شاید صداقت همیشه هم بد نباشه...

جایی در فیلم پل چوبی امیر شخصیت اول داستان میگه " وقتی پیش همیم، قدر به هم بودن رو نمیدونیم، وقتی از هم دور میشیم، تازه میفهمیم اونی که رفته چقدر از وجود ما رو کنده و با خودش برده و چقدرش رو واسه خودمون باقی گذاشته." داشتم با خودم فکر می‌کردم، چقدر طفلکی هستند، آدم‌هایی که تمام وجودشان را یک نفر با خودش می‌برد، بی سر وصدا، بی خبر، بی هوا...در قمارخانه احساسات آدم‌ها، همانی برنده است که صادقانه‌تر پای همه چیز ایستاده، که همه چیزش را به ظاهر باخته اما وقت رفتن که بشود، همانی عذاب وجدان دارد،حس می‌کند باخته است که کمترین احساس را وسط گذاشته باشد...داشتم فکر می‌کردم صداقت همیشه هم بد نیست، گاهی برگ برنده‌ایست برای وقت رفتن، گاهی هنریست برای به رخ کشیدن ، به وقت نبودنت در زندگی بعضی آدم‌ها.