از میان خیالبافی هایم

چقدر خوب می‌شد سقف آسمان کوتاه‌تر بود، مثلا هروقت که از روی تخت خودت خوابیدن خسته می‌شدی می‌رفتی روی ابرها می‌خوابیدی، البته بی‌آن که کسی بداند کجا رفته ای، یک نردبان می‌گذاشتی از آن بالا می‌رفتی وروی ابر می‌خوابیدی، بعد هم از تخت ابریت تمام ستارگان بالای سرت را نگاه می‌کردی، فکرش را بکن، ستاره‌ها پشت ابرها پنهان شده اند، درست مثل بازی قایم باشک و آن وقت تو زرنگی می‌کنی و روی ابرها می‌روی، بعد هم ستارگان را تماشا می‌کنی. من هنوز تک ستاره ام را پیدا نکرده‌ام، فکرش را که می‌کنم دیگر خجالت می‌کشم به آسمان پرستاره هم نگاه کنم، آخر میدانی؟ تمام ستارگان به من چشمک می‌زنند، حس خوبی ندارد میان این همه ستاره تک ستاره‌ای نداشته باشی که مجبور باشی به همه‌شان زل بزنی و شب‌ها بی‌خواب بشوی.

قسمتی بسیار کوتاه از کتاب ناتمامی که هرگز فرصت اتمامش را پیدا نکردم.

اینجا دلی تنگ است

اینجا دلی تنگ است آنجا را نمیدانم!

اینجا هوا ابریست آنجا را نمیدانم!

اینجا شده پاییز آنجا را نمیدانم!

اینجا همه رنج است آنجا را نمیدانم!

اینجا همه عشق است آنجا را نمیدانم!

اینجا کسی شده عاشق آنجا را نمیدانم!

اینجا بغض شده همدم آنجا را نمیدانم!

اینجا کسی سر به دیوار آنجا را نمیدانم!

اینجا شاید کمی ترس آنجا را نمیدانم!

اینجا همه چیز خیال است آنجا را نمیدانم!

اینجا شدم خسته آنجا را نیدانم!

اینجا فکر،فکر توست آنجا را نمیدانم!

اینجا دلی تنگ است آنجا را نمیدانم!

اینجا فقط تو تو تو آنجا.....نمیدانم..............

شاعر: ناشناس

من ماهیم اما به سرم شور نهنگ است

من ماهی ام اما به سرم شور نهنگ است

این برکه ی بی حوصله اندازه ی من نیست

شهری که منم، رو به تو آغوش گشوده است

هر رهگذری در خور دروازه ی من نیست

دیوانه شوم یا نشوم، عشق می آید

پیدا شدن ماه به خمیازه ی من نیست

#علیرضا_بدیع

از میان احساسات قلبمه شده یهویی

نیستی و خیالم را هرکجا

پرتش میکنم، درست کنار

آغوشت جا میگیرد،

دستانت را باز کن، بگذار

چشمانت که باز میشود

مرا کنار خیالت پیدا کرده باشی

از بهترین حس های دنیا

از بهترین حس های دنیا این هست که یکی تورا بخاطر خودت بخواهد، بخاطر همان خودت بودن هایی که گاهی به مذاق یکی ممکن است خوش نیاید..حس خوبیست که تو را بفهمند بی آن که تلاشی برایش کنی، بی آن که سیاست به خرج بدهی..حس زیباییست اگر کسی تو را بی قید و شرط، بی هیچ چشمداشتی دوست داشته باشد... حس قشنگیست که عشق می ورزی و دوست میداری بی آن که نگران برگشتش باشی چرا که آنقدر غرق مهربانی میشوی که دیگر به بده بستان محبت بی توجه میشوی... حس خوبی دارد عشق آدم های عزیز زندگی، دوست های بهتر از آب روان... حس خوبی دارد داشتن آدم هایی که تو را درک میکنند در زندگی:) زندگیتان پراز این آدم ها

