توافق هسته ای شادی ملی:]

شاید امروز به نوعی روز خاص باشه، شاید به خاطر یه تولد مبارک همراه شده با یک توافق خیلی خوبی که لبخند را بر لب تمام مردممون آورده. مدت ها بود که این شادی، این لبخند، این اتحادی که بین هممون هست رو ندیده بودم، شاید به نوعی اونقدر همه چیز تصنعی شده بود که هیچ امیدواری برامون باقی نمونه. اما بعد از گذشت ده سال بالاخره بوی بهبود ز اوضاع شنیده شد، بالاخره دکتر ظریف به کل دنیا ثابت کرد که دیپلماسی یعنی چی؟ پای میز مذاکره کردن یعنی چی؟ صحبت به جای جنگیدن یعنی چی؟ دکتر ظریف شاید مصدقی دیگره که هروقت در آینده تاریخ اسمش بیاد همه با یک غرور ملی بهش دید داشته باشن. وقتی همه چیز دست به دست هم میدن که روز بیست وسوم تیرماه نود و چهار تبدیل بشه به یک روز  ابری نیمه بارونی دوسداشتنی تولدی توافقی هسته ای دیگه حرفی واسه گفتن نمی مونه. فقط میتونم از احساسم بگم که خوشحالم.

پ.ن: لازمه تاکید کنم توافق لوزان در روز تولد خودم اعلام شد:]

خطرناک شدن زن‌ها.

یک جایی خواندم زن‌ها بعد از گریه کردن تصمیمات مهمی می‌گیرند، به گمانم یکی از درست‌ترین حرف‌هایی بوده که خوانده باشم. زن‌ها دقیقا بعد از آن که زیادی از یک جا آزار دیدند، وقتی ناراحتیشان عود کرد، وقتی زیاد رنجیده شد خاطرشان یک جا ایست میکنند، پشت سرشان را یک نگاه میکنند، بعد هرچه بود و نبود را فراموش می‌کنند، سرد میشوند، بی تفاوت وبی احساس...آن وقت است که برای ان که بخواهی توجهشان را جلب کنی باید به نحوی خودکشی کنی...زنی که تظاهر کردن به این سبک را یاد گرفت دیگر برایش متفاوت شدن همانقدر سخت است که با هربار که بخواهد احساسات درونیش را زنده کند انگار یک دور تمام ناراحتی‌ها باز هم یادش بیاید...مراقب زن ها باید بود.گاهی خطرناک می‌شوند.

توافق هسته ای:]

شاید هم وقتش باشد که این بار در واقعیت  بنویسیم :"اندکی صبر سحر نزدیک است." #توافق

یک جامعه مادیگرا!

هی پشت سر هم میگویند دخترها مادیگرا شدند، دخترها قبل از آن که عاشق پسری بشوند عاشق آهن پاره میشوند و بِلا بِلا بِلا.  هی هرروز میگویند دخترها پرتوقع شده اند، استانداردهایشان تغییر کرده و از این حرف و صحبت ها. سوالی که من دارم این هست که وقتی زیبایی ملاک انتخاب میشود، وقتی حتی شاغل یا غیرشاغل بودن یک خانم در این جامعه ملاک انتخاب میشود، این ملاک و معیارها دقیقا از آرمان های معنوی یک پسر نشات گرفته اند یا از عبادات شبانه اش!؟ من نمیفهمم در جامعه ای که به نوعی مسایل مادی مساله ایست برای پز  دادن، برای شوآف و تمام رفتارها هم همین را میگویند دیگر چه کاریست هی دنبال مقصر گشتن!؟ جامعه مریض است! افکار همه به نوعی در رقابت باهم بر سر پول است و بس! انگار واژه "همراهی"، "دوستی"،"رفاقت" طفل گمشده این جامعه هست. مرحمت نموده این کودک را در صورتی که پیدا کردید به فرزندخواندگی بپذیرید و نگذارید در کوچه پس کوچه های غریب شهر خاموش شود.

قدم قدم های رابطه!

