امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم

گر چه مستیم و خرابیم چو شبهای دگر

باز کن ساقی مجلس سر ِ مینای دگر

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم

شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر

مست مستم ، مشکن قدر خود ای پنجه غم

من به میخانه‌ام امشب تو برو جای دگر

چه به میخانه چه محراب حرامم باشد

گر به‌جز عشق توام هست تمنای دگر

تا روم از پی یار دگری می باید

جز دل من دلی وجز تو دلارای دگر

نشینده است گلی بوی تو ای غنچه ناز

بوده ام ورنه بسی همدم گلهای دگر

تو سیه چشم چو آئی به تماشای چمن

نگذاری به ‌کسی چشم تماشای دگر

باده پیش آر که رفتند از این مکتب راز

اوستادان و فزودند معمای دگر

این قفس را نبود روزنی ای مرغ پریش

آرزو ساخته بستان طرب زای دگر

گر بهشتی است رخ تست نگارا که در آن

می توان کرد به هر لحظه تماشای دگر

از تو زیبا صنم اینقدر جفا زیبا نیست

گیرم این دل نتوان داد به ‌زیبای دگر

می‌ فروشان همه دانند عمادا که بود

عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر

عماد خراسانی

مسوولیت عشق

مسوولیتی بر دوش تمام عاشقان دنیا هست و آن هم مسوولیت دوست داشتن است، درست وقتی که یکی به خاطر دیگری احساس میکند دیگر تنهایی بی معناست و در میان تک تک تصمیمات و افکارش یکی حضورش پیدا میکند. شاید که از خودخواهی آدم ها، شاید هم کمی از منیتشان کم میشود که اینطور به خاطر یکی دیگر خودشان را به قول شازده کوچولو نسبت به گلشان مسوول میدانند. اما چیزیست فراتر از این مسوولیت و آن هم نامش مراقبت از عشق است.. مثل گلی که تازه درون گلدان کاشته شده باشد و اگر بی توجهی ببیند پژمرده میشود، عشق نیاز به مراقبت دارد، توجهی که اگر به جا باشد مثل نور آفتابی می ماند که میتواند باغچه ای از گل را گلستان کند... عشق به تنهایی کافی نیست، مسوولیت و تعهد بدون مراقبت و صمیمت و مهربانی مداوم تنها پژمرده میکند روح و روان هر انسان عاشقی را... مراقب عشق هاتان باشید

سروده های دلتنگیم

دلتنگ همانم که کمی دلش تنگ نمیشود 

 آخر عزیزدلم، دل از کارزیاد سنگ نمیشود 

 کاش که میشد رها کنی اندکی همه چیزرا 

  یک روز اگر تو نباشی که کار لنگ نمیشود 

 ول کن، کمی به زندگیت ،به من بها بده 

 آخر بدون توبهار که خوش‌ رنگ نمیشود 

 از بس که دور شدی، نشد که حرفی زنم 

 آخر عزیزدلم، دوستی که بازنگ نمیشود 

#فاطمه

درون خلوت ما غیر در میگنجد :))

 دلم تنگ میشود گاهی، برای آن زمان‌هایی که عشق تمام زندگیم بود. به عشق در یک نگاه باور داشتم. نوجوانی بودم و هیجاناتی که حال به آن ها می‌خندم اما خوشحالم که رویاپردازی میکردم، خوشحالم که آن وقت ها اینقدر پرشور و هیجان بودم و از فرط احساسات بالا پایین می‌پریدم باری هرچیز ریز و درشت، چرا که باعث شد اکنون هم کودک درون فعالی داشته باشم و این بهترین بهترین هاست...اما راستش اکنون دیگر می‌دانم که تا زمانی که از تنهایی لذت کافی را نبرده‌ای، تا زمانی که دلت نخواهد پیشرفتت را و نه تنهایی محض و روزمرگی هایت را با کسی تقسیم کنی، وقت آن نشده که با کسی باشی...که اگر باشی هم از سرتنهاییست...حال دیگر میدانم که عشق یک تعهد دوطرفه است برای منافع مشترکی که باعث رشد ، آرامشو  پیشرفت طرفین رابطه می‌شود...دلی می‌دهی و دلی میگیری و این میان اما از زندگی لذتی چندبرابر می‌بری چرا که رفیق، همراه، هم تیمی خوبت را پیدا کرده‌ای که پابه پای هم در سختی‌ها، مشکلات و شادی هایتان کنارهم باشید و لذت ببرید. حال دیگرا می‌دانم که عشق خوب است، اصلا بهترین است اما تا وقتی که یار تو یار باشد  و نه بار ... 

درون خلوت ما غیر در نمی‌گنجد، برو که هرکه نه یار منست بار منست .سعدی

تو کیستی؟

تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم .
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

 

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟

 

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!
کدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

 

که ذره های وجودم تو را که می بینند،
به رقص می آیند،
سرود میخوانند!

 

چه آرزوی محالی است زیستن با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو:
به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر!

 

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!
ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟
ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.
که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!

