پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیست

برای آدمی که همیشه و پیوسته سرش به کاری گرم بوده، سخت است نشستن و نگاه کردن...سخت است نشستن و هیچ کاری نکردن...برای آدم هایی که همیشه به امیدی رویاهایشان را گره زده اند به هم و برای باز کردن هرکدامشان به آینده دل بسته اند و تمام تلاششان را کرده اند، سخت است فرش دلشان خوش آب و رنگ نشود به رسیدن هایی که حالشان را خوب کند...اما گاهی لازم است، گاهی تمرین آرامش باید کرد، گاهی باید حواست باشد زندگی انقدر سخت نگیرد که رضایت داشتن را یادت برود، همش بروی پی ایده آل گراییت، پی کمال گرایی و انحصارطلبی و بدو بدو کردنت برای رسیدن هایی که صبوری میخواهد..که باید برایشان عجول نبود...شاید که موفقیت سهم کسانی باشد که صبورتر باشند، که به وقت خستگی کمی استراحت کنند و با امید بیشتر ادامه بدهند