حفظ فاصله با آدم ها !

میگفت راهی که انتخاب کرده ای خودش راه دور و درازیست که باید طاقت بیاوری. آنقدری که تاب و توان تحمل آزار دیدن از دست آدم ها، آن هم در دفعات زیاد را نداشته باشی... راست میگفت. میدانی؟ هرچقدر هم که اجتماعی باشی و بودن آدم ها برایت مهم باشند و حکم اکسیژن را داشته باشد و هرچقدر هم به خوبی کردن ایمان داشته باشی باز هم یک جا خوب است کمی خوددارتر باشی به قول دوستی. یک جا بهتر است کمی محافظه کارتر برخورد کنی. یک جایی در زندگی بهتر است فاصله ات را آنقدر از آدم ها حفظ کنی و در صمیمیت با آدم ها نه تنها عجله نکنی بلکه اصرار هم نکنی، چرا که انگار صمیمیت با آدم ها وقتی آدم کمی بزرگتر میشود، آنقدر سخت میشود که انگار اصلا نشود...روز به روز که بزرگتر میشوی ، تک و توک آدم هایی می آیند که میتوانند با تو صمیمی باشند، صمیمی بمانند و این ها را همه زمان تعیین میکند...تصمیم به حفظ فاصله از آدم ها، همان تصمیم درستی است که باید دیر یا زود گرفت. آنقدری که آدم ها را سیاه و سفید دانست، نه آنقدر خوب که میبینی، نه آنقدر بد که رفتار میکنند گاهی. راستش هیچ وقت نمیتوانم پیش فرض ذهنیم را نسبت به آدم ها تغییر بدهم چرا که فکر میکنم همه آدم ها خوبند مگر آن که خلافش ثابت بشود، اما کاری که میتوان کرد آن است که کمتر خود را در معرض برخورد و معاشرت های طولانی و صمیمانه و دوستانه با آدم ها قرار داد و نسبت به نزدیک بودن آدم ها کمی محتاط تر، با دقت و وسواس بیشتر رفتار کرد و تلاش کرد که اگر کسی بدی کرد، کمتر خودت را شماتت کنی و نسبت به خوبی کردن بدبین نشوی.