تو کوچه کوچه مرا بلدی

میدانی هر آدمی رازهایی دارد در زندگیش، رازهایی که هیچکس از ان باخبر نیست، رازهایی که در دل آدمی دفن شده است. گاهی مثل خوره می افتند به جانت و ره به جایی نداری ... اما خوشبخت همانیست که کسی را داشته باشد که پیش او اعتراف کند، بشنیند  ویک به یک ضعف هایش بی هیچ ترسی، بی هیچ نگرانی از قضاوت شدن داد بزند...از خطاهایش بگوید، یک جور خودافشایی خودخواسته که میدانی تهش دلت امن کسی هست که تو را قضاوت نمیکند، به تو حق اشتباه داده است و باز هم نظرش نسبت به تو تغییر نمیکند...هر ادمی باید یک رفیق داشته باشد که دلش امن آن باشد که هرچه از کوچه کوچه های زندگیش به او گفت باز هم قضاوت نمیشود و تنها راه بلد شدنش را به او یاد داده است.