یاد بگیریم مستقل بودن را

چیزهایی در زندگی هر آدمی باعث افتخار است و چیزهایی اگر به آن افتخار کند از بی عرضگی اش...راستش این که پدر تو کیست، این که مادر تو کیست، این که خانه شان کجای شهر است و این که تو از چه طبقه بالایی آمده ای چه اهمیتی میتواند برای بقیه داشته باشد، جز ان که مگسان دور شیرینی را بیشتر کند یا یک مشت ارزش غیرواقعی به تو بدهد که چشم باز کنی و ببینی یک مشت آدم دورت گرفته اند که یک کدامشان محبتشان به تو واقعی نیست...یاد بگیریم به داشته هایی که از خودمان داریم افتخار کنیم..یاد بگیریم آنقدر برای زندگی تلاش کرده باشیم که اگر یک روز حسرت خیلی چیزها به دلمان مانده بود، به پدر ومادر و شرایط و خیلی چیزها نسبتش ندهیم ... یاد بگیریم که برای رویاها و آرزوهایمان در زندگی خودمان تلاش کنیم و متکی نباشیم...یاد بگیریم مستقل بودن را ...

حرف بزنید باهم!

گاهی حرف زدن خوب است، خیلی خوب. گاه وقتی حرف میزنی، تمام سوتفاهمات را برطرف میکنی. انگار روح کتک خورده ات را مرهم گذاشته باشی... گاهی لازم است اگر کسی ناراحتت کرده، اگر کسی تا سرحد مرگ روحت را آزرده، کمی صبوری کنی، کمی زمان بدهی و بعد حرف بزنی...تمام حرف هایی که میدانی آرامت میکند و بعد؟ بعدش سکوت...اما گاهی این میانه های حرف زدن لازم است برای آن هایی که همدیگر را آزار داده اند و میخواهند برای بار آخر حرفشان را بهم بزنند و هرکدام بروند پی زندگیشان.

روابط این روزها

این روزها که میگذرند گاهی مات و مبهوت روابط اطرافیانم میشوم...انگار هیچ مرزی دیگر نباشد بین جسارت، شجاعت، حماقت و خیلی چیزهای دیگر...هیچکس انگار دیگر نه میداند و نه بخواهد نوع رابطه اش را تشخیص بدهد. معیار آدم ها برای روابط عاطفی شده حال لحظه ایشان. گذشته آدم ها در روابط عاطفیشان همانقدر بی اهمیت است که آینده شان بی اهمیت. اینطور که حتی آن هایی که متاهل شده اند و ازدواج کرده اند تقی به توقی میخورد میخواهند جدا بشوند و خیلی راحت میگویند از رابطه مان لذت بردیم و تمام ! تمام؟ نمیدانم چطور میشود. حتما سخت است اما تمامش میکنند. مرزی نیست بین رابطه های دوستی عادی، فرند زون، پارتنری، ازدواج، رابطه اپن، رابطه دوستی بر اساس منفعت  یا هزارجور مدل روابطی که هرکدام تعریف خودش را دارد و انگار این روزها دیگر کسی دنبال تعریفش هم حتی نمیرود...خیلی راحت یکی سرش را می اندازد زیر و میرود در زندگی آدم های متاهل و استدلالش میشود آن که خب مراقب زندگیشان نبوده اند...هی حواست هست؟ اگر زن متاهلی با تو در ارتباط است ، هرچقدر هم که او خودش خواسته باشد اما این میان تو هم همچین بدت نیامده از این رابطه! حواست هست؟ اگر اویی که داری با خودش، زندگی اش بازی میکنی مجرد است، مراقب تنهایی هایش بوده همیشه و اهل رابطه بی سروته نیست را بازی میدهی،داری به قیمت جانش وقمار زندگیش ، روی لبه تیغی راهش میبری که با یک لغزش ممکن است تا ته دره ای سوقش بدهی و دیگر زنده نبینی اش...آدم ها این روزها عجیب شده اند. گاه باخودم فکر میکنم در اوج روشنفکری، حاضرم تاریک فکر خطاب بشوم اما مرزها و چارچوب ذهنیم کمتر قضاوت بشود و برای بیانش لااقل در وبلاگ خودم برچسبی نخوردم. این روزها برای من خیلی چیزها عجیب است...این که میبینم خیلی ها کنار آمده اند با این روابط موازی، خیلی ها ادای کنار آمدنش را در می آورند و خیلی ها باورش نمیکنند و این رفت و آمدهایمان در زندگی یکدیگر عجیب مایه عذاب همه مان شده است...کاش دست برداریم از این همه بلاتکلیفی و نامشخصی...کاش دست برداریم و حتی اگر میخواهیم با یک نفر رابطه ای داشته باشیم ولی روحش را نشانه نمیرویم به او بگوییم که جسمی زیبا دارد و تنها میخواهیم یک لذت لحظه ای را با او شریک بشویم، شاید نخواست و با تو نماند، شاید خواست و باتو ماند...کاش دست برداریم و اگر در ازدواجمان احساس شکست میکنیم برویم به یارو دلدارمان بگوییم و دنبال راه چاره اش باشیم و رابطه ای موازی شروع نکنیم و این شیطنت را آنقدر ادامه بدهیم که آلوده اش بشویم برای روابط موازی بعدی...کاش اگر حس میکنیم نیاز به کسی داریم که تنها روحی روانی کنارمان باشد برویم بگوییم هی فلانی، برای مدتی میخواهم کنارم باشی، هشدار بدهیم که مراقب باشیم که ممکن است دوروز بعد تمام بشود و هرجا حس کردیم زیاده روی کردیم تمامش کنیم و هی کش ندهیم تا آن جا که جان طرفین به لب برسد..کاش اگر قرار است در رابطه ای موازی باشیم ، به طرفمان بگوییم، شاید نتوانست، شاید نخواهد ، شاید او با تو متفاوت فکر کند ... کاش اگر قرار است مرزهایمان در رابطه مان نامشخص باشد اصلا وارد هیچ رابطه ای نشویم و با آدم ها کمتر بازی کنیم. مثل راه رفتن روی بند می ماند، اگر ذره ای تعادلت به هم بخورد تا ته دره رفته ای و به زندگی برنمیگردی...نمیدانم تا چه حد با حرف هایم موافق باشید یا نباشید که این ها لزوما حرف های من است و شاید هزار مخالف و هزارموافق داشته باشد. اما گمانم آن است که لااقل برای خودم اخلاق را مثل گذشتگانم ، مثل مادربزرگم تعریف کنم. انسانیت را از نسلی یاد بگیرم که لااقل در حق خودشان و زندگی خودشان چارچوبی را قایل شدند و به آن پایبند ماندند و از همه مهم تر دلم میخواهد برای خدای خودم، همان مفهومی که در ذهنم از خدا دارم، بنده ای خوب باشم ... بدانیم در زندگی چه میخواهیم، بدانیم دنبال چه هستیم، بدانیم تیپ شخصیتی خودمان را، خودکاوی کنیم، آنقدری که درون واقعی خودمان، ناخودآگاه خودمان را بهتر بشناسیم و مسلط تر باشیم بر لحظاتی که هر ثانیه اش رفته و دیگر به عمرمان اضافه نمیشود.

