آنقدر پروبال بده تا بتوانی شناسیش

آدم ها را باید آن وقتی بشناسی که حسابی بهشان پرو بال داده ای، تنها روی نقاط قوتشان متمرکز شده ای و آن قدر از خوبی هایشان بهشان گفته ای که تازه کم کم گمان آن را ببرند که نقطه ضعفی ندارند، که کامل ترین آدم روی زمین هستند و هیچ گاه رهایشان نمیکنی وتا ابد دوستدارشان باقی خواهی ماند..آنقدری که گاهی بعضیشان حس میکنند مگر چه دارند که یکی اینطور دنبالشان است و قدر ندانند که شاید یکی پیدا شده که گوهر وجودیشان را قدر دانسته ، شاید یکی پیدا شده که با بدی ها و نقطه ضعفشان آنقدر بالغانه کنار آمده  و آنقدر خاکستری دیده آدم ها را که آن ها را همانطور که هستند پاک و بی آلایش دوست دارد ...  آن وقت اگر خواستند خودشان را گم کنند،  آنقدر توانش را داشته باش که خیلی راحت فراموش کنی و انگار از ابتدا نه نقطه قوتی بود و نه نقطه ضعفی. اینطور اگر وفادار ماندند، اگر فراموششان نشد مهرشان به تو چگونه بود، میفهمی ارزش رفاقت، دوستی، معاشرتت را دارند و تو اشتباهی مرتکب نشده ای. میفهمی که آن ها هم دوستت دارند و شاید این بهترین حسی باشد برای تو...