تاریکخانه ای به نام ذهن

تاریکخانه ایست ذهن... تاریکخانه ای که پراست از آدم ها، خاطره ها، گذشته ها و روابطی که گاهی فراموش میشوند، گاهی کمرنگ و گاهی آنقدر تکرار میشوند که فراموش ناشدنی بشوند..درست مثل انباری که همه چیز در آن وجود دارد، خاک میخورد، مستعمل میشود و گاهی هم بیرون میریزیشان... کاش اما میان این همه انبار خاطرات، در تاریکی ذهن دیگری شخصی اضافه نباشیم، سربار نباشیم و همانقدر که بها به ما داده میشود تا خاک رابطه در حلقمان فرو نرود، بها بدهیم ذر ذهنمان... 

نهال رابطه

میدانی؟ زنده کردن احساسات درون دل یک نفر درست مثل پاشیدن بذر درون خاک است، هر لحظه باید مراقبت کنی، به دانه هایت سر بزنی، آب بدهی، به اندازه کافی در معرض نور و روشنایی قرارشان بدهی تا از خاک سردر بیاورند، انگار خاک دهان باز کندو از درونش نهالی سر دربیاورد، آن وقت است که تازه دانه ها لب باز کرده اند و از آن موقع احتیاطت بیشتر هم میشود که پرورشش بدهی آنطور که نهالت بزرگ شود، میوه دهد...  آن وقتی که میوه داد، کار هرساله ات میشود مراقبت و توجه که یک وقت آفت نزند، خاکش خوب باشدو شرایط خوب همچنان فراهم باشد.. روابط انسانی هم اینطور است... باید در تک تک مراحل مراقب باشی که یکهو بی هوا چشم باز نکنی و از دستش داده باشی...

عمق روابط

میدانی؟ عمق رابطه ها را میزان ارتباط داشتن آدم ها با هم مشخص نمیکند...مدت زمان با هم بودنشان هم مشخص نمیکند...اصلا عمق رابطه را حتی میزان صمیمیت فیزیکی یا حتی ظاهری که دیگران می‌بینندش هم مشخص نمیکند، عمق رابطه را تنها و تنها  وتنها میزان درگیر شدن ذهن آدم ها نسبت به هم، کشش روحی و همخوانی روحشان با هم است که مشخص میکند...آن جا که در ذهن هم زندگی میکنند، روحشان با هم انطباق دارد و آنقدر کشش دارند به هم که انگار یکی باشد دل و دینشان ... آن وقت است که بودن یا نبودنشان با هم دیگر مهم نیست، جنس رابطه هم مهم نیست...دوستی، عشق ، رفاقت ، خانواده ..بازی با لغات است بقیه اش هرچه هست و نیست...به همین دلیل هم هست که آدم هایی که درگیر هم هستند  وعمق رابطه شان زیاد است اگر درگیر عاطفی هم بشوند، اگر عاشق هم بشوند  وبعد نشود که نشود که نشود، آدم های خطرناک خاطره بازی هستند که ممکن است سال ها طول بکشد تا ذهنشان از درگیری در بیاید، زیرا میفهمند میشود عمیق بود، جدا شد اما نمرد و افسرده نشد و شاد ماند و این خطرناک ترین یافته هرانسانی از یک رابطه انسانیست...

قدم قدم های رابطه!

با دوستی بحث بر سر روابط آدم ها بود، که رابطه یعنی دونفر، هر رابطه ای که باشد، یعنی اگر من یک قدم برداشتم، تو هم قدمی برداری که اگر برنداشتی یا یک قدم باید عقب بروم یا قدم دوم را برندارم. اصلا رابطه یعنی احترام متقابل، یعنی برابری حقوق در مقابل هم. داشتم میگفتم هرچیز زیادیش اگر همانقدر زیادی پاسخ نگیرد زیادی آزاردهنده میشود به جای زیادی لذت بخش. راستش به گمانم علت خیلی از دلخوری ها هم همین باشد، یکی زیادی قدم برمیدارد و یکی زیادی قدم عقب برداشته یا جلوتر نیامده، آن وقت است که همه چیز تمام میشود و ناگهان چقدر دیر طرفین متوجه میشوند. باید مراقب رابطه ها بود، بعضی روابط ارزشش را دارند که مراقبت کنی که بی هوا ناگهانی روهوا نروند.

روابط موازی یا متقاطع!

بعضی رابطه‌ها از یک نقطه شروع می‌شوند، یک تقاطع درست مثل دوضلع یک زاویه، یک زاویه باز! بعد هرچه جلوتر می‌رود مسیرها جداتر می‌شود، دوضلع آنقدر از هم دور می‌شوند که دیگر نزدیک‌شدنی ممکن نیست، انگار در دوردست جایی در میان یک کویر بی آب و علف دیگر دیداری ممکن نباشد...بعضی رابطه‌ها را نمی‌شود دوضلع موازی دید که یک جایی در دوردست منقطع می‌شود، که تهش رسیدن است. گاهی هم باید بدانی که مسیری که از یک نقطه مشترک شروع شد همیشه نباید به اشتراک برسد، گاهی بهانه ایست برای رسیدن به مفارقت و جدایی.