چه درونم تنهاست...

پشت لبخندی پنهان هر چیز. 

 روزنی دارد دیوار زمان ، که از آن ، چهره من پیداست‌. 

 چیزهایی هست ، که نمی دانم‌. 

 می دانم ، سبزه ای را بکنم خواهم مرد. 

 می روم بالا تا اوج ، من پرواز بال و پرم‌. 

 راه می بینم در ظلمت ، من پر از فانوسم‌. 

 من پر از نورم و شن 

و پر از دار و درخت‌. 

پرم از راه ، از پل ، از رود ، از موج‌. 

پرم از سایه برگی در آب‌: 

 چه درونم تنهاست‌.

سهراب سپهری