کاش همانقدر هم عزیز باشم...

آدم ها را باید همانقدر برای خودت عزیزشان کنی که برایشان عزیزی، وگرنه اتفاقی که نباید ممکن است از راه برسد و چنان غافلگیرت کند که مرز بین شادی و ناراحتی را هم گم کنی. گیج و مبهم تمام احساساتت فرو ریخته میشود... اما گاهی هم آدم هایی هستند که عزیزند، بی بدیل، بی توقع، بی چشم داشت، شاید آنقدر به تو نزدیکند، شاید آنقدر هم روحیه هستند، رفیقند یا آنقدر دوستشان داری که هر اتفاقی هم که بیافتد، مرزت را هم که گم کنی دست آخر پایت را اینور مرز شادی میگذاری و باز هم دوستشان داری.. یک جور دوست داشتن بی حساب کتابی که تنها از آن عزیزترهای زندگیت میشود...کاش ما آدم ها آنقدر خوش شانس باشیم که کسانی که اینقدر برایمان عزیز و دوست داشتنی میشوند، همینقدر هم برایشان عزیز باشیم و کاش دوست داشتن های بی دلیل را قدر بدانیم.

هجدهم مهرماه نودوچهار