من به روزهاى خوبم معتادم

زندگى گاهى زیاد سخت میگیرد، خسته و کلافه به هرچیزى که فکر میکنى آرامت کند چنگ میزنى و نتیجه اما؟ هیچ... همین باعث میشود از در و دیوار هم ببارد...اما همین میانه هاست که کم کم صبورتر میشوى، قوى تر میشوى و بر سر سهمت از زندگى مصرتر میشوى ... گاهى لازم است در اوج سختى ها با خودت این جمله ها را تکرار کنی که چیزى که تورا نکشد قطعا از تو انسانى قوى تر میسازد یا شاید هم آن که همیشه آخر داستان خوب است و اگر اکنون خوب نیست پس هنوز آخر داستان نیست... گاهى لازم است اعتیادت به امید در زندگى را مدام به خودت یاداور شوى...