به پاییز بودنت نناز

بعضى آدم ها مثل پاییزند، هزار رنگ، زیبا و دلفریب ... چنان زیباییشان همگان را مست کرده که زیبندگیشان لقب پادشهى و شاهزادگى به آن ها داده... میان این همه رنگ اما تنها آدم هاى سبزرنگ زیبا هستند برایم... آن هایى که به خاطر هررنگشان، هرروز منتظر اتفاقى نو نیستم، آن هایى که عجیب یک رنگیشان ، سادگیشان و صداقتشان به دلم مى نشنید که پیرایه رنگ و دغلشان همه را مست و مبهوتشان نکرده تا آن روز که در پس پاییزشان ، زمستان سردشان هوش از سر همگان ببرد که چطور یکهو همه رنگ ها نقش بر آب شد... این میان من همان آدم هاى بهارى را بیشتر دوست دارم، دلشان، حرفشان، صورتشان بویى از شکوفه هاى بهار نارنج مى دهد، آنقدر که مرا مست شادابى و طراوت کند و سرشارم کند از حس زندگى...