انکار تلخ واقعیت!

راستش رابطه از هرنوعی که باشد تا وقتی خوب است که آدمی توقعاتش را کنترل کند، که یا بی توقع عشق‌ورزی و محبت کند یا کنترل...میدانی؟ همین که ادمی بهانه‌هایش را بیشتر از چیزی که باید کرد، همان جا دور شدن هم شروع می‌شود، انگار عمر رابطه را همانجا تمام شده فرض کرده باشی و هی بخواهی ادامه بدهی، انکار کنی، بخواهی انکار کنی همه چیز را...گاهی باید همه چیز را همانجایی که توقعات و بهانه گیری ها شروع شد تمام کرد تا حرمت تمام لحظات خوب را نگه داشت.

روابط موازی یا متقاطع!

بعضی رابطه‌ها از یک نقطه شروع می‌شوند، یک تقاطع درست مثل دوضلع یک زاویه، یک زاویه باز! بعد هرچه جلوتر می‌رود مسیرها جداتر می‌شود، دوضلع آنقدر از هم دور می‌شوند که دیگر نزدیک‌شدنی ممکن نیست، انگار در دوردست جایی در میان یک کویر بی آب و علف دیگر دیداری ممکن نباشد...بعضی رابطه‌ها را نمی‌شود دوضلع موازی دید که یک جایی در دوردست منقطع می‌شود، که تهش رسیدن است. گاهی هم باید بدانی که مسیری که از یک نقطه مشترک شروع شد همیشه نباید به اشتراک برسد، گاهی بهانه ایست برای رسیدن به مفارقت و جدایی.

من بغض دارم...

من بغض دارم تو میخندی...

من پرز اشک توپر ز لبخندی...

من خواب دیده‌ام...

من خواب دیده ام که کسی میآید

من خواب یک ستاره ی قرمز دیده‌ام

و پلک چشمم هی میپرد

و کفشهایم هی جفت میشوند

و کور شوم

اگر دروغ  بگویم

من خواب آن ستاره ی قرمز را

وقتی  که خواب نبودم دیده ام

 

 

کسی میآید

کسی میآید

کسی دیگر

کسی بهتر

کسی که مثل هیچکس نیست، مثل پدر نیست ، مثل انسی

نیست ، مثل یحیی نیست ، مثل مادر نیست

و مثل آن کسی است که باید باشد

و قدش از درختهای خانه ی معمار هم بلندتر است

آدم‌های ترسو!

دوست داشتن به آدم‌ها جسارت می‌دهد، اصلا اعتماد بنفس می‌دهد، همین که بدانی یک نفر روی این کره خاکی هست که بتواند بر بلندترین نقطه زمین هم که ایستاده باشد، نام تو را فریاد زند و از دوست داشتنت بگوید یعنی همه چیز. راستش به گمانم آن که آدمی یک نفر را از ته دلش دوست داشته باشد، انقدری که جسارت بیانش را داشته باشد، انقدری که شجاع باشد و بر زبانش بیاورد، و بداند  عبارت دو کلمه‌ای "دوستت دارم" یعنی مسوولیت خودش بهترین  برای دوست داشته شدن هم هست. آدم‌ها باید یاد بگیرند که اگر کسی را واقعا دوست داشتند به زبانش بیاورند، که اگر کم آوردند در دوست داشتن بقیه آدم‌ها به گمانم بتوان آن‌ها را آدم‌های ترسویی نامید!

به رفع دلخوری‌اش می‌ارزد!

گاهی هم باید حرف زد، باید از ناراحتی ها گفت، از دلخوری‌های بر زبان نیامده، از رازهایی که در دلت مانده کلام نشده. گاهی هم باید آنقدر بر سر  همه چیز بحث کرد تا ته‌نشین نشود دلخوری درون ظرف رابطه، تا همه چیز برسرجای خودش قرار گیرد، تا بدانی که همیشه راهی هست، تا تصور نکنی نمیفهمدت، نمیبیند تو را ، تا بدانی که اخمت را میفهمد، ناراحتی‌هایت درک شدنیست، که بدانی، فهمیدن هم آسان است اگر حرف بزنی. گاهی نباید تعلل کرد، نباید منتظر ماند تا چه پیش آید، باید ریسک کرد، در لحظه برای رفع دلخوری قدم برداشت، پیش قدم شد و حرمت تمام لحظات خوب بودن ، تمام خندیدن‌ها و آرامش داشتن‌ها را با یک رفع دلخوری و سوتفاهم ساده حفظ کرد.همین

دل دریا نکن ای دوست!

