خسته ام...

میدانى؟ آدمى خسته میشود، از مدام همراهى با دیگران، از تکیه گاه شدن براى این و آن... از نداشتن کسى که تو را بفهمد، درکت کند، بى منت... بى قضاوت... بى آن که بخواهى مدام نگران آن باشى که حرف هایت نشوند پتکى که زمانى بر سرت فرود آیند... کسى که تو را بلد باشد، براى شاد بودنت حاضر باشد هرکارى کند، به تو بها بدهد و راه هاى شگفت زده کردنت را بلد باشد..آدمى نیاز دارد به کسى که باورش کند، از او انسانى قوى تر بسازدو اعتمادبنفسش را بالاتر ببرد تا قدرت بگیرد، انرژى اش افزون شود در روزهاى سختى که حس میکند جز تنهایی و تکیه گاه این و آن بودن هیچ چیز برایش باقى نمانده ...