 

تو آرزوی بلندی و، دست من کوتاه
تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.
همه وجود تو مهر است و جان من محروم
چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

عقل یا احساس؟

چیزهایی هست که در زندگی در سن خاصی تعریف دارند، اصلا تمام زندگیت هستند، دغدغه ات میشوند اما وقتی پیش میروی، بزرگتر که میشوی تنها دلتنگیشان برایت باقی می ماند...مثل همان هیجان و احساسات بیست سالگیت که آنقدر گاهی زیاد میشود که انگار دست گذاشته باشند بیخ گلویت  وخفه ات کنند...اما از یک جایی به بعد آدمی احساساتش کنترل می‌شود، آنقدری که بهشان بی توجه میشود، آنقدری که دلتنگ میشود بی توجهی میکند، به عاشق شدنش لقب بازی هورمون ها می‌دهد، کسی را دوست دارد کنارش می‌گذارد  واولویت بندی می‌کند در زندگیش...شانس اگرشانس تو باشد ، این میان بزرگتر شدنت، محتاط شدنت  ومحافظه کارتر شدنت  وعقلانی تر شدنت باعث نشود آدم‌هایی را در زندگیت از دست بدهی که میتوانستند بهترین رفیقانت باشند ... میدانی؟ آدمی گاه با خودش فکر میکند هرچه جلوتر می‌رود زندگیش انقدر پراز اولویت های مختلف می‌شود که یکهو چشم باز می‌کند و میبیند دلش برای آن وقتی تنگ است که با شور و اشتیاق دوستش را بغل کرد و از هیجان جیغ کوتاهی هم کشید و آنقدر هیجان زده شد از دیدارشان که زبانش بند آمد...آدم از یک جایی به بعد رفت و آمد آدم ها برایش عادی می‌شود اما، عقلش آنقدر بیدار می‌شود که احساسش تنها معطوف می‌شود به گاه به گاه‌هایی که اولویت های زندگیش اجازه می‌دهد ... 

دلتنگ شدم

دلتنگی بهاییست که بابت دوست داشتن همه آدم های عزیز زندگیت می‌دهی. بهایی که کاش آدم هایی که برایشان دلتنگ میشوی ارزشش را داشته باشند. دلتنگی همان خوشه انگور سیاهیست که شمش لنگرودی میگوید، اگر بگذاری سربسته بماند مستت میکند اندوه...

فرصت سوزی نکن

 مجسمه را دیده‌ای؟ بی جان است اما برای آن که مجسمه ای زیبا شود صاحبش آنقدر تراشش داده و آنقدر سروکله زده شب و روز با مجسمه بی جانش تا یک اثر هنری خلق کند...راستش رابطه آدم ها هم همین است، باید سروکله زد، باید تلاش کرد، باید به آدم های جدید زندگی فرصت داد، فرصت همراهی، فرصت دیدار، فرصت دوست داشتن و عشق ... فرصتی برای باهم بودن که اگر این فرصت را ندهی یک روز به عقب بازخواهی گشت و تمام موفقیت های زندگیت جلوی فرصت های سوخته ای که برای بدست آوردن آدم ها از دست داده ای رنگ می‌بازد...خسته کننده تر از مجسمه سازی که با مجسمه بی روحش حرف میزند نیست...چرا که آدم ها روح  وروان دارند، احساس دارند، عاطفه دارند و برای ساختن رابطه ات میتوانی آنقدر انعطاف داشته باشی که دردت نگیرد موقع تراش خوردن و صیقل خوردن روح  وروانت ، چرا که از تو یک آدم قوی تر، محکم تر وآگاه تر می‌سازد انگار همین تراش های گاه و بیگاه و تو را آدمی منعطف مقابل پستی ها و بلندی های زندگی میکند.

برای اویی که یک طرفه عاشق شده است...

دلتنگ کسی میشوی که دلش برایت تنگ نمیشود، کسی را دوست داری که دوستت ندارد، کسی دوستت دارد که دوستش نداری، اصلا تمام قوانین دل به دل راه دارد زیر سوال رفته، میدانم، همه این ها را میدانم که رفتن در جاده های یک طرفه ای که تنها لذت رفت را در بهترین حالتش می چشی و زجرش را به روی خودت نمی آوری ناراحتی دارد، اما یادت نرود در این دنیا چیزهایی هست که نمیدانند همه کس، آن هم قدر و منزلت تویی که برای آدم های اشتباه دلت تنگ میشود، یادت نرود تو مهم تر از همه آنان هستی که جاده زندگیت کنارشان یک طرفه شده، پس قدر خودت را بهتر است بدانی و دلت را بدهی برودپی جاده های دوطرفه ای که لذتش می ارزد به هزار هزار ثانیه های غمگین یک طرفه هایش.

بی دلیل بی بدیل

گاهی پیش می آید و گاهی سال ها میگذرد و نمیفهمی چرا کسی را دوست داری، بی آن که دلیلی برایش پیدا کنی. کم کم متوجه میشوی که دوست داشتنی که بخواهی سردرگم دنبال دلایلش بگردی را باید فراموش کرد چرا که کسانی را در زندگیت داری که هیچ احتیاجی به تو ندارند اما عاشقت هستند و این را میتوانی از تمام رفتارها، گفتارها و کمک های بی دریغشان به خودت متوجه بشوی... شاید که همسر، شاید خواهر، شاید هم که برادر و یا اصلا پدرو مادر و یا شاید نزدیک ترین رفیقت هیچ وقت بدون تو زندگیشان را نبازند اما قطعا چون تو را دوستت دارند به تو احتیاج دارند و نه چون به تو احتیاج دارند و این چیزیست که آدمی را دنبال عشق میکشاند... عشقی که بی دلیل، بی هیچ قید و شرطی در زندگیت جاری میشود و درون قلبت را پراز روشنایی و امید میکند.