تلاش برای عادی نشدن

آدم ها نمیدانند عادت چه برسر روابطشان می آورد، وگرنه نمیگذاشتند هیچ چیز و هیچکس در زندگیشان رنگ عادت به خودش بگیرد... آدم ها نمیدانند چقدر دور شدنشان نسبت به هم سریع اتفاق می افتد و الا برای نزدیک ماندن به هم حاضر میشدند بی هیچ تکراری،  هیجانشان را ابراز کنند، جلوی عادت را بگیرند و گلدون رابطه ای که ریشه هایش در گل محکم شده را تازه نگهش دارند... آدم ها گاهی هیچ چیز از عادت نمیدانند، فراموش میکنند و خیلی راحت آدم های خوب زندگیشان را از دست میدهند..،

همیشه اخر داستان خوب است، اگر اکنون خوب نیست هنوز آخرش نیست

مثل آن ضرب المثل بادآورده را باد هم میبرد،  هرچیزی که راحت به دست بیاید راحت هم از دست میرود... حتی اگر رابطه ای باشد که برایش هیچ تلاشی نکرده باشی، هیچ عشقی صرفش نکرده باشی و تو همان نفری باشی که در تک قطبی عشقی دروغین قرار گرفته ای...میدانی؟ هرچیزی در زندگی بهایی دارد و چه خوب است که بهایش را بپردازی تا از داشتنش لذت ببری...درست مثل نهالی که روز به روز به آن آب میدهی تا بزرگ شود و ثمره اش لذت بخش ترین محصول آن است، هر رابطه ای با سختی هایش زیبا میشود، با تمام آن چه که راه را ناهموار میکند و دوطرف برای هموار کردنش از خودشان، جانشان مایه میگذارند تا رسیدنشان لذتش چندبرابر بشود...آن وقت است که قدرهم را میدانند طرفین، عشق هم را باور میکنند و رسیدنشان به هم لذت بخش ترین حس دنیا میشود...برای هم آنقدر عزیز می مانند که هیچکس نتواند از هم جدایشان کند...میدانی؟ سختی رابطه روح طرفین را صیقل میزند، به هم امیدوارترشان میکند و عشقشان را بیشتر به آن ها ثابت میکند...

تجزیه کردم خودم را

گاهی خودت را تجزیه کن، بنشین خودت را تحلیل کن تا بفهمی کجای زندگیت هستی... گاه کافیست درون خودت را کمی کندوکاو کنی تاببینی چقدر ترس، چقدر تشویش و استرس و چقدر آرامش و شادی درون زندگیت لانه کرده است. گاهی آدم یادش میرود و تشویش ذره ذره درون زندگیش رخنه میکند، جوری که یادش میرود خوشبختی را، آرامش را.. 

احساسات قلمبه شده یهویی

چه مشتاقانه خیالت را در سر می پروانم

آن لحظه که تو در خوابِ نازی و

من تنها ثانیه ها را بر کیلومترها تقسیم میکنم

تا که زمان کوتاه تر شود تا

 خوشه دلتنگیِ به سان دانه های انگور

سربسته نماند و تلخی دوریت مستم نسازد

از اندوه... 

هزار آفرین به من

مهم است که آدم بلد باشد از داشته هایش لذت ببرد و برای بدست آوردن نداشته هایی که میتواند بدست بیاورد تلاش کند... مهم است که بلد باشی هرازگاهی خودت را از بیرون نگاه کنی و بی آن که بخواهی خودت را قضاوت کنی، سرزنش کنی یا حتی کم و کاستی های زندگیت را ببینی، تنها از پنجره صلح و آرامش با زندگیت روبرو بشوی، خوبی ها، خوشبختی هایت را نگاه کنی و زیرلب خوشبخت بودنت را با خودت مدام زمزمه کنی... مهم است که به اتفاقات خوب زندگیت به چشم معجزه بنگری،به دنیای شیشه ای رویاهایت سنگی پرتاب نکنی و با تمام وجود خودت را به خاطر تمام آن رویاهایی که به آن ها رسیدی یا حتی نرسیدی، به خاطر تمام تلاش هایت در زندگی ستایش کنی و به خودت آفرین گویی...