خوشبختی کودکانه

مفهوم خوشبختی برای آدما با گذر زمان تغییر میکنه! یادم هست بچه بودم روزایی که اردو داشتیم و میتونستیم با خودمون تنقلاتی مثل پفک و لواشک ببریم و یه روز رو فقط با دوستامون شاد باشیم احساس خوشبختی میکردیم، یا یک روز که به خاطر بارندگی و برف مدارس تعطیل میشد. بزرگتر که شدیم هرروز خوشبختی و شادی رو در یه چیزی پیدا کردیم تا اونجا که گاهی معنی خوشبختی و شادی رو حتی گمش کردیم، گاهی هرچقدر دنبالش گشتیم پیدا نشد و خودمون هم نفهمیدیم دنبال چی هستیم واقعا... کم کم فهمیدیم خوشبختی واقعی از آن همون دوران کودکی بود که هنوز گرفتار تضاد تناقضات درونی خودمون و جامعه نشده بودیم، هز اونقدر جسور بودیم که تو چشمای آدما نگاه کنیم و یه جوری راست بگیم که انگار دروغی از ازل روی زمین نبوده و از هیچ چیز نترسیم... خوشبختی همون طفل درونمون بود که با خودمون بزرگ نشد و اگر الان که بزرگ شدیم درونمون پرورشش ندیم نه خبری از آرامش هست و نه از شادی...

خودت باش!

نمیشود از آدم ها توقع داشت تورا آن طور که تو خودت را درک میکنی، میفهمی و شناخته ای، بشناسند و درک کنند. آدم ها هرکدام از ظن خودشان یار تو میشوند. اوایلی که به این شهر آمده بودم مدام دوستی داشتم که از ایران نبود و به من میگفت که تو همه چیز را برخودت سخت میکنی، تو زیاد به خودت استرس وارد میکنی و خیلی حرف هایی که گاه با خود فکر میکردم چه جلوه بدی از خودم به نمایش گذاشته ام...کم کم پیش رفتیم و من همانی بودم که بودم. خودم بودم. گاه از دست خودم شاکی شدم. گاه خودم را دوست نداشتم. گاه از خودم متنفر شده ام حتی. در تمام زندگیم گاه آدم ها مرا تکان داده اند، گاه ناراحتم کرده اند، گاه حیرت زده  ومتعجب و گاه چنان بدی کرده اند که هنوز جایش درد میکند و اما من؟ گاه سعی کردم هیولا بشوم، من هم بد بشوم. جواب بدی را با خوبی ندهم و فراموش نکنم و نبخشم و از آدم ها به سادگی عبور نکنم. اما کم کم فهمیدم چیزی که درون خودم فراموش کرده ام آن است که من خودم را دوست نداشته ام ، من گاه از خودم بدم می آید اما آن چه واقعیت و حقیقت است ، آن است که من نمیتوانم خودم را تغییر بدهم که اگر بدهم من دیگر من نیستم. پس بنابراین ادامه داده ام و میدهم به مهربانی، به خوبی کردن و به گذشت و بخشیدن آدم ها...امروز تولد دوستی خارجی بود ، همانی که گاه به گاه من را شماتت میکرد و امروز برای اولین بار به من میگفتی میدانی؟ من حس میکنم باید از تو خیلی چیزها یاد بگیرم ، قضاوت نکردنت، رک بودنت ، زیادی مهربان بودن و توجهت به شخصیت آدم ها و احترام به آن ها، تلاشت برای کمک کردن به دیگران و صداقت  وبی ریایی در رفتارت که آدم حس میکند این پاکی و شفافیت را تنها در کودکان میبیند ...راستش را بگویم برای اولین بار در زندگیم احساس کردم شاید یکی من واقعی را دید. شاید یکی فهمید من چه میگویم، شاید یکی قدر دانست مهربانی و خوبیم در حق خودش را...