نمیدانم باران چیست

نمی دانم باران چیست 

اندوه آب های سیاه را ندیده ام که به دریا می ریزند 

عطر شبانه ی ماه را نشنیده ام

که یانیس ریتسوس 

در آتش شعر هایش می بویید

و زخم شانه ی بایرون 

که شعله کشان 

از کرانه ی استانبول می گذشت 

نمی دانم سیبری تا کجاست 

سوراخ تلخ سر انگشت فرانکو را ندیده ام 

که در قطرات خون لورکا می سوخت 

بره ی عیسا را اما دیده ام 

که از دهان تو شیر می نوشید 

برق ستاره ی ترس خورده را که از تب و تابت فرو می پاشید 

لبخندت را دیده ام 

که مرا متولد می کند 

بر کرانه ی باد ها از من 

مجسمه ای از شن می سازد 

و به آب ها فرمان پراکندن می دهد

ای شکوفه ی خاموش 

در برف آخر اسفند 

در پیراهن نازکت گرمم کن

شمس لنگرودی

پنجاه و سه ترانه عاشقانه