال همان عاشق زار است.
وقتی که گل در نمیاد، سواری این ور نمیاد، کوه و بیابون چی چیه؟
وقتی که بارون نمیاد، ابر زمستون نمیاد، این همه ناودون چی چیه؟
حالا تو دست بی صدا، دشنه ی ما شعر و غزل، قصه ی مرگ عاطفه
خوابای خوب بغل بغل، انگار با هم غریبه ایم، خوبی ما دشمنیه
کاش من و تو می فهمیدیم، اومدنی رفتنیه، اومدنی رفتنیه ...
تقصیر این قصه ها بود، تقصیر این دشمنا بود
اونا اگه شب نبودن، سپیده امروز با ما بود
سپیده امروز با ما بود
کسی حرف منو انگار نمی فهمه، مرده زنده، خواب و بیدار نمی فهمه
کسی تنهاییمو از من نمی دزده، درد ما رو در و دیوار نمی فهمه
واسه ی تنهایی خودم دلم می سوزه
قلب امروزی من خالی تر از دیروزه
سقوط من در خودمه، سقوط ما مثل منه
مرگ روزای بچگی از روز به شب رسیدنه
دشمنیا مصیبته، سقوط ما مصیبته
مرگ صدا مصیبته، مصیبت حقیقته
حقیقت حقیقته
تقصیر این قصه ها بود، تقصیر این دشمنا بود
اونا اگه شب نبودن، سپیده امروز با ما بود
سپیده امروز با ما بود ...
شهریار قنبری
