تاملات رادیو ذهنی

داشتم با خودم فکر میکردم، شعر میخواندم و رادیو ذهن شعرهای زیبا را به خاطرم می‌اورد، یکهو همین میان این قسمت از شعری درون ذهنم هی تکان تکان خورد :"اندوه بزرگیست چه باشی چه نباشی." تیتر پست قبلی را هم همینطور گذاشتم. شعر کاملش هم این است:

تـــو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی

اندوه بزرگی است زمانی که نبـاشی

آه از نفـس پاک تـو و صبح نشابـور

از چشـم تو و حجـره ی فیروزه تراشی

پلکـی بزن ای مخزن اسرار ، که هـربار

فیـروزه و یاقوت به آفـاق بپـاشی 

ای باد سبک سار ! مـرا بگذر و بگذار

هـشدار که آرامش ما را نخـراشی !

هــرگز به تو دستم نرسد ماهِ بلندم

اندوه بزرگی است ! چه باشی ... چه نباشی

شاعـــر : علیرضا بدیع