همیشه گفته ام زندگی کوتاه تر از آن است که اگر از دست عزیزی، دوستی، رفیقی دلخور بودی به او نگویی. راستش دل دریایی داشتن خوب است، آن که دلت مثل گنجشک باشد هم اما در جای خودش گاهی عالیست. گاهی امواج پریشان دل دریاییت اگر جوابی درخور نگیرند آنقدر خودشان را به در ودیوار دلت میزنند که غصه ها تلمبار میشود، که کینه میشوند همین ناگفته ها. همیشه هم دل دریا داشتن خوب نیست، گاهی هم باید آنقدر دلت چون گنجشک باشد که بتوانی با شجاعت و جسارت هرچه تمامتر از ناگفته های گفتنی دلت بگویی و خودت را از دام هرچه ناراحتیست رها کرد و همچون همان گنجشک پرواز کرد.

رفتنی به از ماندن!

یک مساله آن است که اگر رفتن را خوب بلدید و میدانید که چطور باید رفت پس رفتن را زودتر از موعدش شروع کنید پیش از آن که دیر بشود، پیش از آن که کسی اهلی بشود، که آن وقت شازده کوچولوی داستان زندگی کسی نشوید بی هوا. بعضی آدم ها کارهایی که بلد نیستند را بیشتر دوست دارند، یکی همین آدم هایی که ماندن نمیدانند، اما بر یاد گرفتنش اصرار می ورزند و دست آخر مثل کلاغک داستان میشوند که راه رفتن کبک را که یاد نگرفت، راه رفتن خودش راهم یادش رفت، آن وقت است که همانطوری که در گل بمانده پای دلشان نه ماندن را میدانند و نه رفتن را یادشان می آید.

فروتنی به جا!

تا همین چندوقت پیش فکر میکردم فروتن بودن تا حد انکار خود کردن خوب است، یا به بیان دیگر آن که یک نفر دربرابر تعریف های به حقی که از او میشود، تواضع به خرج بدهد و هی بخواهد انکار کند که نه اینطور نیست و آن گونه که میگویند نیست و لطف داری و از این جور تعارفات معمول خیلی هم خوب و متین و موقرانه است. تا همین چندوقت پیش خودآگاهی برخی آدم ها از نقاط ضعف و قوتشان و این که با توانایی های منحصربه‌فرد خودشان، خودی نشان بدهند حالم را به هم میزد. اما کم کم به این نتیجه رسیدم که آدمی که خودآگاهیش خوب باشد، که خودش را خوب بشناسد، محکم برسر تمام صفات خوب و مثبتش و تمام نقاط قوتش هم می ایستد، جایش باشد روی قابلیت هایش با اعتماد بنفس مانور میدهد، نیاز به تایید و تمجید آدم ها نداردو خودش را همانطور که هست قبول دارد و میداند که توان پرواز کردن هم دارد. الان دیگر به این باور رسیده ام که آدمی که در مسیر درست باشد به تمام صفات مثبت منفی خودش واقف است ولو آن که در جایگاهی که باید هم مجالی برای ابراز نبیند، اما باور دارد که توانمند است و میداند که  کجا فروتنی به خرج دهد و کجا رونمایی کند از تواناییش! 

صف بیشعوری بعضی آدم ها!

بعضی آدم ها ذاتشان آن است که هرچه دلشان بخواهد اسباب ناراحتی دیگران را فراهم کنند، هرچقدر دلشان خواست با شوخی های آزاردهنده بقیه را برنجانند، اما آنقدر خودخواه باشند که اگر کسی شوخی یا حرف خودشان را به خودشان زد در حالی که عربده کشان شاکی بشوند، خودشان را در مقام همه چیز تمام دانا ببینند که بتوانند هرچه دلشان خواست بار ناراحتی به طرف مقابلشان تحمیل کنند. بعضی آدم ها شعور را در صف پیش از تولدشان حتی به قسط گدایی هم نتوانستند کسب کنند، تنها راهکار مقابلشان سکوت و بی توجهی و خندیدن در دلت به رفتارهایشان است. بعضی آدم ها حتی ارزش عصبانیت  و آزردگی خاطر و ناراحتی در لحظه راهم ندارند و آدمی این مساله را تنها با تجربه و گذر زمان میفهمد.

پ.ن:شاید یکی از روزهاییست که به تجربه فهمیدم که من ملزم به پاسخ آدم های بی ادب و بی شخصیت نیستم و گاهی یک سکوت معنادار و گرفتن خودت از دایره دوستان و آشنایان بعضی آدم ها بهترین و عمیق ترین پاسخ ممکن است.