غرور آدم ها را حفظ کنیم

بی هوا سرمان زیر نیاندازیم  وپابرهنه راهی زندگی این و آن شویم. مثل سفر کردن می ماند، که اگر برنامه نداشته باشی، مسلط نباشی به مسیر و از قبل برنامه اش را خوب نچیده باشی، بین راه کلافه میشوی، کم می آوری و سفرت انگار آنطور که باید به تو خوش نمیگذرد...برای رفتنمان به زندگی آدم ها، برای ترک کردن آدم ها دلیل داشته باشیم. آدم ها عزت نفس و غرورشان را از سرکوچه خیابان گیرنیاورده اند که با یک رفتار نابجای ما از دستش بدهند...این یکهویی آمدن ها، یکهویی و بی دلیل رفتن هاست که به آدم ها در زندگی آسیب میزند، مات و مبهوتشان میکند...یاد بگیریم که هر آمدنی یک رفتن دارد و هیچس همیشگی نیست، اما در کنارش این راه یاد بگیریم که آدم ها را در خماری نگذاریم و توضیح بدهیم تا غرور کسی را خدشه دار نکنیم.

دلخوشی آدم ها را مسخره نکنیم

دلخوشی های هر آدمی مختص خود اوست ، مثل اثر انگشت می ماند گاه...آرزوها و رویاهای آدم گاه از دید یکی سطحی و مسخره می آید و سهل ترین و گاه از دید یک آدم سقف خواسته هایش از زندگی...سقف خواسته های آدم ها را لازم نیست بدانیم، کافیست کمی دقت کنیم، نظاره کنیم و مراقب گفتارمان باشیم که یک وقت بی هوا یکی را آنقدر نرنجانده باشیم که دیگر جرات بیان هیچ آرزویی را نداشته باشد...کاری کنیم که هیچ آدمی از بیان آرزو و رویاهایش خجالت نکشد ...

