حس های ناگفتنی

بعضی حس های آدمی تا وقتی بیان نشن قشنگن، تا وقتی که فقط در قاب نگاه و رفتار میگنجن، تا وقتی که میدونی گفتنش باعث نمیشه اون ابهتی که ازش توی ذهنت ساخته بودی خراب نشه. یه حسایی وقتی گفته میشن دقیقا احساسی رو منتقل میکنن که ممکن هست مثل تیغ بشینه به قلب یه نفر. حس های گذرایی که شاید مقطعی باشن، شاید بتونی با یه لیوان آب خوردن و یه کم نفس عمیق کشیدن ازشون عبور کنی و دهنت رو باز نکنی بی موقع، یا حتی از اونوری بعضی حسای مثبتی که اگه کار به اقرارشون برسه دیگه قشنگ نیست، مث محبتی که بی دلیل و بی توقع نثار آدما میکنی که اگه به زبون آورده باشن دیگه قشنگ نمیشن، اسمشون میشه منت... به هرحال نمیدونم چرا اینا رو میگم اما میدونم اینو که توی زندگی هرروز به تعداد زیادی داره روز به روز به سکوتام و صبوریام آیتم اضافه میشه و نمیدونم از اساس این خوبه یا بد!