برای ماندنش التماس نکن

 آدم وقتی برای ماندن دلیلی پیدا نمی کند، وقتی همه چیز به نفع صرف فعل" رفتن " میشود، تازه بهانه گیریش شروع میشود...آن وقت که اگر قصدش نماندن باشد، هرچه دلیل برای ماندن هم جلوی چشمش باشد را یک "نَ" جلوی آن می گذارد و تنها به نماندن فکرش مشغول می‌شود...بهانه گیری که شروع شد باید دانست که آدمی که رفتنیست را نمی‌توان به زور ماندنی کرد، نمی‌شود هربار بهانه برش کنی و باز روز از نو و روزی از نو...آن که بخواهد بماند برای رفتنش هزار دلیل داشته باشدیک تک دلیل هم برای ماندنش کافیست، اصلا از تو باج نمیخواهد، خودش راه را بر خودش می بندد و با دست خودش تمام بهانه های رفتن را به درک واصل میکند...برای ماندن به آدم‌ها التماس نکن که رفتن ها در پی همین التماس‌های بی ثمر دردناک تر میشود و جایشان دیرتر خوب میشود...