با دوستی بحث بر سر روابط آدم ها بود، که رابطه یعنی دونفر، هر رابطه ای که باشد، یعنی اگر من یک قدم برداشتم، تو هم قدمی برداری که اگر برنداشتی یا یک قدم باید عقب بروم یا قدم دوم را برندارم. اصلا رابطه یعنی احترام متقابل، یعنی برابری حقوق در مقابل هم. داشتم میگفتم هرچیز زیادیش اگر همانقدر زیادی پاسخ نگیرد زیادی آزاردهنده میشود به جای زیادی لذت بخش. راستش به گمانم علت خیلی از دلخوری ها هم همین باشد، یکی زیادی قدم برمیدارد و یکی زیادی قدم عقب برداشته یا جلوتر نیامده، آن وقت است که همه چیز تمام میشود و ناگهان چقدر دیر طرفین متوجه میشوند. باید مراقب رابطه ها بود، بعضی روابط ارزشش را دارند که مراقبت کنی که بی هوا ناگهانی روهوا نروند.

دلتنگ پدربزرگی آسمانی...

در درمانگاهی نشسته ام، قیافه ها را نگاه میکنم، همیشه از دیدن آدم ها لذت برده ام و اما از غم هاشان غمگین، اما درمانگاه همانجاییست که معمولا نگاه آدم ها نگران است، حوصله ها از انتظار به سر رسیده، یک بچه صندلی ردیف جلو در حال بازی با پدربزرگش است که مادرش که کنار من نشسته با صدای بلند صدا میزند:"فاطیما مراقب رفتارت باش." و من با خودم فکر میکنم یک کودک سه چهار ساله چه میداند مراقب رفتار بودن یعنی چه؟ فقط در حال لذت بردن از لحظه اش دست پدربزرگ را گرفته و با او بازی میکند. یادم به پدربزرگم می افتد که حتی وقتی مریض بود در حیاط می نشست و با ما پفک و بستنی میخورد... حتی وقتی دستگاه فشارخون را برای گرفتن فشارش روی دستانش بستیم تنفسش را عمدا تندتر کرد که با ما بخندد. دلتنگ شدم برایش، شاید هم مثل همیشه دلتنگ تمام کودکانه هایم که زمان برباد داد. تصورش را کن، در یک درمانگاه نشسته باشی منتظر نوبت آن وقت چهره آدم ها، انتظار به کنار، یک کودک سه ساله هم تورا دلتنگ کرده باشد، به گمانم همین برای یک صبح کافی باشد تا لبخند بر لبانت بماسد.

سخن عشق:]

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

 یادگاری که در این گنبد دوار بماند

#حافظ

دوست داشته شدن، دوست داشتن!

یک جایی خواندم که این که دوست داشته بشوی به تو اعتمادبنفس و نیرو میدهد و آن که دوست داشته باشی به تو جسارت و شجاعت میدهد. داشتم فکر میکردم مگر آدم به جز انرژی و اعتمادبنفس برای باور کردن رویاهاو آرزوهایش و یک شجاعت وجسارت برای قدم برداشتن و در مسیر قرار گرفتنش چیز دیگری از زندگی میخواهد؟ به گمانم آدم های عاشق، آدم هایی که دنیای پیرامونشان پر از آدم های دوسداشتنیست اصلا به خاطر همین مساله موفق ترهم هستند. همین

ویترین شعور

بعضی آدم ها هم ویترین شعور و مهر و محبتشان را اینطور عرضه میکنند که زبان تلخشان هی باعث آزار و اذیت دیگران شود، اینطور که دوبار که توی رویشان خندیدی بار بعدی قدم را جلوتر هم بگذارند و به خیال خودشان سمبل و نماد یک انسان کول شده باشند و هرشوخی دلشان خواست با تو کنند. اما حقیقت امر این هست که گاهی قبح بعضی شوخی ها، رفتارها باید برای یک نفر قبلا یک جایی شکسته شده باشد که به خودش اجازه میدهد با تو هم از این دست شوخی ها کند، آن وقت است که بی آن که زحمتی کشیده باشی شعورشان به تو ثابت شده و در اسرع وقت با حفظ فاصله مناسب حتی الامکان در دورترین نقطه از ایشان می ایستی.

خواب نامنظم سردرد منظم!

روز خوب مثل سال نکویی که از بهارش پیداست از صبحش پیداست. وقتی شب قبل سه ساعت خوابیده باشی و از بیخوابی سردرد گرفته باشی و گرمای تابستان طاقت فرسا هم به تو اثر کرده باشد هرچقدر هم تلاش کنی که تلقین کنی روز خوبیست دست آخر یک جایی همین بیخوابی و سردرد کلافه ات میکند و خوابت نمی آید، نمی آید و بالشتت همچون سنگی میشود که خواب را از تو میگیرد. چه گرمای مزخرفیه آخه که آدمو گرمازده میکنه؟!