پایان یک برزخ

یکهو در درون قلبت تکان میخورد چیزی. مثل بازی دومینو می ماند، یک حرکت تمام قبلی ها را خراب میکند  ومیریزد و انگار درونت میشکند همه چیز. آن وقت هرچه بیشتر به عقب نگاه میکنی، تنها به خرابتر شدن پل های پشت سرت کمک کرده ای...باید بگذاری به آن مرحله برسی، باید یک بار هم که شده رسیده باشی به آستانه این حال که بدانی هرچقدر هم تلاش کنی و خودت را به در و دیوار بزنی تا تمامش کنی، تا وقتی که زمانش نرسیده باشد، فقط قدم قدم جلو میروی، بی توجه به اطرافت ، بی قید و لاقیدتر از همیشه، جسورانه م متهورانه ، حس میکنی شجاع شده ای، یکهو میرسی به یک دوراهی و تمام ... راهت را که انتخاب کردی انگار وارد یکی از دوضلع زاویه ای میشوی که هرچه بیشتر جلو میروی دورترت میکند از ضلع قبلی و این تازه شروعیست بر تمام شدن...باید برسی به این نقطه ، نقطه آغازی بر پایان همه چیزهایی که شک  وتردید داری که کنار بگذاریشان یا ادامه بدهی...

من و شب خوب می دونیم ما رو هیچکس نمی خواد!

شبو خوب می شناسمش

من و شب

قصه داریم واسه هم

من و شب پشت سر روز می شینیم حرف می زنیم!

من و شب،

واسه هم شعر می خونیم

با هم آروم می گیریم

من و شب خلوتمون مقدسه،

من و شب خلوتمون، خلوت قلب و نفسه

خلوت دو همنوای بی کسه

که به اندازه ی زندگی به هم محتاجن

من شبو دوست دارم!

شب منو دوست داره!

من که عاقلا ازم فراری ان

من که دیوونه ی ِ واژه بافی ام

واسه ی شب کافی ام!

وقتی آفتاب می زنه

من کمم !

واسه روز

من همیشه کم بودم!

من و روز

همو هیچ دوست نداریم!

من و روز منتظر یه فرصتیم سر به سر هم بذاریم!

تا که این خورشید تکراری ی لعنتی بره

من و شب خوب می دونیم

ما رو هیچکس نمی خواد!

وقتی خورشید سره

هر کی با روز بده

مایه ی دردسره ... !

محمدصادق علاء

از چیه دلم گرفته؟

شما که لیسانس دارین

شما که لیسانس دارین ، سواد دارین ، روزنامه خونین

با بزرگا می شینین حرف میزنین

همه چی رو می دونین

شما که کلت پره

معلم مردم خوبین

واسه هر چی که می گن جواب دارین ، در نمی مونین

بگو از چیه که من دلم گرفته؟

راه می رم دلم گرفته

پا می شم دلم گرفته

گریه می کنم ، می خندم ، پا میشم، دلم گرفته

من خودم آدم بودم

باد زد و هوای منو برد

سوار اسبی بودم که روز بارونی زمین خورد

شما که لیسانس دارین ، سواد دارین ، روزنامه خونین

با بزرگا می شینین حرف میزنین

همه چی رو می دونین

شما که کلت پره

معلم مردم خوبین

واسه هر چی که می گن جواب دارین ، در نمی مونین

بگو از چیه که من دلم گرفته؟

محمدصادق علاء

خودم چراغ میشوم؟

دوباره شب که میرسد، پر از ستاره میشوم

دوباره واژه های خیس، پر از ترانه میشوم

دوباره باد میبرد،مرا 

به لانه ی فرشتگان 

میان ابرهای بی کسی و لخته لخته آسمان

دوباره ماه میشوم، دوباره باغ میشوم

مهتاب اگر نشد، نشد!

خودم چراغ میشوم...

محمد صالح علاء

و جهان ناگهان خالی از هر عشقیست

یک جایی هست که از قوی بودن هم خسته شوی دیگر اشک چشمت نمی ریزد، یک جا که دیگر اوج غمت میشود نگاه کردن. مثل آدمی که بختک در خواب سراغش آمده و نمیتواند تقلا کند از بس هربار قوی مانده، هربار به او گفته اند محکم باش و عواطف و احساساتش را خواسته سرکوب کند و از یک جایی دیگر سرکوب هم نکرده و تنها تحمل کرده...صبوری... دوای درد... درمانی که پاسخ همه چیز است و دوای درد... زمان میگذرد و تو اما نمیگذری... حالت دگرگون است، انگار قفل پشت در را انداخته باشی، چراغ ها را خاموش کرده باشی و در تا یکی نشسته ای و ترس؟ دیگر حتی نمیترسی... از روزنه های امیدی که تابیده به آینه،زل زده ای به خودت ، دیگر چشم هایت برق نمیزند، درونت احساساتی از بین رفته، عواطفی که نوجوانی هایت برایشان کلی نقشه داشتی، امید و‌اعتمادی به چیزهایی که تمام زندگیت بود زمانی... آری. منطقی شده ای... منطقی خالی از احساس، همانی که دنیا از تو میخواهد و از آن به بعد جهان از هر احساس عشقی ناگهان خالیست...