شاید هم قسمت واقعیت باشد...

میدانی چقدر دوستت دارد، میدانی چقدر دوستش داری اما یک جا می ایستید، آنقدر معطل میکنید تا زمان برایتان تصمیم گیری کند، یک جا به گمان خودتان دارید زمان میخرید برای با هم بودن بیشترتان، برای درک بیشتر ، برای عمیق تر شدن دوست داشتن، برای بی چشم داشت دوست داشتن، برای عاشق بودن فارغ از نتیجه ... اما یک جا هست یکی پیدا میشود زرنگ تر از شما دو نفر و دل یکیتان را جوری میبرد که تمام این دوست داشتن ها را میتواند به راحتی خراب کند... ان وقت است که یکیتان تبدیل میشود به یک شخصیت جاودانه قلب دیگری، زندانی قلبش و یک نفر سوم فاتح قلب آن یکی دیگر از شما ... آن وقت است که با خودتان میگوید حتما اگر زندگی همیشه بر وفق مرادمان نشد و طبق نقشه پیش نرفت پس حتما همیشه آن طور نمیشود که ما فکر میکنیم و حتما قسمت و تقدیر واقعیت دارید و ما قسمت هم نبودیم و حتما نباید مال هم میشدیم و این غم انگیزترین نتیجه گیری زندگیتان میشود...

حکایت خیلی ازماها

"چرا ازدواج نکردی؟ " سهراب دو ور لب ها را پایین داد:" پیش نیامد، اول ها فکر می کردم کارهای مهم تری باید بکنم. بعد فکر کردم باید با زنی در مسایل مثلا خیلی مهم تفاهم داشته باشم. دیر فهمیدم که تفاهمی مهم تر از این نیست که مثلا دیوار را چه رنگی کنیم و اسباب خانه را چه جوری بچینیم و تابلوها را کجا بکوبیم و شام و ناهار چی درست کنیم و سر همه این ها با هم بخندیم."

" عادت می کنیم __ زویا پیرزاد __ نشر مرکز "

یک جامعه مادیگرا!

هی پشت سر هم میگویند دخترها مادیگرا شدند، دخترها قبل از آن که عاشق پسری بشوند عاشق آهن پاره میشوند و بِلا بِلا بِلا.  هی هرروز میگویند دخترها پرتوقع شده اند، استانداردهایشان تغییر کرده و از این حرف و صحبت ها. سوالی که من دارم این هست که وقتی زیبایی ملاک انتخاب میشود، وقتی حتی شاغل یا غیرشاغل بودن یک خانم در این جامعه ملاک انتخاب میشود، این ملاک و معیارها دقیقا از آرمان های معنوی یک پسر نشات گرفته اند یا از عبادات شبانه اش!؟ من نمیفهمم در جامعه ای که به نوعی مسایل مادی مساله ایست برای پز  دادن، برای شوآف و تمام رفتارها هم همین را میگویند دیگر چه کاریست هی دنبال مقصر گشتن!؟ جامعه مریض است! افکار همه به نوعی در رقابت باهم بر سر پول است و بس! انگار واژه "همراهی"، "دوستی"،"رفاقت" طفل گمشده این جامعه هست. مرحمت نموده این کودک را در صورتی که پیدا کردید به فرزندخواندگی بپذیرید و نگذارید در کوچه پس کوچه های غریب شهر خاموش شود.